De Schatz in den Kassen

Predigt vun Sabine Stürzer


Leve Gemeen,

veertig Johr lang wanner dat Volk Israel dör de Wööst — un nu weern se meistto an't Teel, denn se harrn dat Över vun'n Jordan tofaat. Op de anner Siet vun'n Fluss leeg dat "laavte Land", dat Land, dat Gott jüm verspraken harr.

Dat Leit bi de Israeliten harr Josua. He un en anner Mann, Kaleb, weern de letzten, de noch leven dään, vun de, de ut Ägypten uttrocken weern. All annern weern al vun en niege Generaschoon. Mose, de Held vun den Uttoog, weer lang dood.

De Israeliten harrn en Schatz bi sik — den gröttsten Schatz, den se je beseten harrn: de Bundslaad. Ehr Vörfohren harrn ehr op Gotts Anwiesen buut un se föhren ehr alltied mit sik.


De Preesters draagt de Bundslaad. Bild ut dat Stünnenbook vun'n Duc de Berry

Dorbinnen stek (orr stekt noch jümmers — nüms weet ja, woneem de Laad afbleven is) dat Weertvullste, wat dat för de Israeliten gifft: de Staff vun Aaron, en Büss vull mit dat Hevensbroot Manna un de twee Steentafeln, op de Gotts Wiespahlen to'n Leven schrieven staht, de teihn Gebotten.

Mit dat Woort "Ik bün de Herr, dien Gott!" hett he sien Volk friemaakt: All sünd se eens vör Gott, se sünd frie vun Götzen un Afgötter, frie vun de Herrschap vun Pharao, frie vun'n Danz üm dat güllen Kalv, frie för en Leven in't laavte Land, in dat Land dor güntsieds op de anner Sied vun'n Jordan.

Gotts Gebotten maakt ut en Koppel Minschen en Gemeenschap — un dat maakt stark, nich bloots de Israeliten dormalen, sünnern all Völker, ok vundaag noch.

Sien Woort, sien Gebotten sünd de Weg na't Leven — en Leven, dat düssen Naam verdeent! En lebennig, man freedvull un försorglich Tosamengahn, 'neem een den annern achten deit, em föddert un helpt!

Keen Wunner nich, dat de Israeliten düssen Schatz op ehr lange Wööstenwannerung liek as ehrn Oogappen höödt hebbt.

Hebbt Se ok so'n Schatz, leve Gemeen? Wat, dat Se jümmers bi sik hebbt, egaal woneemhen Se gaht orr treckt? Dat mööt keen Juwelen orr Guld ween. De Schätze, vun de wi snackt, hebbt en Weert vun ideelle Aart. Dat mutt ok keen Kassen as de Bundslaad ween. En lütt Büss orr Karton langt. Dat Wichtige sünd de Saken dorbinn. Saken, de Erinnern an verleden Tieden waakroopt, an Öllern, Grootöllern, villicht noch öllere Vörfohren, de een sülven nich mehr kennen lehrt hett. Woans is mien Familie hierherkamen, woso un vun woneem? Wat sünd mien Wötteln?

Mien Schatzkästchen is en Fotoalbum, dat ik vun mien Moder kregen heff. Dor sünd nich bloots de Fotos vun mi sülven binn — dat eerste in't Krankenhuus Wandsbek kort na mien Geboort. Nee, dat Weertvullste sünd för mi de Fotos ut mien Moder ehr Heimat, Lauenburg in Pommern, de se mit ehr Moder 1945 verlaten müss. Ehrn Vadder harrn se, ofschoonst he keen ganz junge Mann mehr weer, noch na Russland schickt. En Cousin weer jichenswo in Italien un vun en Onkel harrn se toletzt ut Frankriek höört. Avers liekers weern se jümmers tosamen vereent — in düt Album. Ja, in de Familie woor sogor munkelt, dat Album harr magische Kräfft, liek as de Bundslaad. Orr woans weer dat sünst mööglich west, dat all Familien—Liddmaten sik in Hamborg wedderfinnen dään, meistto blindlings, ahn to weten, woneem de annern weern?! Veel harrn mien Moder un Grootmoder nich mitnehmen kunnt — avers dat Album weer dorbi. Un so drepen sik all in Hamborg wedder, 'neem dat Album ok weer. As dat Volk Israel mit de Bundslaad. Se staht tohopen an't Över vun'n Jordan, an de Süll to dat laavte Land.

Höört wi nu den Predigttext ut dat Ole Testament ut dat Book Josua Kapitel 3, Vers 2—11 un 17.

An'n drütten Dag schick Josua de Hööfdlüüd mit en Befehl dör't Lager: "Sodraad ji seht, dat de Laad vun Jahwe, de Laad vun juun Bund mit Gott, vun Preesters ut den Stamm Levi dragen warrt, denn brekt ji op un treckt achterran! Se warrt ju en Weg wiesen, den ji tovöör noch nienich gahn sünd. Ji dröfft avers nich to neeg an de Laad rankamen, sünnern ji mööt en Afstand vun üm un bi dusend Meter dorvun hollen.
Hilligt juuch, denn morgen warrt Jahwe merrn mang ju all Wunner doon."

Neegsten Dag geev Josua de Preesters de Anwiesen: "Nehmt de Bundslaad op un treckt vöran vör dat Volk!" Do heven se de Bundslaad op un güngen vöran.

Do sä Jahwe to Josua: "Hüüt will ik anfangen, di vör dat ganze Volk Israel groot to maken. Se schallt wies warrn, dat ik di bistahn do, as ik Mose bistahn heff. Segg du de Preesters, de de Bundslaad dregen doot: Wenn se an den Rand vun't Water kaamt, schallt se merrn in'n Jordan stahnblieven!"

Dunn reep Josua dat Volk Israel to sik: "Kaamt her un höört, wat Jahwe, juun Gott, ju seggt! Ji warrt glieks sehn, dat de lebennige Gott mang juuch is un dat he de Völker vun düt Land, de Kanaaniter, Hetiter, Hiwiter, Perisiter, Girgaschiter, Amoriter un Jebusiter vör juuch wegdrieven will. Passt op! De Bundslaad vun Jahwe, den Herrscher över de ganze Eer, warrt nu dör den Jordan trecken."

Un de Preesters bleven mit Jahwes Bundslaad merrn in't Flussbett stahn, bet dat ganze Volk Israel dör den Jordan gahn weer.

Leve Gemeen,

klor un düütlich sünd se, de Anweisen vun Gott: De Preesters schallt de Bundslaad in den Jordan rindragen un merrn in'n Fluss stahnblieven. Dorna schall dat ganze Volk — Mannlüüd, Fruunslüüd, Kinner — an de Bundslaad vörbi dör den Jordan trecken in dat verheten, laavte Land — ahn sik ok bloots de Fööt natt to maken. Liek as 40 Johr tovör, as Gott dat Water vun't Schilfmeer delen dä, dat de Israeliten ut Ägypten uttrecken kunnen.

Hier avers sünd wi mal wedder bi en Deel vun't Ole Testament, 'neem vun den gewaltdädigen Gott de Reed is. De ägyptschen Suldaten sünd jämmerlich versapen, as dat Water in't Schilfmeer trüchschwappen dä. Un in uns Predigttext heet dat in Vers 10: "Ji warrt glieks sehn, dat de lebennige Gott mang juuch is un dat he de Völker vun düt Land, de Kanaaniter, Hetiter, Hiwiter, Perisiter, Girgaschiter, Amoriter un Jebusiter vör juuch wegdrieven will." Solk Utsagen woorn in de nafolgen Johrhunnerte jümmers wedder geern för den Krieg bruukt, Motto "Gott mit uns".


Panzer in't Jordandaal

Leve Gemeen,

düsse Text weer as Predigttext sachs eenfacher, wenn wi den Vers 10 dorbi utspoorn wöörn. Avers dat wöör heten, de Ogen vör de Gewalt in de Welt to versluten. Kümmt düsse Gewalt wirklich vun Gott, orr billigt he dat, as uns Predigttext dat seggt? Dat kann en meist nich glöven. Uns Bild vun Gott is dat tominnst nich. Hebbt de Israeliten villicht ehr egen Doon dör Gott rechtfardigen wullt?
Hüüt geiht mi dat üm dat Vertruun, den Gloven to Gott un de Symbooln, de wi swacken Minschen nu mal bruukt, uns doran fasttohollen.

Dormalen bi de Israeliten weer (un is?) dat de Bundslaad. För uns Christenminschen is dat Christus, dat Fischsymbol, de Fredensduuv, dat Krüüz orr en Kark. Ok en Leed orr Sprook kann dat ween. man för all in de Welt, de gloven doot, kann dat en lierlütt Büss, en lütt Karton orr en Fotoalbum ween. En kostbor Gegenstand, de uns Leven lang mit uns geiht, uns dat Leit gifft un uns wiederhelpt, ok wenn wi schienbor unöverwindliche Hindernisse vör uns seht.

Denn eens in in jedeen vun uns Schatzkästchen dorbi: de Geist vun Gott.

Amen!



10.10.2021


na baven