vun Gertrud Everding

Gott hett siene Welt so bannig leevhatt, dorüm geev he ehr sien eenzigen Söhn. Nu schüllt de, de an em glöövt dat ewige Leven hebben.

Johannes 3, 16

Ik kann dat nich to Enn denken. Mi stellt sik de Hoor op.
En Minsch, de hungrige Lüü to eten geev, de Kranken sund makt, de Doden lebennig, so, as Jesus dat daan hett, den will de Welt nich! Een, de den Freden bringt, den will de Welt nich!

"Dat is'n Rebellschen!", seggt se. Se verprügelt em, Se slahn em an't Krüüz!
"He hett seggt, he is'n Keunig. Wat för'n Keunig is dat woll? De mutt an de Siet bröcht warrn! Wohen kümmt wi denn sünst an't Enn?" Ja, dat sään de Lüü.
"An't Krüüz mit em! An't Krüüz mit em!", schreen se. All Lüü, ok de, de em geern as Keunig harrn wulln — nu weern se argerlich! "Wi wüllt em nich! An't Krüüz mit em!" So schreet se, de Minschen ——

Un nu hung Jesus dor. Mit Doornkroon un sünst nix. Överall weer Bloot ümrüm, von de Doornkroon, von de Nagels in Hannen un Fööt, von dat Slahn mit de grote Pietsch. O Gott, wat grugelig dat west is!
Aver maakt de Minschen dat düsse Tiet woll beter?
De Welt schriegt hüüt noch jümmers överall na Krieg un Moord, na Folter un Quäleree. Dat kann een meist nich uthollen.
Is dat nich nu endlich Tiet för dat Gode op düsse Welt?

Jesus Christus starvt an't Krüüz!
He harr Döst, un he kreeg nix as Essig op'n Swamm dorför.
He weer vull mit Smarten un Pien, un de Soldaten weern koltmödig an't Wörpeln üm sien Rock. Blots de Fruen stunnen bi em. Avers segg sülven, wat kunnen se em denn hölpen?
Mien Gott, wat is de Minsch för'n Ungeheuer!

As dat Enn keem, dat was al Nahmeddag worrn, do reep he: "Vadder, in diene Hannen geev ik mien Geist!"

Nu weer dat kloor! ‚Vadder' hett he nochmaal seggt! Of Dood or Leven, in sien Vadders Hannen geev sik Jesus. Nix anners weer nu noch dorto to seggen.

Un in Gottvadders Hannen sünd ok wi, wat ok passert.