Mien Öllern hebbt mi ok as lütt Kind al in'n Gottsdeenst mitnahmen. Ik kunn stillsitten. Nee, nich op Befehl; nich dat ik autoritäär optrocken woor — in't Gegendeel; ik kunn dat eenfach. De Atmosphäär opnehmen. Dat Geföhl vun Fierlichkeit. De snaakschen Gesäng toluustern. Mi weer nich langwielig.

Annerletzt weer ik en Gottsdeenst mit Kinner. Lütte Kinner. Kinnergoornkinner. De Kinner dröffen toeerst beten an den Gottsdeenst mitwirken — weer Aarndank — un denn ... eenfach dorblieven. Wat dat de Kinner gootdaan hett, weet ik nich; den Gottsdeenst hett dat nich gooddaan. Welk füngen an to quesen, denn smeten se dat Sangbook dal, jümmers wedder, welk krakeelen rümmer... Denn legg een ehr en Deck mit Speeltüüch op'n Borrn. Dorna weer dat natüürlich ganz ut mit de besünnere Atmosphäär un Fierlichkeit. Speeltüüch is dor? Denn is dat hier de Speelstuuv. Bloots mit spektakuläre Akustik!

Bi Lukas Cranach smuust Jesus Babies, de ok noch all liek utseht.
Dat is ja nich datsülvige as mit Gören spelen!

Dor harr ik nu Tied, över de Kark un de Kinner natosinnen, denn vun de Predigt weer keen Woort to verstahn. Sünnerlich befaat ik mi mit dat Jesuswoort ut dat Evangelium: "Laat de lüttjen Kinner man to mi kamen un stött ehr nich trüch! Denn ehr höört dat Himmelriek to." (Mt 19, 14 un Mk 10, 14). Wat hett Jesus sik dorbi dacht? Egen Kinner heff ik nich, man ik glööv nich, dat Kinner in de verleden 2000 Johr sik dull verännert hebbt. Ehr Ümwelt un ehr Optrecken, de hebbt sik verännert. Dor kannst nu spikeleern. Hier dree Mööglichkeiten, de mi infulln sünd:

1. Jesus meent dat, as he dat seggt.
Dat's nu snaaksch. Uns as opwussen Minschen verlangt Jesus alltied af, den natüürlichen minschlichen Egoismus to överwinnen, "niege Minschen" to warrn; un bi de Kinner, de Inbegriff vun'n natüürlichen Egoismus, findt he dat okay. Mal ehrlich: Kinner sünd keen lüttje Engel. Se kiekt mennigmaal so ut de Wäsch, avers in ehr Harten toovt de reine, unverfälschte Minschennatuur. "Mehr, mehr!" un "Ik, ik!" sünd de natüürlichen Utrööp vun düsse Natuur. Kinner sünd gierig, Kinner sünd sogor grusam, Kinner sünd de Minsch an sik, undressiert vun Moral un Schaam un Bedenken un allens dat. — Meent Jesus, dat dat eentlich so ganz in de Reeg is?! Meent he villicht, dat Gier un Egoismus un Gewalt eerst denn to'n Sünn warrt, wenn de Minsch weet, dat he dormit Gotts Gesetten övertreden deit? Un dat dochen deit? Wenn he also ganz bewusst Gott na achtern sett? Un Kinner weet dat ja nich, dorwegen is nix, wat se doon köönt, Sünn — as bi de Deerten?

Düt hier sünd eendüdig brave Kinner — engelsgliek — so brav, de sünd binah bregenwuschen! Mit solk Kinner ümgahn, dat kann ja jeder!

Bi Markus 10, 15 seggt Jesus ja ok noch: "Wokeen Gotts Riek nich as'n Kind annimmt, de kümmt dor nich rin." Hm. Kinner nehmt Geschenke, ahn to fragen, wat se de verdenen doot. So wiet, so richtig — dat Himmelriek kann sik ja ok nüms verdenen. — Kinner freit sik an dat Geschenk un vergeet allens doröver — ok dat Dankseggen; Kinner vergliekt ehr Geschenke un kriescht begeistert: "Mien is dat Gröttste! Un dien man nich! Äätschibätschi!" Aha?! Meent Jesus also, dat...? Nee, ik verstah dat nich.

2. De Kinner dormalen weern "brave" Kinner.
Dat kann ween. Dat heet denn, se weern al dressiert na de Gesetten vun de Opwussenen-Welt, Moral un Schaam un Bedenken un allens dat. Also lütte opwussen Lüüd, meten mit den moraalschen Maßstab, wi an uns leggt. Un wenn se denn brav sünd, is ja allens okay.

3. Dat Evangelium is verfälscht.
Ehrlich, dat is, wat mi dat Wohrschienlichst schient. Jesus hett seggt: "Un stött ehr nich trüch!", un dat weer dat Letzt, wat een vun em hören kunn, jüst so as bi de Predigt annerletzt in den Gottsdeenst, denn en Pulk vun twintig kiebige, welige, wilde, krieschige Kinner ümlager un bekrabbel em, un al sett de Krakeel in. De Jüngers seten praat mit Stift un Notizblock (Smartphones to'n Filmen harrn se ja noch nich) un wulln mitschrieven, man se keken sik verblext an: "Versteihst du, wat he seggt?" "Nee, keen Woort. Du?" — Jesus snack de ganze Tied, "Ji schallt nüms trüchstötten!", sä he, "keen Kinner, avers ok sünst nüms! Stötten is gor nich good, dor kriggst blaage Placken vun, un soziopsycholoogsch is dat ok ganz verkehrt — de Lüüd föhlt sik trüchwiest un kriegt en Trauma! Aua, treck mi nich so an de Hoor, du Kröt! Nu weest doch mal en beten lieser! Hallo, hört ji mi?!" He woor sogor luder, dat Gekriesch to övertönen. "Stött nüms trüch!", reep he. "Sünnerlich keen Öllern un Kinnergoornersche un Lehrerslüüd un all de, de de Gören Manieren bipuult — rünner vun mien Latschen, segg ik! Du peddst op mien Tehn! Un smiet nich so mit de Saken rüm! — un ehr to ziviliseerte Minschen optreckt! De schallt ji hooch achten un good betahlen! Verdori, ji schallt mi nich direkt in't Ohr krieschen! Ik warr ja doof! Also, wo weer ik? Ach ja, Trüchstötten! Also —" Nix weer to verstahn, nix woor opschreven. So güng dat en ganze Tied. "Un de Investmentbankers!", reep Jesus na de Richt vun sien Jüngers. "Au, nimm de Fingers ut mien Boort, du Kröt! Dat deit weh! Krakeel nich so! Ik segg, ji schallt liesen ween! De Investmentbankers, segg ik ju! De schallt ji ok nich torüchstötten, sünnern ehren un hoochachten! Denn ehr höört dat Himmelriek to! Verdori, help mi doch mal een mit düsse Göörn!" — "Da! He hett seggt: "ehr höört dat Himmelriek to!" Ik heff't nau verstahn! Schriev dat op!" Un de Jüngers schreven den Woortfetzen dal, glieks achter dat "Laat de lüttjen Kinner man to mi kamen un stött ehr nich trüch!", wieldess de Kinner Jesus malträteern. Jesus sä noch so düt un dat un reep üm Hülp in den Hupen wildwoorn Gören, man nüms verstunn em. Un nüms keem em to Hülp.

Un hüüt noch hackt wi op de unschülligen Investmentbankers rüm un kiekt op ehr as op lege Sünners. Un denkt, dat wi de Kinner so laten mööt, as se sünd.

Bi J. Schnorr vun Carolsfeld warrt elk Kind vun een Opwussenen fasthollen, dat dat keen Undöög maken kann. Dat Kinner-to-Oppasser-Verhältnis is also 1:1. Gor nich so dumm!