En oll Wiehnachtsleed

Ji Kinner, ji Groden, nu koomt all un loopt:
Lütt Jesus licht hier in de Armut un schlöppt.
Hei licht dor so rosig, em is gor nich bang,
sien Öllern bekiekt em; de Nacht is so lang.

Gaht rut dörch de Nacht un beleewt de Geschicht:
Gott is nu en Kind, un mihr ward nich bericht.
Wi sünd dat taufreden, en Stiern lücht so hell.
De Nacht mööt nu wieken, dei Leiw is tau Stell.

So'n Kind hemm' wi söcht för uns doodkranke Welt.
Bringt Licht in dat Düüster, bringt Leiw, dei so fehlt.
Dei Groden, dei Mächtigen hemm' nix beschickt;
Ein Kind kümmt un bringt uns den Freden, dat Glück.

Hier is dat ole Wiehnachtsleed "Ihr Kinderlein kommet", in vörpommersch Plattdüütsch bröcht. Dat röppt uns mit Swung, mit Freid. Meent uns dat ok hüüt?

Wohraftig: Wat fröher mal weer, in de legen Tieden vun den Krieg un ok hüüt in de Tied vun de Süük, dat schall un mutt uns dat Leven nich mehr verdüüstern, ok dat hoge Öller nich. Wiehnachten bringt vun Gott her Licht, Frieheit un Vergeven in dat Leven vun uns all. All uns Twievel un Fragen blieven bestahn, aver se treden torüch un verleren ehr Kraft — wenn wi Gott in dat hülplose Kind vertruun, dat dor in en Stall liggt. Kaamt all un loopt to em!