Dom Meldörp, Altaar. Foto Toksave/Wikimedia commons
Johannes-Evangelium, Kapittel 4:
Jesus un de Fruu ut Samaria
He (Jesus) keem in en Stadt vun Samaria, de heeß Sychar; se
liggt neegbi dat Flach Land, wat Jakob sienen Söhn Joseph överlaten
harr. Dor weer ja ok de Jakobsborn. Jesus weer meist mööd
worrn vun 't Wannern un sett sik bi den Born hen. Dat weer um de
sößte Stünn (Meddagstiet).
Nu keem dor en Fruunsminsch ut Samaria an un wull Water haaln. Jesus
sprook to ehr: "Giff mi doch wat to drinken!" Sien Jüngers
weern just in de Stadt gähn un wulln wat to eten köpen.
Do sä avers de samaritisch Fruu to em: "Wat biddst du
mi, de samaritisch Fruu, um wat to drinken? Du büst doch en
Juud." — De Juden kaamt ans ja nich mit Lüüd
ut Samaria tohoop. Jesus füng an un reed to ehr: "Du weetst
sachts nix af vun Gotts Geschenk un ok nich, wokeen dat is, de di
um wat to drinken bidden deit. Ans wörrst du em bidden un he
harr di lebennig Water geben." Se anter em: "O Herr, du
hest doch gar keen Schöpp-Reedschop dorbi un de Soot is deep.
Neemher kriggst du denn lebennig Water? Büst du sachts grötter
äs uns Vadder Jakob? De hett uns doch dissen Soot överlaten.
Dor hett he sülm ut drunken, ok sien Söhns un jüstso
sien Veehdriften." Jesus reed wieder to ehr: "Elkeen,
de vun dit Water hier drinken deit, de kriggt wedder Döst.
Keen avers vun dat Water drinken deit, wat ik em geev, de kriggt
op ewig keenen Döst mehr. Nä, dat Water, wat ik em geev,
dat dore ward in em to 'n Waterborn un sprötelt in 't ewig
Leben rin." Do beed dat Fruunsminsch em: "O Herr, giff
mi doch so 'n Water, dat ik keenen Döst mehr krieg un ok nich
mehr hierher lopen mutt to 'n Waterschöppen!"
Översett vun
Karl-Emil Schade
Jesus un de Samariterin an'n Born.
Gemälde in'n Dom vun Meldörp, Foto Ina v. Kortzfleisch
Pastorin Ina von Kortzfleisch-Brinkmann, Predigt I
To jichens Tiet in't Leven gifft dat se,
leve Mitminschen vun disse Stunn,
to jichens Stunn gifft dat de Daag vun de Wohrheiten.
Wenn de Kummer kümmt.
Wenn de Leev ganz lies swinnt.
Wenn dat keen Minsch markt, wo düster dat Leven egens is.
För de Fru ut Samarien weer dat ok so en Dag,
as ehr an'n Born Jesus in de Mööt keem.
Se wöör wies, ehr Leven nöhm en Wenn,
de se so nich wullt harr.
Ja — nich eenmaal ahnt.
Denn se harr liernt, sik to schicken.
Ehre Sorgen harrn se in den Loop vun ehr Johrn tamm maakt.
Fiefmaal verheiraadt.
Jeedeenmaal dacht se, dat se dat nu is, de groote Leev,
un se harr de Vullheit för ehr Leven funnen.
Un nu?
Dat weer seker, se wull sik nich mehr beleigen.
Lever verstickte se noch miehr,
wat in ehr düster is un ehr bedröövt.
Un ok dat weit se ganz seker:
Se will, dat sik wat ännert.
Un to glieke Tiet hett se keen Kraft miehr dorför,
dat sik wat dreiht.
Ehr Kräfft!
Dat schient, as wenn se ganz utpeddt sünd.
Egenlich weit se bloots noch dat eene:
De Lüchten vun 't Leven flackern.
Dat is keen Stiernfunkeln.
Ne.
Dat sünd ehrder Lüchten för't Wohrschugen,
de dörch de Düsternis blitzen.
Lichten för't Wohrschugen in de Nacht.
Bild vun Rudi Witzke
Weglopen?
Dat gifft dat nich, dat is klåår.
Wohen denn ok?
Allens, wat nu in ehr is an Gedanken un Geföhlen,
dat löppt doch wieder mit.
Dat Leven nieg ornen.
Dat weer schöön.
Aver woans schall dat gahn?
Dor is nüms, de helpt.
Nich eenmaal denn, wenn du vörsichtig fraagst.
Villicht noch mit en Smüüstern up de Lippen.
Nüms dor. All hebbt to doon.
All sünd hartlich un nett.
Aver all mütt se heel nödig
ehr eigen lütt Welt redden.
All hebbt de Samaritanerin dull funnen.
Wieldat se so stark dorher kümmt.
Mit Eigenweertsinn un foorsch.
All hebbt se dull funnen,
wieldat se up anner togahn kunn.
Wenn se dat aver maal nich kunn,
wenn ehr sülven dat Leven üm de Ohren flöög,
de Daag in't Düster legen.
Un de Nachten ierst.
Denn fünn nüms de rechten Wöör för se.
Ik wünsch mi Freden.
Binnern Freden.
Dat hett de Samaritanerin sik jümmer maal seggt.
Un Sinnigkeit.
Dat mien Hart warm is.
För een nich plaante, nich vörhersehbor Wenn
mutt en niege Geist her.
De dat Gemööt hell warden lett un de Levenskraft Seel gifft.
De Geist vun Gott.
De Geist vun Jesus Christus. Allens in een.
Dormit du nich zynisch warst orrer gor opsteckst.
Dormit du wedder seggen kannst:
Ik seih Licht an't Enn vun den Tunnel.
Ut dat Leven vun Karin Misdorf,
en Fru ut Meldörp
Mien Ümtoog vun Holland na Düütschland weer en Wenn
in mien Leven. Veles weer ganz nieg. De Minschen. De Spraak. De Gewohnheiten.
Aver disse Ümtoog weer nich de gröttst Wenn in mien Leven.
De gröttste Wenn hett sik bi mi binnen afspeelt. Överall
kreeg ick Schererie un weer to glieke Tiet einsaam. De Lüüd
wulln mi schon helpen. Aver ik kunn mit ehr Leiv överhaupt nich
ümgahn. Ik brukte partu niege Levenskraft un wüßt,
dat ik se nich harr. Ik wull se giern bi Gott finnen, wüßt
aver nich woans.
Denn kreeg ik dat vun en christlich Jugenddrepen mit. Un ik bün
hengahn.
Dor schnackte ik mit en annern Maten. De hett mi fraagt. Wokeen büst
du? Wat maakst du? Wo kümmst du her? So harr mi vörher noch
nüüms ansproken. Fröher hörte ik bloots: Dau dat
nich. Maak dat anners. Nu weer een dor, de mi sehg. Da dää
mi good. Ik truute ehm un weer dorvun faszeneert, woans hei mi veeles
ut de Bibel verklorte.
Siet de Tiet füng ik an, Gott sienen Geist in mi to spören.
Orgel-Interludium
Pastorin Ina von Kortzfleisch-Brinkmann, Predigt II
Üm dissen niegen Geist up de Spuur to kamen,
köönt uns hüüt ok Vers vun Jochen Klepper helpen.
"Noch männich Nacht ward fallen up Minschenleed- un schuld.
Doch wannert nu mit allen de Stiern vun Gott sien Huld.
In Gleem vun sien Licht
höllt ok keen Dunkel mehr,
vun Gott sien Angesicht keem juuch de Reddung her."
Disse un ok de annern Sätz ut Kleppers Leed
muchen di erinnern an Wiesheiten vun't Leven:
To't eine:
Ik bin ik un du büst du.
Elkeen is up sien Wies eenzigordig un von Gott schöppt.
Dörch Wassdoom un Oort.
Dörch Öllernhuus un Utbillen.
Dörch Kultur un Övertügen.
Un dorför ist dien Leven ok nich to verglieken mit dat vun de
annern.
Glööv nich, dien Leven is ierst heel,
wenn du so büst as de annern.
Glööv nich, du finnst ierst binnern Freden,
wenn du allen dat recht maakst,
wieldat du di jüm anglieken deist.
Glööv nich, dien Leven is ierst vull un ganz,
wenn all di leev hebbt.
Vergliek di nich.
Dat maakt untofreden.
Orrer niedsch.
Dat maakt di dat Hart nich warm.
Ne, Minschenleven is nich gliek.
Aver dat hett, un dat is de Hauptsaak, glieken Weert.
Een kann de Kerz dat nu ja ok nich afspreken,
dat se Licht gifft, ofschon se nich
de Kraft un Funkschoon vun en Lichtstrahler vun en Auto hett.
Wat nu Kerz orrer Lichtstrahler vun en Auto,
beid geevt Licht,
wenn se ok so ünnerscheidlich sünd.
Un wieder noch:
Wi Minschen bruukt eenanner.
Even wieldat du Du büst un ik Ik.
Wi doot uns tosamen.
Doch recht ganz ward wi ierst,
wenn wi uns bi't Alldägliche un Besünnere
gegensiedig unnerstütten.
Öftins finndt wi jüst dorin en Teiken vun Gott sien Gegenwart.
Ut dat Leven vun Hans Tschirner ut Meldörp
Ik heff dat as Liehrer vun en neegte Klass vör
en halves Johr en bannig anröhren Wies belevt. Dorvun mucht ik
juuch vertellen:
Wi sind up en Klassenfohrt. De Reisbus mit twee Klassen
an Bord mütt noch up twee to laat Kamende töven. De Schölers
un Schölersche slaat de Tiet doot. Dor duukt een up, denn du
anseihn kunnst, dat he sien ganzes Tohuus bi sich driggt. In de Affallkörv
vun Busparkplatz sööcht he na wat Etbores, un wat he finndt,
dat eet he glieks op.
Een vun mien Negenklässler (en ganz normale Jung mit en ganz
normales Soziaalverhollen, dacht ik) reageert bannig flink. He sammelt
all in Bus noch griepboren Fudderpakete vun de beiden Klassen tosamen.
He tögert nich, he geiht to den Hungrigen, snackt ehm an un gifft
ehm twei grote Tüten mit Eetwaren un Drinken.
Een Schöler hett en armen Mann wat to eten geven. Weer dat allens?
Nee, dat weer veel miehr. He hett den Mann wiest, dat een ehm in sien
Düster mitkriggt, sik üm ehm kümmert, ganz in'n Sinn
vun Jesus Christus.
Ik bin ganz nadenkern worrn: Woans seih ik so en Situatschoon, woans
gah ik dormit üm? Hier hett woll de Liehrer vun sien Schöler
liernt.
Pastorin Ina von Kortzfleisch-Brinkmann, Predigt III
Ok Jesus Christus harr Daag vun de Wohrheit.
Anfiendt vun de Geliehrten und Rechtglöövschen vun sien
Volk.
Utgrenzt vun de mehrsten,
wieldat hei mit Beddler un Huren un Kranke äät.
Jaagt vun de römsche Besattermacht,
wieldat se ehm för en Volksopröhrer hollen dään.
Dat weern de Düsternisse, de sien Daag bedröövten.
He wüsst aver, Gott lücht ehm in disse Daag vun de Wohrheit.
Gott weer sien Licht, sien Morgenstiern.
Sien Vertruun op Gott bünn ehm
an de hilligen Schriften vun sien Volk.
Hier föhlte he sik Gott verbunnen
un wünn en depen binnern Freden.
Dorwegen kunn he opletzt ok to sien Frünnen,
Maten, de Minschen seggen:
Mien Leven för juuch.
Mien Licht ward juuch verwanneln.
To jichense Tiet gifft dat se in't Leven, de Daag vun de Wohrheiten.
To jichense Tiet belevst du se.
Wenn du denn an disse Daag wies warrst
— as de samaritansche Fru mit Jesus an'n Brunnen —,
dat up eenmaal dat neven di steiht,
wona di all so lang lengt hett,
denn nümm disse Wenn an
un lees de Teken för dien Leven richtig.
Denn ok dien Leven is un blifft
vun Gott sien Licht beglemmt.
Amen.
Gemälde vun Juan de Flandes
|
