Dat Krippenspeel

vun Rita Kusch

Denkt man nich, dat mit dat Krippenspeel fung erst inn November oder so an, nee, egentlich hebbt wi dor dat ganze Johr mit to doon. Tomminenst aber inn Sommer geiht dat los. De Kinner komt von't Swemmen, schmiet ere natte Badebüx up de Karkenbank un treckt sick 'n feine warme Jack an, sett sick 'n Hot up un nehmt een Stock in de Hannen. Bums is dor een Hirt von wurden. Sogar bi Tant Meier begegent di de Speelers. Dor probeert se Gesicht von een riken König hentokriegen.

Je näher wi an Wihnachten komt, um so upgeregter sünd de Görn. Villicht hebbt se dat von ern Dirigenten, de ok bi sick sulben nich mehr recht to Hus is. Von Week to Week ward de Nervosität schlimmer, un wenn dat gornich mehr uttoholn is, denn ist meist ok Wihnachten dor.

Denn könnt wi mitbeleben, wo Maria un Josef mit sware Trä dör de Kark up den olen Stall togoht. Man süht, datt de beiden nich so recht wet, wo se tonannern stoht. Enn richtig Liebespoor sünd se jedenfalls nich. Dat süht eter so ut, at wenn Maria Mosern har oder Zegenpeter. Josef mach eer nich anfoten, anners denkt sin Kumpels noch, he is in eer verleevt. De Wirt hett seggt, he har kien Platz, also loppt se eenmol um denn Döpsteen rum un sünd all in'n Stall ankomen. Binnen süht man all 'n Esel stohn, de is ober ut Papp, un von denn Oss süht man blots den Steert, wiel nums een Oss basteln kunnt har. Dat Licht ward beten schummerig, dormit Maria nu eben eer Kind kriegen kann. Dat geiht echt fix, denn all no een lüttjen Ogenblick seggt se: "Josef, mok is eben dat Licht an, ick glöv, ick heff just eben dat Kind kregen!" Von de anner Siet kummt een Engel anlopen. He hett feine blonde Hoor, de all in söte Kringel um denn Kopp tostoht. He schwebt ober nich, nee, he pett op de Krüff to, at wenn he anners in Gummistebeln geiht. Wenn he dorvon schnackt, dat vondogen een ganz besünnern Dag is, an den Gott to de Minschen komen is, um eer denn Frern to bringen, denn hebbt de Tokiekers den Indruck, dat he dat 'n beten ilig hett. Viellicht mutt he noch annerwegens een gode Noricht hennbringen, jedenfalls is he gau woller weg.

Von de anner Siet komt nu dree Hirten. De seht mandolich ut. Een hett sick de Hoor mit Gel tohopschmert, so dat he at son Igel utsüt. Een het een Schop mitbroch, de anner een Stück Speck un de dritte het sin Geschenk vergeten. He hett blots so'n ole schetterige Latücht in de Hand. Se schölt staunen över dat Kind, aber se stoht dor, at wenn se nich weet, wat se nu moken schölt. Gegensietig stöt se sick an, um sick Mot to moken, den ersten Satz to seggen, ober dor kummt nix. Un irgendwie is't jo ok wohr, wat schasst du ok seggen, wenn Gott, den du egentlich in'n Himmel vermot hest, in so'n schetterigen Stall upnmol in een Krüff liggt. Se bögt dremool den Kopp vör de Mutter un dat Kind un denn sust se gau woller weg. Dat wart ok Tiet, denn nu komt von de anner Siet de Könige. Een hett sick dat Gesicht ganz schwart mokt, een hett de ole Godin ut de Stuv von den Postor um, un de dritte hett sick 'n olen Buddel mit Silbertüchs anmolt, de he nu dat Kind schenken will. He wet liekers nich, wat dat Kind mit so'n Buddel schall, ober dat stunt so in dat Regiebook und denn schallt jo woll richtig ween. Se stoht dor ok nich veel klöker vör de Krüff, aber wil se so'n vonehme Kledosch anhebbt, fallt dat nich so up. Dat is at int richtige Leben: wenn du no wat utsühst, kummt dat nich mehr so genau up an, wat du deist. De Engel meld sick nochmol to Wurd un seggt us, dat wi nu kien Angst mehr to hebben brükt. Un dat hebbt wi denn ok nich mehr, denn nu is't jo ut un wi könt no Hus gohn. Blots noch eenmol singen un denn dröft wi us Gesangbook dichtmoken, den Mantel woller toknöpen un endlich upstohn. De Hirten goht ok woller no Hus henn un de Könige ok, de Engel kann sien witte Kleed uttrecken un dat ole Schop kummt woller in dat Schapp tröch — bit nächsten Sommer jedenfalls. Denn geiht dat ober woller los. Ik bün ganz seker, se kommt alle Johren woller, denn wenn du dat blots eenmol in dien Leben seen hest, denn glövst du nämlich gornich, dat dat würklich wor is.