Sünndag Laetare

4. Fastensünndag


Bild: Rudi Witzke

De Sünndag Laetare steiht in de Mitt vun de Fastentiet. Hei bringt al beten Troost. Dat ward ok dörch de lituurgsch Farv Rosa utdrückt.


Blick rup na den Arbel, Foto Lior Golgher/Wikimedia Commons

De Naam vun dissen Sünndag Laetare sünd de latinschen Wöör för Jesaja 66,10: Laetare cum Jerusalem, et exsultate in ea, omnes qui diligitis eam. Freugt juuch mit Jerusalem un west hööglich mit ehr, ji all, de se leiv hebbt, un freugt juuch mit ehr, ji all, de över ehr truurig west sünd.


Felsendoom up'n Barg Moriah. Foto: Witzke


Davidstorm in Jerusaleem

Niemaals hebbt wi vergeten, den 122. Psalm butenköpsch hertoseggen, wenn wi wedder eenmaal bi een niegen Besäuk na Jerusaleem ringahn sünd. Uns letzt Tuur weern wi 14 Daag bloots in Jerusaleem. Un Afscheed hebbt wi ok so nahmen.

Ik heff mi freut, as se mi sään:
'Na den Herrn sien Huus willt wi nu gahn'.
Stahn bleven sünd uns Fööt
in dien Doren, Jerusaleem.
Jerusalem, wedder upbuut büst du as en Stadt,
för sik tohoopföögt heel un deel.
Dorhen stiegt rup de Stämm, den Herrn sien Stämm,
as Tüügnis bestimmt för Israel:
Se schööllt danken den Herrn sienen Naam.
Dorhen is hei stellt de Throon för 't Gericht,
de Throon för David sien Huus.
Wünscht Freden för Jerusaleem!
Ruhig leben schullt de, de di leev hebbt!
Freden wees in dien Muur binnen,
Sekerheit in dien Palästen!
Wegen mien Bräuder un mien Frünnen
will ik doch seggen: 'Freden wees in di!'
Wegen dat Huus vun den Herrn, uns Gott
will ik dien Bestes söken för di.


Löwendoor. Foto Gandolf/Wikimedia Commons

Wat wi mit Jerusaleem belevt hebbt, dat kann een nalesen. Wi wullen dat Unutspreekbore (dat Numinose, Anwesenheit vun en "gestaltlos Göttlichen") vun uns Hillige Staat beluschern. Nalesen kannst dat hier: En Pilgerweg in Jerusalem.

Een anner Naam för dissen Sünndag is ok Brootsünndag vunwegen de Brootvermehrung för de velen, de Hunger harrn.


Mosaik in Tabgha "Fisch un Brööd"

Uns warden Wöör mit up'n Weg geven, dat wi se bedenken.
Se stahn bi Johannes 6.

Jesus gifft fievduusend Lüüd to eten

"Nahsten seilte Jesus röver güntsiet vun 'n Galiläischen See nah Tiberias. En Masse Lüüd keem achter em ran; se harrn ja de Wunnerteeken seihn, de he an de Kranken wiest harr. Jesus güng den Barg rup un sett sik mit sien Jüngers hen. Nu weer de Juden ehr Passahfest neegbi. Jesus kreeg sien Oogen hooch un seeg, dor kemen en Barg Lüüd to em ran. Dor spröök he to Philippus: "Woneem kriegt wi wull Broot her, dat de doren wat to eten hebbt?" Dat spröök he avers blots, wiel he em op de Proov stelln wull. He sülm wüßt ja doch, wat he daun wull. Philippus anter em: "För tweehunnert Denar Broot, dat reckt ja gar nich för de doren, wenn ok jedereen blots en lütt Stück kriegen wörr." Een vun sien Jüngers — Simon Petrus sien Broder Andreas —, de meen denn: "Dor is en Jung, de hett fiev Gastenbrööd un twee Fisch dorbi. Avers wat is dat al för so 'n barg Lüüd?" Jesus spröök denn: "Bringt de Lüüd dorto, dat se sik lagern daut!" Dor weer ja veel Gras an de Steed. Un dor lagern sik de Mannslüüd, bi fievduusend weern 't. Nahsten nehm Jesus de Brööd, spröök dat Dankgebeed un deel dat ut ünner all, de sik dor dallaten harrn. Jüstso möök he dat mit de Fisch, so veel as se hebben wulln.
As se satt weern, do sprook he to sien Jüngers: "Sammelt nu de överbleeben Krömels op, dor schall ja nix ümkamen!" Se sammeln nu, twölf Körv worrn vull mit de Krümels vun de fiev Gastenbrööd. Dat weer överbleeben bi de, de dor eten harrn. De Minschen, de dat Teken sehn harrn, wat he wiest harr, de sään nu: "De dor is doch wahrraftig de Prophet, de mal in de Welt kamen schall." Jesus markt, se wulln kamen, em griepen un to 'n König maken. Do sett he sik wedder af nah den Barg to, he ganz alleen."

Dor sleist di an dien Bost! Wat daun wi, wenn üm uns rüm hunnert Minschen vör Hunger nich in den Slaap kaamt? De lütt Jung wull Jesus seihn. Sien Mudder geev ehm de Verlööf, un as Mudders nu maal sünd, se steckte ehm fief Gastenbrööd un twei Fisch in sien Taasch. Dat geev noch keen Big Macs un anner Aflenken för den lütten Kierl. Hei wull Jesus seihn un hörn. Un dor weer den Barg hooch een Gewimmel vun Minschen. Lang harrn se up Jesus töövt. Hunger mellte sik. Dat murmelten de Lüüd hier und dor. Wat maakte Jesus mit unsen lütten Buttscher? Hei leet sik den Büddel mit de Fudderaasch geven. Un woans dat wiedergüng, dat weiten wi. —

Wat is mit uns, wenn wi wat vun Hunger un Noot, Dööst un Küll mitkriegen? Nau so, as ik dat 1947 belevte! Nix is beder worrn! Wi weern in een Veihwaggon mit föfftig Lüüd up Transpoort na Westen. Veer Daag schull de duurn. Elkeen vun uns kreeg een halves Broot un veer grote Zippeln as Proviaant. Mudder schull up de Futteraasch uppassen. Un doch weer uns Nohrenkraam up eenmaal weg. Klaut! — Ik maak keen Lamento, uns Welt is so: Vun de Lüüd in den Waggon hett keeneen uns een Happs Broot orrer en Stück Zippel geven. —

Dor weer keen lütt Jung, de sien Büdel mit Broot un Fisch hergeev. Un hüdigendags gifft dat nich naug Minschen, de friewillig wat afgeven, dat anner nich Hunger lieden. Ja, Benzin mütt wi afgeven, dat uns Bräuder un Süstern in Afrika un annerswo ut Weitenbroot backen köönt un nich "alternative, regenerierbare" Energie Bioethanol ut maakt ward.

Över disse slichte Geschicht schalln wi nadenken. Dat Nöödige mütt wi tolaten orrer sülfst maken. "Wuutbörger" sünd hier nich fraagt, ehrder helpen Bräuder un Süstern. Mit de Wöör schickt uns uns Herr in de neegst Week. Se köönt en Brüüch to ehm sien, de to uns is as en Brauder. Wohrhaft as en Brauder!! Un en Brüüch to de, de hüüt noch Hungers starven mütt.


Heinrich Zille, Hunger in Berlin 1924
Rudi Witzke
3.4.2011


na baven