vun Gertrud Everding

Woso schall een sik woll vör poor dusend Johr frein över Jerusalem un över al dat Unrecht, wat in Israel passeert? Besatzung von de Römer, Verhaftung, Folter un Ümbringen! Unrecht un Elend!

Dat weer so de Alldag. Aver Israel drööm to Passah von Freeheit, so as in ole Tieden, wo se uttrocken sünd ut Ägyptenland. Se töövt op ehrn Messias.

Jo, Passah — dat heet free sien — dat is Gott sien Hölp för Israel.

Aver wi hefft doch nu anner Leder.
"Krüüz op Jesu Schuller, vun de Welt verflucht…" singt wi in'n Gottsdeenst.
Ik denk dor an, wat Jesus för de Leev op uns Eer sien Leven geven hett. Avers ik will keen so'n Laetare mehr, as de Lüü dat in ole Tieden fiert hefft! Jesus wuss dat jo al, dat he starven mutt — un ik? Ik schall denn Jubelleder singen? Dat gifft keen Halftiet för den Smart, eh dat he ganz vörbi is.

Nee — ik bün op'n Weg na Karfreedag hen.

Kümm mit, gah mit mi na Jerusalem! Dor, wo dat Krüüz steiht, warrst du dat düütlich sehn, wohen dat föhren deit, wenn wi Minschen de Ogen tomakt vör dat vele Unrecht. "An't Krüüz mit em!", hefft se schreet, de Lüü — "an't Krüüz mit em!"

Aver wi weet dat to'n Glück al nu: Toletzt kümmt doch Oostern.
Dat Leven hett dat letzte Woort un nich dat Unrecht un nich de Dood!

Uns Vadder in'n Heben hett dat allerletzte Woort.

Christus is operstahn! De Dood kunn em nich fasthollen.

Frei di, Jerusalem!