vun Gertrud Everding

Freit sik doch mit Jerusalem!
Jesaja 66, Vers 10

Worüm schall ik mi denn freien?
Gifft dat en besünnern Grund? Jo, is wohr — wi sünd nu al dree Weken ünnerwegens. Is doch nu Halvtiet!

Noch dree Weken, denn is Passah för de Israelis. Ik gewöhn mi nu an dat Wannern. Wat wunnerscheun is dat Land! An Dag schient de Sünn op gröne Buschen un blöhen Blomen överall, un wi kieken von de Bargen över dat wiete Land.
Harr gor nich dacht, dat ik sooo lang dörchhollen kann.

Aver Jerusalem is noch nich in Sicht. In twee Weken sünd wi dor und segg doch, wat hefft wi allens belevt! Jesus un allens ümrüm heff ik dorbi ganz good kennen lehrt.
Toeerst kannst ja seggen: wat is an düssen Mann woll Besünners? He süht doch ut as du un ik!

Dat keem so ganz blangenbi, mi gung dat graad nich goot, op eenmal weer da sowat as'n lüttes Licht. Ik wull avsluut mit na Jerusalem, as weer düt dat gröttste Glück.
Dull imponeert hett mi de Geschicht, de mi ünnerwegens een Mann vertellt hett: As Jesus un siene Schölers bi en slimmen Storm mit'n Schipp op den Genezareth-See west sünd. De Keerls harren bannig Muffensusen, dat dat Schipp ünnergeiht. Jesus aver leeg achtern un slöpp ganz fast. De Mannslüüd weern rein verrückt vör Angst. Se hefft em anschreet: Wat slöppst du? Wi verdrinkt hier altosamen! — Do is Jesus opstahn un hett bloots siene Hannen över den See holln. Swieg still! hett he ganz ruhig seggt, dor güng de Storm vörbi.
Segg mi doch, wat is dat för'n Minsch, de sowat kann?

Sien Frünnen weern total verbaast. Un ik bün dat ok. Wi schülln keen Bang hebben, dat hett Jesus doch jümmers seggt. Mitünner heff ik 'tüürlich doch Angst hatt. Aver nu gaht wi an siene Siet free vörut. Ok wenn he mitünner ganz trurige Ogen hett. Denn krigg ik egenoordige Gedanken.

Veele Israelis wannert nu na Jerusalem, to'n Passahfest. Slacht de sik dor hüüt noch jümmers en Lamm? — Slachten? Dat is grugelig. Aver bi uns to Huus gifft dat doch ok Lammbraden?

Wenn ik an dat lütte Lamm denk, denn warrt mi dat ganz anners tomoot. Denn kaamt mi förchterliche Slachthüüs in Düütschland un överall op uns Eer in'n Sinn un grugelige Veehtranspoorten. Nee, dat kann ik nich uthollen! O Gott, wat hefft wi allens verkehrt makt. Vergeev du uns de Schuld, mien Gott!

Trotzdem frei ik mi so dull op Ostern. Wenn ik an Jerusalem denk, denn danzt mien Hart.

Avers ik bün seker, an Jesus, do is wat ganz Besünneres — do is noch een Geheemnis, de is nich blots 'n Wannerprediger, de klook snacken deit. Dat Beste kümmt noch!

Tööv av, dat warrt sik wiesen!