Ok ik
kruup dörch de Hitt
in de Öödnis vun Nahal Zinn,
mööd un döstig,
nich bloots na Water.

Ok ik
ligg ünner Stierns
in de Bargen vun Sinai.
Küll klaamt
Lief un Knaken.

Ok ik
stah up'n Barg Nebo,
de Sünn blootrood
över See un Land
vun Höpen un Lengen.

Ok ik
bün op de Söök
na den eenen Weg,
de mi seker lenkt
to Freden.

Een Leven lang.

Barg Nebo, En Neba,
Mosche, Musa, Mose!
An'n Heven
deep de roode Sünn.
Sülvern de See to Föten,
vigelett-blaag de Bargen
an de Kimm.
Hillig Steed!

Harten puckern rascher,
Aten jaagt un jappt,
Besinnen un Lengen
knütten sik.
Weeg dörch Hitt un Küll,
Murren un Twieveln
finnen ehr Enn.

Een blifft trüch,
sien Saak is doon:
Mose, Musa, Mosche,
büst uns vörangahn
veertig Johr!
Vör uns an de Kimm
de vigeletten Bargen.

Gistern, hüüt un morgen...