De letzte söven Daag vun uns Schöppen

To'n Anhören hier klicken:


Lesen deit Rudi Witzke in vörpommersch Platt.



Apokalypse. Bild Hieronymos Bosch

An'n Morgen vun den iersten Dag...

...beslööt de Minsch, frie to sien un gaud, schöön un glücklich, nich miehr liekes Bild as Gott, sünnern en Minsch. Un wieldat hei wat glöven müßt, glövte hei an de Frieheit un an dat Glück, an Tahlen un "Mengen", an den Akschienmarkt un den Förtschridd, an dat Planen un an de Sekerheit. Denn to sien Sekerheit harr hei de Eerd to sien Fäuten anfüllt mit Rakten un Atoomsprengköpp.

An'n tweiten Dag...

...stürven de Fisch in dat Industriewader, de Vagels an dat Pulver ut de chemschen Fabriken, dat för de Rupen bestimmt weer, de Feldhasen an de Bliewulken vun de Straat, de Schoothunnen an de schööne rode Farv vun de Wust, de Hiering an't Öl ut de Grote See un an den Müll up'n Grund vun den Ozeaan. Denn de Müll weer aktiv.

An'n dütten Dag...

...verdrögte dat Gras up de Feller und dat Loof an de Bööm, dat Moos an de Felsen un de Blaumen in de Goorns. Denn de Minsch makte dat Weder sülfen un verdeilte den Regen nau na Plaan. Dor weer aver bloots een lütte Fehler up den digitalen Rekner, de den Regen verdeilte. As se den Fehler funnen harrn, legen de Sleepkahns up den drögen Grund vun den schönen Rhein.

An'n veerten Dag...

...güngen drei vun veer Milliarden Minschen vör de Hunnen. De eenen an de Süük, de de Minschen tücht harrn, denn een harr vergeten, de Pött to sluten, de för den negsten Krieg paraat stünnen. Un ehr Medekamenten hülpen bix. De harrn to lang al wirken müßt in Huutsalven un Swienslennen. De annern verhungerten, wieldat een poor vun jüm de Slöttel to de Koornspieker versteckt harrn. Un se flökten Gott, de jüm doch Glück schullig weer. Dat weer doch de leiwe Gott.

An'n föfften Dag...

...drückten de letzten Minsch up den roden Knoop, denn se föhlten sik bedoht. Füür raste üm den Ierdball, de Barge brennten, de Groten Seen verdampten, un de Beton-Geripp in de Städer stünnen swaat un rokten. Un de Engel in'n Heven sehgen, woans de blage Planet een rode Planet wöör, denn schietig bruun un upletzt aschgries. Un se ünnerbröken ehren Sing-Sang för teihn Minuten.

An'n sößden Dag...

...güng dat Licht ut. Stuff un Asch verdüsterten de Sünn, den Maand un de Stierns. Un de letzt Kakerlaak, de in en Raketenbunker överlevt harr, vergüng an de över dat Mååt gahnde Warmnis, de ehr nu gor nich bekeem.

An'n sövten Dag weer Rauh.

Endlich. De Ierd weer wööst un leer, un dat weer tappendüster över de Reten un Spleten, de in de drögt Ierdrinn upsprungen weern. Un de Geist vun de Menschen biesterte as Dodendespenst över dat Dörcheenanner. Deep ünnen, in de Höll, dort vertellte een sik upregen Geschichten vun de Minschen, de sien Taukunft in de eigen Hannen nähm, un de Hæch dröhnte rup bit to de Chöör vun de Engel.


So hett dat Jörg Zink in Hochdüütsch upschreven, ik heff dat in't Plattdüütsch bröcht.

Mi hett dat kein Rauh laten. De Geschicht müßt wiedergahn. Bi Gott gifft dat up allens rekent kein Enn. Weken later weer dat nu, in de Düüsternis fööl Regen as ut Emmer schütt, de Storm harr sik geven. Dor tappelte wat ut Richt Oost, dor, wo de Perma-Frost allens Leven tovöör al maal vor Dusend Johren allens infroren harr. Dor geev dat Dauweder. Dor harr een överlevt. Aver de Minsch, de dor Borkenrinn nagte, de fünn keen Maten. Mit sien Latern tröök hei loos. Hei sleppte sik vörwards, vun Gahn kunnst nich redem. Dat sehgen Engel in'n Heven, un de ole Kierk barmte se. "Wat willst du hier mit dien Latücht?" fragten se ehm. "Wo ik her kaam, is dat noch düsterer. Ik dacht, hier in de Trümmerspuren vun mien Maten kunn ik villicht een Minschen finnen." "Du warrst keen Minschen miehr finnen. Ehr lege Ruuch liggt hier noch æwer dat Land. — Se hebbt allens verdorven, wat Gott jüm maal anvertruut hett. Wieldat dien Seel so rein is un dien Hart so gaud, nehmt wi di glieks mit in'n Heven. Dor kannst täuwen." "Ik söök en Minschen. Up wat schall ik noch täuwen?", tuschelte de ole Mann. "Wenn all mien Maten doot sünd, denn laat mi ok man gahn." "Wi nehmt di mit, un in 1000 Engelsjohr warrst du en Wunner beleven." Se drögen ehm in de Höcht, un hei fööl in depen Slaap.

Und denn keem na de Engelsjohr en niege Morgen, nich bloots een niege Morgen för de Welt mit alle Stierns. Dat keem en Morgen ok för de ole, vergeten Ierd. De Engel weckten den Släper un wiesten ehm dat Wunner:


P.O.Runge, De Morgen


P.O.Runge, De Morgen


Wenn ok veel wohr is vun dat, wat Jörg Zink schreven hett, dat is un blifft avers en Legend. Un wat ik denn wiedervertell, dat kunn so sien, mutt dat avers över nich. Is allens richtig. De Araavschen murksen sik af, se buen an Bomben, de allens twei rieten köönt, se sprengen in ehr Rebett Karken in de Luft un wat se süß noch argert. Un de Usa un Nato sünd nich beder. Ok de minnachten den Minschen un piesaken un maltreteern se.

Vör noch nich een Engeljohr hett aver Gott de Minschen wiest, woher se kaamt. Un wat ehr Taukunft sien kann. Jesus un Ostern is sien Angebott, to dat hei steiht. Wi mütt keen niege Legenden erfinnen, dat een bi dat Lesen Hören un Seihn vergeiht.

Wi mütt tosamen mit sienen Söhn dörch de Liedenstiet gahn, wi köönt den wunnerboren Ostermorgen beleven.

Wiederschreven hett Rudi Witzke

Jörg Zink nöömt sienen apokalyptschen Text
"De letzten söven Daag".
Erich Kästner hett dat "Letzt Kapittel" to faten.
Beid fläuten ut't letzt Lock un malen in Swatt. Ehr Blaut is dick.

Jümmer wedder ward dat aver een niege Morgen.
Jümmer wedder faten junge Kräfft tau,
wenn ok nich hier orrer wo wi't kennt.
De Welt ist so groot, wo een tofaten kann.

Jümmer wedder maakt de Junglüüd Plaans,
ok wenn dat meist denn anners ward
De Olen hebbt uns raden,
wat hüüt un morgen un gistern güllig weer.
Un wokeen henhöört, de höört se seggen:

"Pass gaud up dissen Dag up! Pass gaud up dissen Dag up,
denn hei is dat Läven —
dat läven vun all Lävens.
In sien korten Loop liggt alle Würklichkeit un Wohrheit vun't Hiersien,
de Freud an't Wassen, de Herrlichkeit vun de Krafft.
Denn gistern is nix as een Droom
un dat Morgen een Vischoon.
Hüüt aver — up rechte Wies levt —
maakt elkeen Gistern to een Droom vun Glück
un dat Morgen to een Vischoon vull Höpen.
Drüm pass gaud up dissen Dag up."

In'n Sanskrit is dat so schreven.


Text un Digitalbiller: Rudi Witzke
4.3.2012


na baven