Dat Lichtkind

vun Cord Denker

"Wat sühst du?" — "Ick seh mien leve Sünn, de slopen gohn will! Un wat sühst du?" — "Ick seh en groten Fusionsreaktor, de uns siet üm un bi veer un een halv Milliarden Johrn Licht un Warms gifft. Un nu dreiht wi uns mit de Eer vun unsen Heimatsteern weg noh den egen Schadden rin." — Mi bleew wol för een'n Ogenblick de Mund open stohn, un ick kreeg dat nich klook, wat mien Fründ dor eben seggt harr.

Wi stunnen boben in de Bargen öber Lillehammer un keken in den roodglöhnigen Sünnenball, de sick anschick, doltosacken öber dat wiede schneeige Bargland. Dat weer kott vör Wiehnachten. De Doog vörher harr dat veel Schnee gewen. Wegen de Küll un den Wind dor schlöög Finn vör, wi schull'n man noh binnen gohn un bi en Glas Wien noch'n beten öber all'ns schnacken. Finn Alnæs harr sick hier boben en opgewen Buuernhoff köfft un opmöbelt: Hier boben kunn he de Steerns nähger sien as ünnen in de Stadt mit all ehr Egenlicht.

Un denn vertell he mi, dat he to een Gilde vun Steernkieker tohöör. Un jüüst in düsse Tied föhlen se all so'n Kribbeln in sick un müssen sick op den Padd moken. Se weern achter een'n nieen Steern ran, de nu opdükern schull. Ick kunn jo man mitkomen, wenn ick nich bang weer. Jo, de Neeschier sprüng op mi öber, ick wull mit. — Nu kreeg ick in so'ne Oort Blitzdörgang all'ns verklickert, wat man hüüt öber Steerns weten deit: Woans en Steern togang kümmt, wat sick in dat Binnerst vun en Steern afspeelt, wolang en Steern leewt... — "Wat!", reep ick dortwischen, "En Steern leewt nich för ewig?" — "Wo denkst du hen?", sä Finn: "Uns Sünnensteern is villicht noch mol so lang dor, as he nu al oold is, dat heet, noch mol veer un een halv Milliarden Johrn." — "Na, un denn?", wull ick weten. — "Dat vertell ick di ünnerwegens!", anter Finn un stunn op.

Den annern Dag in de Fröh weern wi al op den Padd noh Bethlehem. Wat weer dat en Welt, dör de wi hendör müssen! Dor weern Grenzen, dor weer Hass un Krieg. Op de een Sied geew dat glittern Gebüü bit in den Heben, dor weer Geld un Good un Kunst un veel Schickimicki, op de anner Sied weern Hunger un Not un Ungerechtigkeit un Unbildung to Huus. De Gang weer bannig beschweerlich; ick harr nich bloots wunde Fööt, ick harr een wunde Seel un füng an to begriepen, worüm Minschen hüüt op en annern Steern tööwt, op en anner, en beter Tied.

Bethlehem

Finn harr öber sien Smartphone Kontakt to de anner Steernkieker, de hütigendags ut alle Himmelsrichten kämen. Se weern sick seker: Dütt Johr müss en niee Steern opgohn un vun en niee Tied tügen. — Bethlehem leeg nu vör uns, man dat weer nich so licht, in de Stadt rintokomen. Wi wecken den Verdacht bi de israeelschen Behörden, un wi wecken den Verdacht bi de palästinensisch Grenzopsicht: "Steernkiekers? De hebbt doch wiss wat anners in'n Sinn!"

Op't letzt harrn wi dat denn doch schafft un kääm'n mit de annern tohopen. Finn stell mi vör: "Düttmol hebbt wi en Romantiker mit dorbi, man he hett al en barg lehrt, un ick gönn em dat, dat he mit uns tosomen belewen kann, dat dor en niee Steern öber de Welt opgeiht." — De Stadt weer to Wiehnacht illumineert un wimmel vun Touristen. Wi müssen rut ut de Stadt in dat Feld. Man as dat nu düüster üm uns weer un wi den Heben afsöken wulln, do harrn sick dichte Wulken vör de Steerns schuuwt. Un hüüt nacht schull dat doch sien: En niee Steern öber uns in den Zenit, as Teken för en niee Tied, en Fredenstied. Un wi schulln de eersten sien, dat to betügen. Awers nee, dat bleew düüster öber uns.

As wi dor noch so stunnen un sick Verlegenheit in uns breed moken dä, füngen mien Ogen en lütten Lichtplacken op, en lütt lachen Licht dor in de Öödnis. Wi güngen dor op to, un denn stunnen wi vör en tweischoten Huus, dat sick twee Lüüd to en Ünnerkunft trechtmookt harrn. — "Utlänner," sä een vun uns, "Flüchtlingen. Süht man doch op den eersten Blick. Un denn ok noch en Kind!"

Jo, de Fruu harr en Kind to Welt bröcht un böög sick dor öber. Un nu eerst kregen wi dat mit, dat dat Licht, dat sachte Licht, dat uns antrocken harr, vun dat Kind utgüng. — "Dat is jo so as Rembrandt dat moolt hett!", sä een ut de Grupp. — Un denn güng mi dat op: "Wi hebbt ümmer noh boben keken, üm dat niee Licht to söken. Nee, man mutt noh ünnen kieken: Hier fangt dat an! Hier strohlt dat op!" — Miene Kollegen stunnen dor so'n beten bedrüppelt, se harrn sick dat jo ganz anners vörstellt. Tja, un Geschenken harrn se ok nich mit. Man dat mookt man hüüt jo ok ganz anners, do ward eben gau en Scheck utschreben, un de Saak hett sick.

Finn harr mi dat jo lang un breed verkloort, wat in so'n Steern aflöppt. Dor brennt en Füü'r vun anner Oort, en Füü'r, dat de Elementen ümwannelt, vun eenfach Waterstoff bit hen to höherwertig Elementen, seggt wi mol bit to Iesen. Un wenn denn en Sünn starwt un explodeert, denn flüggt all de Materie in den wieden Weltenruum. Un mag ween, dor is en anner Sünn, de ehr Schwoorkraft fangt all düssen Schutt in un backt sick dor Planeten ut. Un en Planeet is dorbi, op den kümmt dat Lewen to Stand mit all sien vele Formen. Un dat Lewen bringt ut sick den Minschen toweeg. Un de Minsch meent, he is dorto dor, üm öber dat Lewen to herrschen. Un denn buddelt de Minsch in de Eer un bringt dat Iesen an't Licht. Un ut dat Iesen mookt he Kanonen un Panzer, un de bruukt he gegen anner Minschen, üm Macht uttoöben. Un in'n Krieg bringt dat Iesen vele Minschen den Dood.

Jo, dat harr ick all'ns lehrt vun mien'n Fründ, den sien Sicht op de Welt un dat Minschengeschlecht en beten pessimistisch weer. Man ick harr ok noch wat anners lehrt: Wenn en Kind noh sien Gebuurt dat eerst Mool Luft in sien lütte Lungen suugt, denn is dat dat Iesen in sien Blood, wat denn Suuerstoff ut de Luft binden kann un noh all de lütten Organen henbringt. Süh, Iesen bringt nich bloots den Dood, Iesen bringt to allereerst dat Lewen in Schwung.

Nu weer mi dat ok kloor, wat wi höört harrn, as wi op de armselig Ünnerkunft togüngen, de lütte Schrie... Dat weer jüüst de Ogenblick west, wo de Vadder den lütten Jung en Klapps op den Achtersen gewen harr, dat de denn anfüng to puusten. Un denn harr he dat Kind an de Moder ehr Bost leggt. — Jo, dor stunnen wi nu un keken. Dat Ganze wirk jo nu meist as en Wiehnachtsbild: Maria un Joseph un dat lütte Jesuskind, dat nu ruhig för sick henpuusten dä, un — dat Licht, dat Licht, dat lachen Licht!

De Morgen dämmer al, öber de jordaanschen Bargen steeg mien leve Sünn tohööchd. — "Du büst un bliffst en Romantiker!", sä mien Fründ Finn un legg mi sien Hand op de Schuller. — Jo, jo, man dat de Nacht vull vun Engel weer, dat heff ick den doch för mi behooln: Gode Wiehnachten!