De lütt Engel

Opfunnen un överdragen vun Günter Schiller

Et wer eenmol: So fangt de mehrsten Geschichten an, so ok düsse.

En lütten Engel — een vun de Sort, de so pummelig sünd un bloots ut Kopp un Flögel bestahn, wi nöömt se ok Puttenengel. Kunnst ober ok "Putzengel" seggen, denn düsse Engelns harrn de Opgaav, de Steerns to putzen un poleern, dormit se besünners an Wiehnachten wunnerbor funkeln.

Een vun düsse Engel, de keem sien Opgaav so vull Inbrunst un Iever na, dat dat en groten Engel opfallen dä. "Den kannst bruken", dacht he, "för sünnerlich wichtig Opgaven." So geev he ehm en wichtig Opdrag, op de Eer to flegen un en Nohricht to överbringen.

De lütt Engel weer vun Harten glücklich, dat he op de Eer flögen kunn, to'n eersten Mol draf he an Wiehnachten to de Minschen flegen un en Botschaft överbringen. Ünnerwegens keem ehm wat in de Mööt: "Wat weer dat noch, wat mut ik överbringn? Ik heff dat vergeten, to wokeen ik flegen schall, üm de Noricht to överbringen, wat weer dat noch?" Wat för en Malöör! Wiss weer sien grote Freid doran schuld — oder ok wiel de grote Engel ehm so ernst ankeken harr. Dor kann een jo glieks wat vergeten. Ogottogott, wat mok ik nu? Wo pienlich. He wöör allwedder de Steerns putzen möten in neegsten Johr un wiss de lüttsten vun all — un nienich den vun Bethlehem, de domols över den Stall an Lüchten weer. Steernputzen is wiss scheun, doch wenn man de Minschen wat Godes verkünnen kann, ist dat noch veel moier.

Nu sweev lütt Engel över de Stadt, de ehm de Erzengel seggt harr, dor kunn he sik op besinnen. He süht de Lichten in de Hüüser un höört överall de Minschen Wiehnachtsleder singen. De Leder weern schöön, ober in Himmel höör sik dat moier an, seggt he to sik sülben.

Opmool süht he en grotes Huus mit veele Finster. De mehrsten weern ohn Licht. De Lütt flöög näher ran un kunn lesen: Krankenhaus, dat harr he al mol höört — un ok, dat sik Engels dor nütt moken könnt. Nix as hen, dor kann he wiss nix verkehrt moken, villicht füll ehm sien Opdrag jo ok wedder in. De Nacht weer noch lang, un he överleggt, in welkeen Stuuv orr Kamer he sien Glück versöken kunn. In de Kamern, wo dat Licht löscht un düüster weer, liegt de Minschen an Slopen. De Sloop is vör en Engel villicht de best Oogenblick, en Minschen antorögen, ober he harr en beten Bang vör de dunkeln Kamern. O Mannomann, wenn dat de Grootengel wüsst!

Dor güng opmaal en Döör op, en Mann un en Fru kemen rut, de Fru weer an Weenen un de Mann legg ehr sienen Arm troostwies över ehr Schuller. In de Kamer sä de Dokter to de Krankensüster ganz sachten, "Dat Kind warrt de Nacht wohl nich överleven, röppt mi fix an, wenn dat unruhig warrt."

"In düsse Kamer bün ik richtig!", dacht sik de lütt Engel, un huscht rin un sett sik to dat süke Kind op sien Kissen. Dat Kind mookt sien Ogen op un smüüstert heel fien (Kinner köönt de Engels jo sehn), as he dat Engelken süht: Dat weer hitt vun Fever un sien Aten weer düchtig an Rasseln.

"Dat warrt de Nacht nich överleven", düt Wort vun den Dokter güng ehm nich ut sien Kopp. Wat schall dat heten, "överleven"? Över dat Leven bün ik, also warrt dat Kind mit mi tosomen in'n Heven sweven. Dor muss een nienich trurig sien, so as de junge Pleegersche an sien Puuch, de hefft jo keen Ahnung nich, wo schöön dat in Heven is. De lütt Engel weer so in sien Gedanken op dat Kissen tositten, as opmol en groten Engel in de Kamer tradd.

"Wat mookst du hier?" Jungedi, de lütt Engel verfehr sik, as de Doodsengel miteens vör ehm stünn. "Ik — ik —" stamer de lütt Engel, un denn, mit wat fastere Stimm: "Ik heff den Opdrag, op dat Minschenkind optopassen, dat dat wedder sund warrt."
"So, dat wunnert mi ober", sä de Grote. "Ik heff den Opdrag, jüst düt Kind aftoholen."

"Nee, nee, dat geiht nich", begehr de Lütt op; he wull jo nich togeven, dat he sien Opdrag vergeten harr. "Nee, nee, dat Kind schall sund warrn, so hett de Erzengel dat seggt un mi hierhen befohlen."

"Dat is jo gediegen!", sä de grote Engel. "Normaal passeert sowat nienich, so'n Fehler in de himmlische Registratur. Liekers, mien Lütten, ik mutt dat Kind nu mitnehmen."

"Och bidde! Schall mien eerst Opdrag so unglücklich ennen?"
"Unglück? Dat is doch keen Unglück, wenn ik een mitnehmen mutt."
"Dor hest jo recht, ober dat Kind is graad mol dree Johr oolt, dat hett de Eerd doch meist noch gor nich richtig sehn!"

Un denn süht de Lütt, dat de Todesengel heel leevtallig sien Hand na dat Kind strecken deit.

"Hollstopp!", röppt de Lütt. "Se warrt mi ewig de Steerns poleern laten, un jümmers bloots de allerlüttsten! Mien eerst Opdrag un glieks so en Fehler, ik heff mi so freit, düt Kind en gode Engel to sien!" De Tranen kullerten den lütten Engel över sien Puusbacken hendol.

Dor tröck de Doodsengel sien Hand torüch. Jo, opmol verspöör he sowat as Mitlieden. Wenn de himmlische Registratur sik verdoon harr, weer dat en groot Unrecht gegen den lütten Engel. He müss en eernst Woort mit de snacken, de dat verbockt harrn. — Denn verleet he de Kamer vull ruhige Wöörd, as dat sienen Rang tokeem; man den lütten Engel smüüster he fründlich to.

De bever noch en Wiel vör sik hen över dat, wat jüst passeert weer; denn ober aten he deep dör. Ok dat Kind möök en depen Atentoog, un de junge Plegersche, de noch an sien Puuch to sitten weer, dacht, nu is dat Kind doodbleven un dat is wohl sien letzten Atentoog west. Do rööp se den Dokter. As de nu keem un dat Kind ünnersöken wull, sä he: "Ik kann't nich glöven, dat is jo en Wunner, en Wunner! Süster, man to, haalt Se fix de Öllern, de Krisis is överwunnen un dat Kind warrt wedder sund!"

Ik meen man, jedereen kann sik de grote Freid vörstelln, mit de düsse Familie an Wiehnachten düt grote Geschenk fiert hett.

Jo, un wat is nu mit den lütten Engel angohn?

As he an Wiehnachtsdag torüch in Heven flöög, weer he düchtig bang, ober togliek ok vun Harten glücklich. Dat Kind wer reddt — ober wat wöör de Erzengel to ehm seggen??

De Erzengel sä ober nix, un as he ehm ankeek, kniepöög he ehm fründlich to, dat ehm in sien Harten ganz warm woor.

Ober üm de himmlische Registratur flöög de lütt Engel in de neegste Tiet en groten, groten Bogen.