Lütt Goorn

Vertellsel vun Anke Nissen

Anneke is oft hengahn, se freu sik över de velen bunten Blomen, de dor blöhen. Se hett sehen, dat en groot swart Steen in den lütten Goorn stellt wörr, up den Omas Naam stünn: "Margarete".
Later stünn dor ok de Naam vun ehren Grootvadder up. Man dor weer Anneke al groot, un se leev nich mehr hier. Aver jümmers, wenn se to Besöök keem, denn keek se na "Oma ehren lütten Goorn". Se hett in all de Johren vele Blomen dor inplant un ok vele Wildkrüder ruttrocken.
Un noch later, dor stünn up den groten swarten Steen ok de Naam vun ehre Mudder. Dor harr Anneke al Enkelkinner, un de güngen nu mit na "den lütten Goorn". Un een vun de Deerns hett elkeenmal enen fuustgroten Steen, den se mit veel Leev un Bedacht an'n Strand söcht harr, in dissen Goorn leggt.

Un wedder en poor Johr later — Anneke weer nu al över söventig Johr olt — dor weer ehr Vadder storven. Anneke kunn keen Afschied vun em nehmen. Se kunn nich bi em sien. Se weer krank. Swoor krank.

© Pixelio, Fotograf Paul Georg Meister

Se weet nich, wo sien End weer.
Hett he villicht up ehr töövt. Se meent: ja.
Hett em een seggt, wo krank se weer? Se meent: nee.
He wörr ahn ehr to Graff bröcht un dree Weken later weer dat Tohuus vun ehren Vadder al an Baadgäst afgeven.

Man denn — Anneke stünn wedder fast up ehre Been — maken ehr leef Mann un se sik up'n Weg. Dat weer en wunnerschöön Harvstdag. De Farven ümrüm de lüchen man so, un de Sünn geev ehre Warmnis över allens. Se föhren de hunnert Kilometer mit ehr Auto un stüürn den "lütten Goorn" an, wo nu ok ehr Vadder leeg.
Anneke weer en beten bang to Sinn. Ehr Vadder harr över 70 Johr to ehr Leven tohöört un nu ———.

As se vör dat lütt Stück Land stünn, dor keek se rein so'n beten benaut. De groot swart Steen weer weg, all Planten un Blomen weern afrüümt. Dor weer blot dat quadratisch Stück bruun Erd mit den Graffhügel — anners nix.
Sowiet weer dat ja in Ordnung, blot glieks nevenan — dat Navergraff — sehg nipp un nau so ut: Keen Steen, keen Blomen, keen Plant, blot dat quadratisch Stück bruun Land mit Hügel.
Anneke keek vun den enen Erdhupen na den annern; denn dreih se sik na ehren Mann üm:
"Ünner welken liggt denn nu mien Vadder?"
Se weer övertüügt, dat linke weer dat Graff vun ehre Familie.
Ehr leef Mann höll dorgegen, he weer sik seker, dat rechte weer dat Rechte, un he argumenteer:
"Ik weer doch schließlich bi de Beerdigung dorbi. Ik mütt dat doch weten!"
Dat stimm. He weer dorbi west.
"Aver," sä se, "ik kaam al siet över 60 Johr her, dor mütt ik de Stell doch kennen!"
Man se weer in'n Tüdel. So'n Malöör aver ok! Müß dat denn sien, dat graad nu — graad nevenan — noch een to Graff bröcht worrn is!
Se keek wedder vun enen Hümpel na den annern. Se böör ehr Hannen un streck se ut. Se maak de Ogen dicht, stünn musenstill. Villicht — dat dor wat utstrahl. Se hett al mal vun sowat höört. — Dor strahl nix.
Se wend sik na nevenan. — Wedder nix.

Raatlos leet Anneke Kopp un Hannen sacken un keek na ehren Mann. De stünn en beten afsiets un — kunn't denn angahn — dat schien meist, as wenn en Lachen in siene Ogen weer. Ja, se kunn düütlich sehen, he geev sik veel Möh, se nich wieswarrn to laten, wo dull he sik över disse Situation amüseer:
Sien Fru, de vör twee kahle Hügel stünn un jümmers vun enen na den annern keek ———.

He hett sienen Arm üm sien Fru leggt — un denn müß ok Anneke liesen lachen. För se weer't, as wörr wat frie in ehr, as wörr wat sprengt. Se haal deep Luft, un ehr leef Mann sä:
"Dat mit de beiden lieken Hügel, dat hett denn wohl so sien sullt!"
"Ja," lach Anneke: "Dat hett uns' Herrgott wunnerbor maakt!"

Poor Maande later, dor weer dat Malöör mit de twee Hügel keen Malöör mehr: Dor blöhen Blomen up dat Graff, dor wassen Planten. De grote swarte Steen weer wedder dor, nu ok mit den Naam vun den Vadder.
Un wo stünn de Steen? — Natürlich dor, wo Anneke meent harr.
Un wenn jümmers se nu vör dissen "lütten Goorn" steiht, denn is ok dat lütt lies Lachen dor — höör mal!