De Maand

En Märken von de Bröder Grimm, överdragen vun Helga Bischoff

Vör ole Tiden weer dor en Land, wo dat nachtens ümmer düster weer un de Häben as en swattes Dook doröver leeg, denn dor güng nienich de Maand up un keen Steern blinkt in dat Düster. Dormals, as de Welt makt weer, is dat nächtliche Licht so noog ween. Ut dit Land güngen nu veer Burschen up Wannerschap un kömen in en anneret Riek, wo avens, wenn de Sünn achter de Bargen verswunnen weer, up een Eekboom en lüchtende Kugel stünn, de wiet und siet en finet Lüchten üm utschien.

Allens weer to seihn un to kennen, wenn ok dat Lüchten nich so glöhnig und hell as de Sünn weer. De Wannerer bleven stahn und möken sich bi een Buuern, de mit sien Wagen vörbikeem, kunnig, wat dat mit dat Licht up sich haarde.
"Dat is de Maand", anter de, "us Burmeester hett em för dree Dalers köfft un an den Eekboom fastmaakt. He mutt dor jeden Dag Öl upgeeten un em reinhålen, darmit he jümmers hell lüchten deit. Wi mööt em jede Week en Dåler dorför gäben."

As de Buur wegfoort weer, sää een von de Wannerers: "De Lamp köönt wi bruken. Bi us to Hus steit een Eekboom, de jüss so groot as disse is. Dor köönt wi ehr an uphangen. Wat ward dat för een Freid geben, wenn wi nachtens nich mehr in düstern rümtappern mööt!"

"Weet ji wat?" sä de tweete. "Wi mütt Wagen und Pier hålen und den Maand wegföhren. Hiertolanns schütt se sick een annern köpen."

"Ick kann good klattern", spröök de drüdde, "ik will em woll daalholen."

De veerde keem mit Peer un Waagen, de drüdde steeg up den Boom, bohrte een Lock in den Maand, töög een Strick hendörch und leet em daal! As nu de blänkernde Kugel up den Waagen leeg, deckten se gau en Dook doröber, dat dor jo keen achter keem. Tofreden mit ehr Wark bröchten se den Maand in ehr Land un stellten em up en hogen Eekboom.

Oole un Junge freiten sik, as de niege Lamp ehr Licht öber all de Felder lüchten leet un Dönzen un Kamern hell möök. De lütt Wichtel keemen ut ehr Steenhöhlen vör und danzten rundüm in't grööne Gras in ehr roode Kleedasch.

De veer Wannerslüüd aber versorgten den Maand mit Öl, putzten den Docht und kreegen darför jede Week ehren Daaler. Abers se wörden old un gries, un as de en krank wör un markte, dat de Dood em bald ankamen dä, wull he hebben, dat de veerde Deel von den Maand as sien Eegen mit em in sien Graff leggt warden schull.
As he nu dootbleben weer, steeg de Burmester up den Boom un snee mit de Knickscheer een Veerdel af, dat in den Sarg leggt wöör. Dat Maandlicht wöör nu minner, aber dat weer noch nich sünnerlich to marken. As de tweete stürv, kreeg he dat tweete Veerdel mit, un dat Licht weer abermals minner. As de drüdde dootbleev un ok sien Veerdel mitnöhm, weer dat Licht all düchtig swack und as de veerde int Graff keem, weer dat wedder so düster as jümmers. Wenn de Lüüd avens ahn ehr Lantüchten utgüngen, stötten se mit er Köpp aneenanner.

As aber de Deele von den Maand in de Ünnerwelt wedder tohopkeemen, wöören dor, wo jümmers dat Düster de Macht harr, de Doden unruhig un wöken up ut ehren Slaap. Se verwunnern sik, dat se wedder seihen kunnen.
Dat Maandlicht weer jüm naug, jemeere Oogen weern so swack, dat se dat Lüchten von de Sünn nich verdrägen kunnen. Se keemen to Been, wöören vergnöögt undnehmen ehre olen Levenswiesen wedder an. Een Deel güng to Speel un Danz, de annern lepen in de Wirtshüüs, wo se sick Wien utbidden dään, sick besöpen, randaleern, sick streeden und uplesst mit Knüppel upeenanner losgüngen un sick slöögen. De Laarm wör jümmers noch luder und keem bit to den Häben rup.

De hillige Petrus, de vör dat Häbendoor waken deit, glövte, de Ünnerwelt wöör upstanatsch wurden, un he reep de himmelschen Heerschaaren tohoop. As de nu nich keemen, sette he sick up sien Peerd und galoppeerde dörch dat Häbendoor hendaal in de Ünnerwelt. Dor bröchte he de Doden to Rauh, geev jüm Order, sick wedder in ehr Graff to leggen, un nöhm den Maand mit sick un hangte em båben an'n Häben up.

Märken sünd keen Kinnerkraam. Dat warrst an den "Maand" wies. De Volkes Mund will uns seggen: So, as de Welt maal vun Vadder Gott buut is, so is de gaut. All Lüüd schient de Maand un nich welk achtern Barg in en besünner Land un Dörp. Wenn dat willst, ward dat överall zappendüster.
Un de Doden schalln ehr Rauh hebben. In ehr Riek kümmt allens dörcheenanner, wenn den Maand in de Gräver lüchten deit. Wat düster sien schall, schall düster sien.

Sick besupen, randaleern, sick strieden und upletzt mit Knüppel up eenanner losgahn un sick slaan, dat kümmt bi rut, wenn de Nacht to'n Dag maakst. Wat seggst du? De Reeperbahn is nachtens daghell belücht? Na, denn man tau!