Nacht


In de Nachten leev ik en anner Leven,
un Nacht is veel.

David Grossmann, "Aus der Zeit fallen"

Ik gah, nich waak un nich slapend,
ik gah un warr leddig
vun all Gedanken, vun all dat, wo ik maal scharp up weer,
vun mien Truurigkeit, vun mien Freud an't Leven,
vun mien Geheimnisse un mien Willnskräfft,
vun alles, wat tosamen nahmen, ik weer.

Kiek her, mien leiv Fruu, dit is mien Nichsien.
Bloots een Acker för't Leven,
roop ik di: Wees dörch mi,
kumm, zeig di, wenn ok bloots koort,
tosamensmolten mit dat Sien,
Töger nich! Wees!
Ik bün nich hier,
dit Huus is dien,
mit all sien Schakeln,
flleet in jüm, strööm,
dien Blaut is dien nu, dien Muskeln sünd dien,
kumm un breid di ut,
streck dien Arm ut, bit an dat Enn vun de Welt,
juchhei ut vullen Hals, lach, böölk, maak Undöög,
för korte Tiet kann allens sien,
denn alles seggt di nu ja,
leiv, brenn up, gier,
mien fief hungrig Sinnen deinen di,
fief Pierd mit Schuum vör't Muul
stampen, stampen, willn loos,
galoppeern bit an dien ... ahn Enn —
tööv nich, mien Fruu, kostboor is dien Tiet
un afmeten
un mien Ogenleeder bevern schon,
noch een Momang, denn kiehr ik trüüch,
denn treckt upregt Nerven de Pupillen wedder tosamen.
Flink, probeer alles, sling dat daal, wees deip,
wees truurig, segg ja un nich, ik weit nich, wees zoort
un brüll, bever vör Lust un Kraft,
mien Lust is dien un ok mien Kraft —
töver, versleuder dien Seel,
wees de grootorig Swung vun den Säemann —
een Handvull Köörn un güllne Münten,
daalprasseln as Licht, so prall as een Üder
un stark as de Hitt in de Meddagstiet,
un toov ok, kaak för Woot, maak een Fuust,
bit de Adern an dien Hals vörkaamt,
un laat di ok röhren as een Hart,
as een junge Deern,
wees upreten, mit dünne Huut, strahlen
vun den wunnerboren Glemmer vun dat Eenmalige,
so vullkamen as ein Deil vun't Ganze,
verswinnen as de Ewigkeit.
Un bi all dat stopp upenslaag, aten,
haal Luft, spöör dat Stecken in de Lungen,
lick an de Bavenlipp, smeck dat Salt vun gesunnen
Sweit, dat Jöcken vun Leven
un nu segg deep ut dien Hart: Ik —
Doch Fruu, maak gau, dat ward schonst hell,
gliek ward de Töver swinnen,
leiv, ok wenn een di bedregen ward,
ok wenn du dat Gift vun't Piesacken
kosten warrst, leiv.
Wees kurascheert un togliek lütt beten banghaftig,
wees dat allens, un röhr ok an't Verleren
un dat Fehlslaan
un dau ok weh, maak all wat vör, leig —
schnell, leive Fru, weih an all dat voröver,
bloots för fledig Weihen reikt de Tiet,
koort bloots duurt solk Illuschoon,
doch du warst beröhrt.


Schnell, schnell, al de iersten Striepen Licht,
süh de Welt, New York hest nich seihn,
Paris, Schanghai,
so vele Gesichter hett de Welt, solang se levt.
Ne ne. Bliev stahn!
Dat is to laat
Treck di trüüch in dienen Freden.
Schnell,
in't Düstre, in't Vergeten.
Bloots kiek nich mit mien Ogen,
wat di passeert is.


Text un Biller: Rudi Witzke
25.3.2016


na baven