Up düsse Reis keem he de neegsten
Daag in en Stadt, de heit Nain.
Un sien Jüngers un en ganze Barg Lüüd güngen mit ehm lang.
As he nu neeg bi dat Stadtdor weer,
do wörr — wo trurig! — dor wörr graad en Dode to Eer bröcht.
Dat weer sien Mudder ehr eenzige Söhn, un se weer dorto noch en Wittfru.
Un heel veele Lüüd ut de Stadt folgten mit ehr.
Un knapp harr de Herr ehr seihn,
dor güng ehm dat dörch un dörch.
Se dää ehm so leed, un he sää to ehr:
"Ween man nich!" Un denn güng he an den Sarg ran un leggte sin Hand dorup,
un de Drägers blewen stahn.
Dor sää he: "Mien Jung, ick segg di: Stah up!"
Un de Dode keem hoch un fung an to spreken, un he geev ehm sien Mudder.

Lukas 7, 11-15

Wenn die dien Jung mit 18 Johren starvt,
denn krüppst dörch de Gegen, miehr doot as levig.
Du büst an de Spitz vun en Pilgertoch vun den Doot, de sik ingang sett.
Diesen trurigen Toch stellt Gott mit Jesus den Pilgertoch vun Leven entgägen.
Gott kiekt nich weg, wenn sien Kreaturen sik in Smarten winnen.
Uns Gott is veelmiehr en Gott, de dien Glück will.
Jesus gifft dissen jungen Minschen dat Leven wedder.
Dat is en grootes Wunner. Een tweites Teiken aver is, dat Jesus den Jung utdrücklich sien Mudder trüüchbringt. Utdrücklich!
Nich bloots de Doot ward unnerkregen.
Ok de Truur!

Dien Jung aver bleev in't Dodenriek. Woso kannst dor frie warden vun Truur?
Hier is nich Nain.
Jesus will aver utdrücklich,
dat du
un de anner Truernden mit dat Leed leven köönt.
De Anter is woll to slicht:
"Wenn't uns leeg schull gahn, help uns fast to stahn."
Un:
"Jesus, gah vöran op de Levensbahn.
Bi di willt wi jümmer blieven.
Nüms schall uns vun di verdrieven.
Bring uns an dien Hand
Bi't in't Vadderhuus."

Licht seggt —
swoor leevt,
aver jümmer in de Wissheit,
dat hei bi di steiht.