Wat Nis un Mette Puk vertellen

En Bericht ut de Tokumst. Vun Rudi Witzke


Mette un Nis
Foto: Rudi Witzke

Woans fangt wi an? Wi weit ja nich, wat dat noch enerworrns Minschen gifft, de sik erinnern. Wi levt all lang, länger as Urtieden, heel lang up disse Eerd, siet dat Bööm un Strücker, Stubben un Wörteln gifft.
Vun Bedüden is woll, dat Ji weiten, wokeen wi sünd: Ik bün Nis un an mien Siet mien Fru Mette. Wi wahnt ünner de Eik in de vörderst Eck, de fröher woll Rocks Holt heiten hett. Uns Kinner sünd groot un in de wiede Welt wannert.

Wi willt hüüt vun wat snacken, wat wi bi besten Willen nich to Kopp kriegen köönt.

Dor mütten vör lange, lange Tieden ok solk Oort Puks hier up de Eerd levt hebben, blots dat se veel, veel grötter weeren, as wi dat sünd.
Mettes Uropa hett vertellt, dat se vun disse Groten Puks Saken utbuddelt hebbt. Un dor is ok so en Zeddel bi west, den en vun uns kloken Puks een Levlang studeert hett. Dat weer en Stück vun vele Hunnerte Zeddels.
Un all harrn se swatte Krickel. De kloke Puk hett wat rutkregen, wat dat heiten kunn: "An'n Anfang weer de Welt ööd un leer. Un een Geist is över allens swevt, den se Gott nöömt hebbt."
Un denn noch: Disse Grote Geist hett de Groten Puks up de Welt bröcht. "Minschen" orrer "Minsken" sään se up sik. Up anner Zeddel stünn denn, dat de sik nich verdrägen kunnen, vele Dusende vun Johren nich. Se hebbt sik ümbröcht. Se hebbt sik leger as wille Derten opföhrt. Leeg mutt dat west sien. Mit lange Stangen un Metzer, Swerter sään se dortau, güngen se up eenanner loos. Orrer mit Flitz un Bagen.

Bild vun Rudi WitzkeDenn aver is en lütte Minsch, "lüttes Kind" seggt se, up de Welt kamen, dat ehr as ranwussen Mannsbild ganz schöön in de Bicht nahmen hett. Wat hebbt se mit em daan? An een Krüüz slaan un ümbröcht. — Se wüßten nu aver nich, dat dat "Minskele" een Bott vun Gott weer, sien Söhn.

Nu wakten welk up un versöchten, so to leven, as "Gott sien Söhn" dat seggt harr. Jümmer mehr wöörn dat. De annern Minschen bröchten nu aver jümmer mehr Christen üm, as de sik nömten. Aver de Christen weern denn doch upletzt in de Övertahl.
Un wenn een denkt, nu wöörn disse Christen freedvull tosamen leven. Ne, nu fölen de över eenanner her. Un wokeen keen Kathoolsch weer, wöör dootslann: Mayas, Inkas, Roodhüüt. De Swatten sleppten se weg, dat se för se arbeiden müßten in ehr Suckerrohr-Plantaagschen. USA hebbt de denn woll noch nich heiten. Orrer?

Uns Lüüd, de Forscherpuks, hebbt denn mang vele Stein un Schutt faken Reste vun en Dann funnen un rodes Band un Lichten. Wi glövt, dat de Christen en Fest mit en smückte Ficht un Lichten fiert hebbt.

Foto: Rudi Witzke
Foto: Rudi Witzke

Un mit de Tiet hebbt se vergeten, woso se dit Fest egenlich fierten. So wat gifft nich? Doch, en poor wüßten dat woll noch, de annern aver leeten Karussels susen, Musik dudeln, an alle Bööm makten se lütte Lichten, an welk Hüüs schalln dat mehr as dusend Stück west sien. Se juchheiten bi heel lude Musik bi Ringelpietz mit Anfaten. Dat güng bannig up de Nerven. Een Fest aver weer dat: Eten geev dat! Eten! Eten! Een Fest! Un na dat Eten mit'n "Jaguaar" över de BAB 1 mit 190 Saken to de Frünnin. 13 Liter up 100 km!! Orrer 12!

Foto: Rudi Witzke
Foto: Rudi Witzke

In en beten anner Spraak stünn up so en Krickelzeddel, de bi dat Utgraven funnen wöör, vun dit Fest: "Gleichberechtigtes, umweltbewusstes, sozial verantwortliches, geschlechtsunspezifisches und generell antidiskriminatorisches Winterfest innerhalb der respektablen Traditionen der religiösen Überzeugungen Ihrer Wahl."
Uns kloken Lüüd verstaht nich, wat dat heiten schall. Müßt woll twieveln, wat dat de Minskes dat domaals to Kopp kregen hebbt. De weeren in ehren groten Kopp bannig dörcheenanner. Dösig weern se nich, faken aver leeg verdreiht. Bi een Zeddelutdüden fünnen uns Lüüd: Dat Fest is "orientaalsch", "mosaasch", "jüüdsch", dat fiert de Gebort vun en Judenbaby. — Richtig alleen is, dat de "Weddergebort vun't Licht in de Nacht" fiert ward. Allens anner is "fröömd" un Dummtüüg. Beten bruun?

Foto: Rudi Witzke
Foto: Rudi Witzke

De Mehrsten vun de Minskes up disse Eck hier güng dat goot, se harrn ehr Utkamen, ehr Eten, ehr Hüsung. Nu aver överleggten se, wat se noch an disse Festdaag verslingen kunnen: Lass, Kaviaar, Langusten, grote Stücken Fleisch un allen möglichen Kraam to drinken, Schampus un düren Rootwien un Jubi-Akwawiet.

Un dat glöövst du nu överhaupt nich: An den ersten Avend vun dat Fest marscheerten se in "Gott sien Hüüs", de fröher maal buut weern, woso, wüßten se egenlich nich. Dat weer schick, een kunn sien niege Klamotten vörwiesen. Un sien Navers mit dat niege Parföng inneveln. In de groten Karken stünnen de Lüüd, so veel Bänk un Stöhl harrn de dor nich. 5000 Minschen paßten in so en Huus vun den Groten Geist.
Un dor hett so en Swattrock jüm maal seggt, wat Saak is. De Minschen bögten sik orrer dään so, keken bedribbst na ünnen, schamten sik för den Ogenblick orrer ok nich. Aver för den Avend nähmen se sik vör, dat wille Drieven to laten. Bit se ut de Kark rut weern.

Un negsten Dag makten se wieder as tovöör. Dat güng jümmer üm Öl, Geld un Bloot. Un wedder Öl, Öl un Öl. —
De Groote Geist harr Gedüür mit jüm, en Johr na dat anner. Ut de Gedüür kunnst en Strick-Ledder knütten bit hen na'n Maand un denn en Strick, dreimaal üm de Eerd. Ik heff ja seggt: De Groote Geist harr Gedüür.

Öl! Öl! Öl!
Wåhr di weg, dat's mien Öl! © Flickr Bilderdienst

Starfighter
Starfighter. © Wikimedia Commons

Aver: Een kunn schonst Teiken an'n Heven un in de Grote See wies warden, dat dat nich jümmer so wieder gahn kunn. Dat Lock in'n Heven un dat warme Wader an falsche Steden in de Grote See, dat müßt ja Sünnenbrennen un Waderfluten geven. Un Storm! So is dat denn ok west. Nüms weit, wat nu allens Leven verbrennt orrer versapen is. Is aver! Woll dit un dat!

De Sünn brennt. Foto: © Rudi Witzke
De Sünn brennt. Foto: © Rudi Witzke

De Storm huult, de Regen gütt
De Storm huult, de Regen gütt
as ut Emmer. © enso info

"Nu tööv man maal en Momang, ik seih en Lichtfunzel, uns Naversch Tomte kümmt woll to Besöök," sää Mette. "De ehr Ool-Uur-Urmel ut Finnland, wo dat Fest Pikujuulu heit, hett ehr noch veel vertellt. Wi köönt ja maal nafragen." 12 Zossen, Hunnen orrer Schamanen? Un vörran de Wode? An Pikkuluuju? Un een hett doch ok en Håmer hatt? Mit den hett hei na de Legen smeten.

Richtig, mit ehr wiet to hören Hösteln keem de Naversch. "Ja, dor weit ik'n ganzen Barg vun dat, wat ji dor to faten hebbt. Uns Bröder un Süstern heiten in uns Heimaat Tomtes. De hebbt sik na de Eerdkatastrooph ok wedder goot inrichten kunnt. — Aver ji wullen wat vun Pikkuluuju weiten? Uns finnschen Forscher hebbt rutfunnen, dat de an de Dannen ok rode Kugeln hangen harrn. Woso, weiten se nich. Granaten weern dat nich. Un de Tahl Twölf speelt een grote Rull. An eersten Avend is Eten anseggt: Twölf ‚Gänge', seggt man woll hüüt. Ja, ja, aver woso se dat Fest fierten, dat wüßten se to'n Sluss ok nich mehr recht. Harr de Wode nich twölf Hunnen? Orrer Zossen? Orrer weern dor twölf Schamanen, de sik drepen? Orrer weern 12 Heinzelmännekes enerworrns togang west? Orrer 12 Liter in'n ‚Jaguar'?
Een Deil weit wi: Uns Elk is nienich in anner Länner as Lastenäsel ünnerwegens west. De Minschen schenkten ehr Kinner so veel, dat de nich wüßten, womit se spelen schullen, dat to'n Sluss in ehr Stuuv keen Platz to'n Slapen weer. De Gören seten up ehr Speeltüüg un huulten. Un de Groten Puks keiften un knurrten sik an. Se wüßten even nix mit sik un dat Fest un ehr Kinner antofangen.
Toeerst sään se, dat Niklaas orrer Ruprecht de Gaven bröcht hett. Welk hebbt dacht, wi hebbt dat daan. Wi för de Minskes schuften? Ne!
As de Geschenke aver Barge wöörn, schull uns Elk ran. Dat is Tühnkraam, för den uns Elk to schaad is, veel to schaad. De wöör de Minskes sien Geweih wiesen, wenn se em Bagaasch upladen wullen. — Mehr weit ik in'n Ogenblick nich so, aver mi föllt seker noch wat in.

Ik weit!
Ik weit! Foto: © Rudi Witzke
Ahn mi, de Blödsinn!
Elk, Schwedische Schulschautafel

Mien Ool-Uur-Urmel harr dat Meinen, dat de Grote Geist enerworrns up uns groot Eerd poor vun den Minsken reddt hett un nu jüm sien Leev schenkt. Nüms weit, wo de rümkrabbelt. Dat grote Muul riskeern se wiss nich miehr. Ut is dat mit Langusten un Airbus 380. Se mütten schuften as Adam un Eva, nadem de Groot Geist se ut dat Paradies verdreven hett. Villicht hett noch nüms nüms dootslaan. Kain is woll bi de Katastrooph mit sien Sipp ümkamen.

Villicht kriegen wi noch maal vun dor Kunn. Villich seihn se nu so ut. Wi weiten aver ja nich, wat de överhaupt un wo de leven. Villicht sünd dat heel lütte Buschminskes. Un lopen up veer Been? Orrer söß as en Burrkäwer? Orrer mütt up'n Buuk krupen as'n Krüüzotter? Dat köönt ji wiss sien: De Grote Geist hett sik wat Besünnres för de Öös utdacht. Un as wi em kennt: Dat is wat Gaudes, villicht ganz un goor Nieges, wovon wi keen Ahnen hebbt."

Denn höstelte de Naversch, wat bedüüdt, dat se en Sluck vun den goden Brand hebben wull, den Nis sommers vun de roden Beren vun Aroonstaff un de Rode Tuhnrööv brennt harr. Vun poor Ieven-Beren harr he ok dat söte Fleisch nahmen, wat besünners smackig is.
Wöör noch en kommodig Avend! Besünners as Danny, de däänsche Troll, noch vörbikeem un vertellte. De Brand hett em besünners munter makt.

Nis, Mette un en Besöker mit Zippelmütz
Nahversch Tomte
Fotos: © Rudi Witzke
Nich düsse Brand is dat, de munter maakt -- naja, düsse ok!

Un denn spröök Nis so heel versunnen liesing in sienen Boort: "Wokeen weit, wat nich nau to disse Stunn vör een Höhl baven, dor wat maal Nepal heiten hett, een Sipp Minskes sitt un dat Lüchten vun de twei Lichter in de Düsternis fiert. Weer doch maal 2. Advent! Bi Gott, den Groten Geist, is allens mööglich!"


9.12.2007


na baven