"Groote Vertellsel"...

...warrn se nöömt, de Geschichten, de sik Lüüd op uns Eerd hier un dor op verscheden Wies vun den Anbeginn vun uns Welt un wat denn allens so passeerte wiederseggen. "De Grooten Vertellsel sünd de, de man höört hett un wedder hören will. De een överall betreden un kommodig bewahn kann... Se överraschen nich mit Unvörherseihnes. Se sünd een so vertruut as dat Huus, in dat een levt... Se sünd dien Finster un dien Wies to seihn... De Verteller vertellt de Vertellsel vun de Götter, sien Goorn avers spinnt he ut de ungöttlichen Harten vun de Minschen." So seggt dat Arundhati Roy in ehr Book "Der Gott der kleinen Dinge", btb-Verlag, 1999, över de indschen "Grooten Vertellsel". Un wat wi se nöödig bruukt för uns Leven.
Ik heff mi de Noah-Geschicht maal op disse Wies vörnahm. Se is een vun de wichtigsten "Grooten Vertellsel" ut uns Kultur-Eck. Un vun groot Bedüden för uns Minschen in uns Tiet.

Een drütten Anloop gifft dat nich

De Noah-Geschicht na verscheden Översetten un "Die Sagen der Juden" utspunnen un navertellt

In söven Daag harr Vadder Gott uns Eerd mit allens, wat tohöört, mit veel Mööh un Leev trechtkregen. Ja, ok Meckelboorg, wenn ok toletzt ut de Resten vun Buumateriaal, wat he noch harr.

Nu, na alle de Plackerie mit de Bargen un Grooten Water un Deerten, Veicher un Planten sehg he, woans so'n grooten, swatten Köter lüürlütte Kaninken as wild jagte. Un in een grooten Eekboom smeet een Heister nackte Vagelkinner ut een Nest, slicht ut Jux un Dullerie.
"Dat geiht so nich!" güng ehm dat dörch'n Kopp. "Dor mütten Oppassers her, de för Ornung sorgen." Un so keemen Adam un Eva op de Eerd.
"Mienen Segen hebbt ji beiden," sä he," ik schenk juch allens, wat dor löppt, fladdert, paddelt, meckert, schnattert un brüllt. Un alle Planten un Bloomen bobento." Adam un Eva hörten nipp to. "Ji köönt juch an allens laven un den Buuk vullslaan, braden Hekt, Rehbraden, Gööslever, rullte Seetung, Schinken vun't Ren, Perlpilze, Bickbeeren un Brummelbeeren, aver paßt mi op, dat keen Oort utstarven deit or een anner de Bovenhand kriggt. Jagt nich ut Vergnögen! Paßt mi op mien Eerd good op."
Adam un Eva verspröken allens. -- Wi avers weiten, wi dat wiedergüng. Mit dat Paradees keemen de beeden nich trecht. Se wöörn ruterjagt. Doch dat Leven güng ok nahsten wieder. Beestig wat anners, wi kennt dat woll.
Un op de Eerd wöörn de Minschen jümmer mihr. Un je se mihr wöörn, je gräsiger föhrten sik de Kierls un de Wiever op. Harr de een een poor Zeegen mihr, klaute se ehm de Naver över Nacht. Harr sik de een Fru een Överhang ut Zeegenfell neihgt, kreeg de Naversche de Geelsucht för Afgunst. Se gönnten sik nich dat Swatte ünnern Nagel. Se föhrten sik op - as Minschen.
Natüürlicherwies kreeg Vadder Gott dat glieks mit, wat mit dat Pack los weer: Bloots Raffgier un Hatt, keen beten Rücksicht, jümmer den eegen Vördeil in'n Sinn.

Gnatschig un trurig togliek weer ehm tomood. "De krieg ik nich ännert," sinneerte he, "dat helpt nu nix, so'n Minschenbeisters mütten utrott warden."
Mihr ut Tofall fööl denn sien Blick op Noah, de jüst dorbi weer, dat braken Been vun een Duuv to plegen. "Den avers nich," sää Vadder Gott, "den will ik leven laten. De deit nich so bovenhen, dat is een frommen Mann. Ik will ehm man glieks Bescheed seggn."
Mit fründlich Ogen keek Noah op Vadder Gott, as de ehm bi dat Duvenplegen to Hülp keem. Noah harr ut Holt för de Duuv een höltern Schien warkelt, Vadder Gott meente, mit Gips güng dat beder. "Ik kann aver beder mit Holt ümgahn," meente Noah.

"Dat draapt sik good," sää Vadder Gott. "Denn maak di man furtsen an de Arbeit, buu di een staatschen höltern Kassen. Ik will nu bald de vun mi mit so veel Mööh tosamenbastelte Eerd utradeeren. Ik heff de Nees vull vun dat Minschenpack. Kloren Disch will ik maken. Ne, beder: Kloor Schipp!
Üm dat mutt dien Kassen swemmen können. Denn ik will Wader kamen laten, Wader un noch mal Wader. Versupen schallen se alltohop. Bloots du un dien Sippschopp nich.
Ok vun de Deerten schall von elkeen Oort een Poor an't Leven blieven." Noah verfierte sik nich slecht, as he Vadder Gott so argerlich snacken hörte.

Aver he pareerte un anterte: "Denn so ward ik mienen Kassen as een Schipp buen un dat "Arche" nömen."Mientwegen," sä Vadder Gott, "aver maak de Arche ornlich wat gerüümig, du müttst ok Fudderaasch för dien Lüüd, de Deerten un Veicher mitnehmen. Ji hebbt ne lange Reis vör juch."
"Aver de Veicher warden över eenanner herfallen un sik opfreten," wennte Noah in. "Mutt even allens ornlich organiseert sien," begöschte Vadder Gott Noah, "dien Arche mutt dree Etaagen hebbn un de mütten indeilt warden in Kaben an Kaben, dat du de freetschen Deerten insparren kannst. Un denk an, waderdicht muttt de Arche sien."

"Pick!" twiesterte Noah in sien Boort. "Ne, nich Pick! Glück wünsch ik di!" vermünnerte Vadder Gott Noah. "Dank ok schöön," mummelte Noah, "Glück kann ik ok bruken, Pick aver nehm ik to't Afdichten. Tööv mit dien Waderslacht, bit mien Jungs naug Pick vun't Doode Meer halt hebbn!" Vadder Gott weer inverstahn. "Avers bummelt nich rümmer! Ik heff keen Gedüür mit dat gräsige Minschenvolk."

As Vadder Gott nu wedder weg weer, spuckte Noah in de Hannen. Sien gröötste Schaapweid sehg na een poor Daag as een riesige Schipps-Warft ut. Daag un Nächten wöör sagt un hämmert un pickt. De Fruuns un Kinner vun sien Sippschopp dreven Veicher un Deerten tohoop, vun elkeen Oort een Poor. Gau snackte sik rümmer, wat de oole Knacker Noah un sien Lüüd so dreven. Veel Volks leep tohoop un brüdten, pierten un argerten ehm un föhrten spöttern Reden. "Nu hett he wohrhaftig een Rad af!" "Ganz dicht weer de Ool ja nu nie nich!" "Noah, Noah, du büst ja woll mit'n Klammerbüdel pudert." Un noch veel Legeres harrn de Tokiekers op Lager.
Aver Noah hööl stand, lööt sik dörch nix vun sien Doon afbringen un legte letzte Hann an sien Buuwark. He bleev Vadder Gott truu. Un eenes Dags weer de Arche trecht. Veicher un Deerten un de Fudderaasch weern ünnerbröcht, sien Sippschopp harr sik ok in dat groote Schipp inricht.
Noah reep sien Knechten un Deinstmätens tosamen un seggte jüm "Adjüüs" un wünschte jüm eenen snellen, korten Doot.

De Döösköpp lachten un schriegten Hohn un Spott: "Noah, Noah, du büst översnappt. Wat schall een Schipp, hunnertfiefundörtig Meter lang, tweiuntwintig Meter breit un dörteihn Meter hooch hier op diene dröge Schaapweid? Dat Groote Wader is föftig Daagreisen wiet weg. Hierher kümmt bit to'n Jüngsten Dag keen Wader hen."
Een Herder kreeg denn aver doch Bedenken: "Villicht is wat Wohres an!" Flink leep he na de Arche un bullerte an de Planken, avers to laat!