vun Gertrud Everding

Sünd Se ok so stur, wenn Se sik wat in'n Kopp sett hefft? Wenn ik wat will, denn will ik dat, un nix anners tellt för mi. Denn fummel ik so lang rümmer, bit dat schafft is.

Un wenn ik dorbi dull in de Bredullje kümm? Jo, denn hau ik eenfach poor Daag mal in'n Sack un kümm denn wedder trüch. Dat is denn mien "Auszeit" — Verlööf — is doch kloor! Ik bün doch'n modernen Minschen.

Liekers, dat is würklich nich so licht, as dat an'n Anfang utsüht. Do mag een woll utneihn. Oftins geiht denn ok noch wat scheef …un bi uns Minschen passeert dat jümmers mal. Mi rookt de Kopp — un denn warrt mi dat krupen.

Ik smiet allens hen. Nu is dat noog!, schree ik. De Minsch bruukt doch ok so'n beten Spaaß — or? Wat meent Se dorto?

Jesus meent: Kiek dorhen, wo dien Weg is, un dreih di nich jümmers na achtern üm, sünst seilst du hen, fallst op de Nees un du schaffst dat Maal nich!

Dat Maal?, fraag ik. Wat is dat Maal, mien Teel op'n Weg? Meenst du woll mien Leven?

As de Lüü em en Dag fraagt, antert Jesus: Een, de mit mi gahn will, de dröff nich veel an sik sülben denken. He schall sien Krüüz op sien' Rüüch laden, all Daag dicht an miene Siet blieven, un he schall akk'rat oppassen, wat Gott von em verlangen deit, un nich, wat de Minsch anners ok noch geern rümdideln will.

Dat is dien Maal, dien Teel, de Weg to de Seligkeit, för di, Minsch!