Verlüs

Du büst gahn.
Dien Kamer steiht löss.
Dien Lachen is verflogen,
un Stillte liggt as en Trüürkleed
över all, wat dien was.
Du büst gahn.
Un heel sacht hett en Engel
de Döör achter sük dicht maakt.

Du fehlst mi

De Wind weiht as alltied.
De Rosen hebben hör Göör noch
un de Vögels singen.
Man nettakkraat as de Kater
luur ik up dat Striekeln
van dien warme Hannen.
Du fehlst mi.

Brügg un Spoor

Süchtend stah ik in de Nacht.
Leevst, waar büst du bleven?
Disse Welt is nich mehr dien.
Och, mit depe, depe Pien
gah ik nu dör ’t Leven.

Gnarrt daar nich in d’ Feernt en Poort?
Sullt du mi nu finnen?
Ik bün sökend bold verklöömt
un hebb di al Engel nöömt.
Kunn ik di doch winnen!

Dör de Bomen ruust de Wind,
singt heel sacht en Wies.
Piekerdüüster is de Padd,
man mi is, as höör ik wat!
Leevst, du röppst mi lies.