Anneke un Joschi Anneke weer nu all dree Johr alleen. Ehr Mann harr ehr verlaten. He weer nu bi Gott Vadder, un se much ok nich mehr leven. Lang hett se em pleegt. All de Möh, em den Rest vun sien Leven lichter to maken, - se hett dat geern doon un wöör dat allns noch eenmol op sik nehmen, wenn he man wedder kamen dä! Se föhlt sik so eensam, so vun all verlaten. Se geiht nich rut, vegeteert allwiel so för sik hen, will an nix mehr Andeel nehmen. Ehr Wahnung, wat weer de inst smuck se hett so veel Leev rinsteken , freuher weer dat 'n Poppenstuuv. Un nu? Dat sücht dor nu ut as in Anneke ehr Seel: Düster un verlaten. Na twee Johrn, as dat slimmer un slimmer mit ehr wöör, harr ehr Dochter de Idee, ehr Modder wöör in een "Seniorenheim" beder trecht kamen. Dor harr se Anspraak, Gesellschop, Pleeg un regelmäßig warm Eeten. Dor mutt ehr dat beter gahn as nu, meent ok de Dokter, un se meen'n dat wisslich goot mit ehr. Anneke harr keen Gegenreed, keen eegen Willn mehr. Ännert hett sik dat, as ehr Mann so bi lütten nich mehr goot toweeg wöör. De Krieg mit all dat Grusen un de Verwunnung hebbt em mit eens över Nacht to'n olen Mann warrn laten, em jümmers Wehdaag un lege Drööm beschert, hebbt em nich mehr slapen laten un hebbt ok Anneke groot Leed andoon. De Doot weer een Erlösen. Liekers harr dat lang duurt, bit dat Anneke denn wedder in Roh slapen kunn. Allwiel aver kümmt ehr Mann ehr in'n Sinn, un se meent, dat se em jümmers noch goot tospreken mutt. Un se kriggt dat nich mehr op de Reeg, wat se em orrer sik sülven Moot maken will. In't Seniorenheim wöörn noog Lüüd, de mit ehr snacken wulln, aver se hett an nix mehr Interess, nix kann ehr opmuntern orrer högig maken, keen Nomiddag op Platt, keen Musik-Veranstaltung, keen Theoter un ok keen Bastelstunn. Marie, Annekes Dochter, keem so oft as se dat inrichten kann, as
dat Versorgen vun ehr egen Familie dat tolaten deit. Een Dags kümmt
also Marie. Dat is slecht Wedder buten, un so gahn die beid dörch
die annern Hüser, dörch de langen Korridore. De Modder kiekt
so as all veele Johr blots op'n Bodden. Se süht nich de veelen
Biller an de Wänn, bit dat de Dochter ehrn Arm drückt un
seggt: "Mamma, kiek doch mol, wat dat för scheune Biller
sünd! Dor is een an't Wark west, de maalt mit'n Harten! Wat meenst
Du?" As se wedderkeem, ehr Modder to beseuken, wunnert se sik. Anneke weer dorbi, ehr Saken dörchtoseihn na'n poor ole Teiknungen. "Oh", seggt Marie, "wat meenst, wüllt wi de nich ok in'n Korridor ophangen, so scheun mit passende Rahmen? Dat sünd doch Mesterteiknungen! De kannst doch nich ünnen in de Schuuvlad laten! De mütt de Lüüd seihn un ehr Freud doran hebben. Modder, wi gaht na'n Fachladen hen, in de Steenstraat is een, un denn seuken wi di de scheunste Rahmen ut. Warrst di wunnern, wo goot dien grafische Arbeiten in Rahmen utsehn!" Un so keem dat denn ok. Korte Tiet later smückt de Biller een' Korridoor, un elkeen hett sien Freud doran. Een Dags nu, as Anneke un ehr Dochter in Park op de Bank sitten doot,
kümmt ´n grooten, staatschen Mann mit'n Vullbart un'n Brillant
in't Ohr op ehr to. He seggt fründlich: "Goden Dag ok, mien
Naam is Joshua Kock. Ik heff Seehr Teiknungen seihn un wull Se geern
fragen, wat Se mi nich ´n beten helpen wullt bi't Teiknen. Ik
kann nämlich nich een graden Strich henkriegen." Een Mand later - Anneke hett oftins de wunnerbaren Biller ankeken
- steiht Joshua Kock in'n Korridor un hangt sien scheune Künstwark
af. Anneke deit dat leed, aver se fragt nich lang, wat se em helpen
kann. Se langt mit to. Un denn nimmt se ehrn ganzen Moot tosamen un
fragt em, wat he ehr nich sien Technik verkloren will. He weer ganz
verbiestert, Anneke weer doch sülven ´n Mesterin! "Nee,"
seggt se, "dat wat ik kann, is meist blots Handwark, aver wat
Se doon, dat is Malen ut'n Harten! Dat is Kunst! Un dat will ik ok
geern lehrn!" Een
Tiet vergüng denn noch, bit een Dags Anneke to ehr Dochter seggt:
"Marie, mien Deern, wees nu mol nich schockeert, wenn ik di wat
fraag. Ik weet nich, wat ik doon schall. De Joschi will mi mitnehmen
in sien Wahnmobil un mit mi na Översee reisen. Wat seggst du?
Un wat wöör woll dien Vadder dorto seggen?" In de negste Tiet kriggt Marie nun oftins mol ´n Breef mit
´n lütt Bild ut de wiede Welt. Dat letzt, wat se vun de
beid bewunnern kunn, weer ´n Bild, wat ehr Modder malt hett:
´n Engel, orrer irgend so een Gebild mit Flögeln. Un dat
lücht sogor! Marie bekiekt sik dat jümmers wedder un föhlt,
wat ehr Modder meent, as se schrievt: "Dat Glück liggt jümmers
achtern Horizont, dorüm sünd wi jedeen Dag ünnerwegs.
Hier Palmen un dor de Deerten. Un jeedeen Dag seggt Joschi bi't Lostrecken:
Vulle Fohrt vörut. Uns de Welt ankieken un de Wind üm
de Nees pusten laten.' Dat Glück hett bi Joschi un bi mi Hüsung
nahmen. Nüms weet, wo lang, man wenn dat denn mol toenn is, denn
heff ik nochmol wat Wunnerbares belevt!" Un denn erkennt Marie
in de Eck klemmt Joschis unverwesselborn Naamstog un den Bisatz: "Wat
lang
duurt hett, schall ewig hollen! Dien Ersatzvadder Joschi." Und denn up ehr gemeensam Biller-Utstellen in een' Korridor vun dat
Seniorenheim! Elfi Bock 2003 Wass-Biller vun Elfi Bock |