Unkel Willi un de Aptheker

vun Heinz Tiekötter


Op de annere Strotensiet vun Unkel Willi siene Stammkneipe steiht 'ne Apthek. Üm de mutt Unkel Willi hüüt 'n groten Bogen moken. De Aptheker dorin harr em bannig verargert un hett vun Unkel Willi 'n Retourkutsche kregen. Liggt gornich lang trüch. Unkel Willi kreeg merrn in de Nacht 'n asiget Buukkniepen; so as rein dull. He wüss genau, dat weern wedder siene Gallensteen. Wat de Dokter em annerlest dorgegen verschreben harr, hett em good holpen. Man he hett nix mehr dorvun; dat Middel weer opbruukt. Un dat kneep so dull in sienen Buuk. Dat weer meist nich uttohollen. Un oplest is Unkel Willi opstohn, is in de Köök lopen, ran an dat Keuhlschapp un denn hett he sik orrig 'n poor duppelte Kümmels inschenkt.

Man nichmol sien Kümmel hett em holpen. Unkel Willi weer kloor, he harr en utwussende, asige Gallenkolik. Hei is op un dol lopen, rut an de frische Luft un wedder rin in de Stuuv und wedder rut, hett Kneebeugen mookt un is hen un her jumpt un op un dool. Dat hett allens nich holpen, dor seet in sienen Gallengang 'n Steen fast.

Annerlest hett he sik Büx un Jäcker antrocken un is hen no de Apthek visavis vun sien Kroog lopen. De Apthek harr obers keen Nachtdeenst. Dat weer Unkel Willi egool. He meen: "Noot kennt keen Geboot!" De neegste Pillendreiher weer jo twee Kilometer wieder weg. Un wiel Unkel Willi toeerst versöcht hett, siene Koliken mit'n halben Buddel Kümmel to bekämpfen, kunn he nu unmeuglich noch Auto fohrn.

Unkel Willi stunn vör de Apthek, de keen Nachtdeenst harr, un hett Alarm bimmelt. För em güng dat üm Leben un Doot. Dor reugt sik nix. Unkel Will bleev iesern; he bruuk Hölp. Denn endlich güng boben in'n ersten Stock dat Licht an un 'n Ogenblick loter de Lamp ünnen in de Apthek. De lütte Klapp in de Döör güng op un de Aptheker keek dörch dat Luuk. He weer beus gnatterig, dat kunnst glieks heur'n. "Wat is los? Ik heff keen Nachtdeenst. Go man dorhen, wo dat hüüt wat gifft!", gnurr de Kerl Unkel Willi an un denn trock he wütig de Klapp wedder to.

De twee Kilometer no de annere Apthek warrt Unkel Willi sien Leevdag nich vergeten. Bi elkeen Schritt hett he sik vörnohmen, düssen unfründlichen Genossen orrig en bitopulen. He harr ok all 'n Ploon un müss nu blots noch afteuben.

Un vundoog weer dat sowiet. Unkel Willi sitt bi'n Dämmerschoppen in siene Stammkneipe. Bloots dütmol is sien Platz nich an Tresen, as sünst; hüüt sitt he an'n Disch vör't Finster. He kiekt öber de Stroot no sienen Erzfiend hen. Hüüt ward trüchbetoolt. De Apthek hett Nachtdeenst un in de Lodens rundüm goht langsom de Lichter ut.

As Unkel Willi süht, dat in de Apthek de groten Lampen utmookt ward un dat Nachtlicht angeiht, kümmt Unkel Willi in Bewegung. He treckt de Jack ut un hangt ehr orrnlich öber den Stohl. Denn lett he sik vun den Kröger n'grotet Henkelglas Beer inschenken; so'n richtigen Halben. He nimmt dor noch 'n poor Slucken vun af — ans weer dat jo de reinste Verswennung — un denn geiht Unkel Willi blots in Hemd öber de Stroot; dat halvfulle Beerglas in siene Hann.

He drückt de Nachtglocke. Dat duert 'n lütten Ogenblick, denn geiht dat grote Lodenlicht an un glieks dorno geiht de lütte Klapp op. De Aptheker kiekt dörch dat Luuk un froogt, wat dat sien sall. Unkel Willi verlangt 'ne Schachtel Aspirin. De Klapp geiht wedder to un no'n Momang geiht se all wedder op: "Mookt veerfofftig." "Oh Mann", seggt Unkel Willi "muss enschulligen. Nu heff ik doch mien Geld dröben in de Jack vergeten. Holl mol kott mien Beer fast, ik bin glieks wedder trüch."

De Hann vun den Aptheker kummt dörch de Klapp un langt no dat Beerglas. Dat is jo veel to groot un passt nich dörch dat Luuk. Unkel Willi geiht seelenruhig öber de Stroot, trüch in den Kroog. He sett sik wedder an't Finster, wo siene Jack öbern Stohl hangt. Denn bestellt he sik 'n Lütt un Lütt, denn hüüt hett he wat to fiern. Un he kiekt mit'n Griensche in Gesicht röber no de Apthek op de annere Strotensiet.

Dor reckt sik 'n Hand ut dat Nachtluuk, de hollt 'n bannig grotet Beerglas fast. Un Unkel Willi lacht un schnackt mit sik süllmst: "Nu wüllt wi doch mol sehn, du Oos, wo veel Tiet du hüüt för mi opbringen warst."


25.3.2021


na baven