Schenierlich

vun Fidi Ehlbeck

Wi wulln na'n Festlichkeit ganz wiet
un ick har ganz wenig Tiet,
in gode Roh mi fein to maken,
de Feut to waschen un so'n Saken.
Man will doch annerwo nich stinken.
Allerlei is to bedinken.
Ob de Schlips woll grade sitt,

hett man den Führerschien uck mit?
Man kann sick vörstelln ungefähr,
ick renn jümmer hin un her.
De Toilettendöör weer to,
ick kunn noch nich, dor seet mien Fro.
Denn full mi in, wi mööt doch buten
an Schuppen noch de Döörn toschluten.
Dat maak ick inne Twüschentiet,
denn is mien Fro woll uck so wiet.
Wenn nich, kann ick de Tiet noch nutzen,
uck noch den tweeten Schoh to putzen.
Ick heff dorbi 't Geföhl noch hatt:
dor fehlt uck noch annerswat,
wenn ick bloß wüss, wat dat woll is! —
Ach, dat is villicht de Brill.
Nee, doch nich; denn laat ween, wat will.
Ick grübel nebenbi noch wieter.
Ach, tanken müss ick poor Liter.
Bleev jümmer noch mien schlecht Geweten;
irgendwat har ick vergeten.
Wie kann sowat angahn bloß?
Tscha, helpt nix mehr, nu mööt wi los.

Bit na Inge un Hans-Peter
sünd hunnertföfftig Kilometer.
Hett goot twee Stunnen duert, de Fohrt.
Un denn hett mi de Magen knurrt.
Nu schulln wi dor wat eten,
un denn kreeg ick to weten,
mien Gebiss har ick vergeten.
Bi gewisse Schadenfreiden
lett sick lachen nich vermeiden.
Tähn inne Schnut, mol quält se di.
Un sünd se rut, denn fehlt se di.
Mi fehlt so veel an beide Sieten,
dor heff ick kuum noch wat to bieten. —
Har ick dor man tohuus an dacht,
har man öber mi nich lacht.

Bi Pech hett man doch irgendwie
noch'n lütten Vördeel bi,
uck in düssen Fall för mi.
Ick bin faken mol nich up'n Damm
mit Feber, achtundörtig Gramm.
De Dokter meent, ick bruk mi nich schämen,
de Tähnen bi't Eten ruttonehmen.
"Dann werden Sie auch nicht vergessen,
nicht viel zu viel zu schnell zu essen.
Ihr Brutto- passt zum Leergewicht
schon lange vorn und hinten nicht."

Ick schull se ümstelln, de Ernährung,
uck mol hungern up Bewährung
un nich veel denken an Menü.
Dat kunn helpen püh a püh.
Hest to veel Kilos so bilütten,
musst di up'n Handstock stütten,
dat nimmt de Handstock krumm.
De hett nich soveel Mumm.
Langsam eten, nich so gierig,
lever beten vegetierig.
Nich to kold un nich to hitt
un nich bloß jümmer rin dormit.
So kriggt man de Figur nich rett,
besunners nich mi to veel Fett.
De Lebber fragt de Gall,
wat se mit Fett woll maken schall.
De Gall makt in so'n Fall
geern mol Gallnkoliken
un lett so'n Minsch vör Wehdag quieken,
De Gall dinkt sick woll ungefähr,
so'n Minsch, de quiekt, kaut nich noch mehr!

Dünnes Eten maakt nich dick.
Ob dor woll Wohrheit achterstickt?
Aber Suppen geevt uck Kraff
un de Tähn nutzt nich so af.
Ick heff söcht, ob man wat finnt,
wo gor keen Tähn bi nödig sünd,
dat nich lang löpeln musst vun Teller.
Ick drink mi satt, dat geiht veel schneller.
Hest nich veel Kuddelmuddel,
brukst eenfach bloß'n Buddel!
De passt uck inne Büxentaschen
un brukst naher nich aftowaschen.
Un denn heff ick markt:
Starkbeer, dat maakt stark.
Mol so'n lütten Korn dorbi
de helpt de Fantasie bi mi.
Leever beten Korn in't Bloot;
Stroh ünnern Hoot is nich so goot.

Weet ji, wat mi de Dokter sä,
wat jeden Minschen helpen dä?
"Sehr alt zu werden und gesund,
das hat seinen guten Grund,
der lässt sich so erklären:
Vielseitig muss man sich ernähren."
Eensietig eten, as man weet,
dat makt an alle Sieten breet,
wobi man aver den Vördeel findt,
dat de Falten denn verswindt.

Ick schall nich jümmer geern
een Sorte bloß vertehrn.
Passt mi goot, wenn dat so blifft,
dat't so veel Beersorten gifft!