In'n Kohstall

vun Fidi Ehlbeck


Fröher geev dat up jeden Fall
keen Melkmaschin in jeden Stall.
So'n Kohstall is jo nich komplett,
wenn man keen Melkmaschin dor hett.



De Dörpschmitt, ganz reell,
un jüst so sien Gesell,
beide jung un goot in Schuss,
mit veel Ünnernehmungslust,
harn up'n Buernhoff wat to doon,
de Melkmaschin dor intoboon.

"Du, Meister", sä do de Gesell,
"wi arbeidt leewer nich so schnell.
Hier müch ick geern noch länger blieben.
Villicht is hier us Glück to kriegen!
Hier wahnt twee Deerns, so ganze glatte,
eene blonde un een schwatte.
Wi hebbt villicht jo beide Glück.
Du kriggst de Schwatte, de Blonde ick."



De Meister har nix gegen Glück,
doch he sä: "De Chef bin ick,
un dorum segg ick di:
De Blonde is för mi!
Vunabend möt up jeden Fall
de beiden Deerns jo mit in'n Stall,
so dat se lehrt dat to verstahn,
mit de Maschinen ümtogahn.
Ganz sutsche un ganz liesen
möt wi jem dat wiesen.

Se möt de Köh dat angewöhnen,
un ick will mit de Blonde klönen."

Dor hett he denn mit ehr so'n beten
tohopen an de Koh dor säten
un de Maschin in gangen maakt,
dorbi de Deern ehr Hand mol straakt —
un hett denn meent, se kunn man glöben:
dat müss man hier noch länger öben.
Up lange öben har he luert,
doch dat hett nich langen duert,
dor harr de Deern de Köh dat lehrt.
De schlögen nich mol mit'n Steert.
— De annern beiden wörn noch langen
bi ne anner Koh togangen.



"Deern", sä de Meister, "du maakst mi froh!
Veele künnt dat gor nich so.
Du hest dat doch nu schnell begräpen.
Künnt wi us Sünndag nich mol dräpen?
Ick glööv, dat is uck schön mi di
ohne eene Koh dorbi."

Nee, se wull düssen Sünndag nich.
In dree Weken, denn villicht.
Ja, so in dree Weken
kunn he dor woll mit reken.
Se wull em woll nich glieks vertelln,
se müss een annern afbestelln.

So ganz allmählich, dat kannst verstahn,
sünd dree Weken doch vergahn,
wiel dat doch ewig lange duert,
wenn man dor to dull up luert.

Wenn man dat schneller maken künn,
wör Töben lange nich so schlimm!
He kunn lange Tiet nich schlapen,
doch bald hebbt sick de beiden drapen.



Eenes Dags hebbt Glocken lüert.
Dat Meisterpoor hett Hochtiet fiert.
De Bruut natürlich ganz in witt.
De Gesell har siene Schwatte mit;
de güngen, wie man denken kann,
uck achter't Bruutpoor achterran.

So'n Hochtiet is doch schön!
Un so allgemeen
hett so'n Bruut doch hiertolannen
beten wat so inne Hannen.
Ne grote Utstüer kreeg Marie,
dor wör de beste Koh mit bi.
De Koh föhl sick mit jem verbunnen,
bi ehr harr sick dat Poor jo funnen.
De Glocken hebbt lüert, de Koh hett brüllt.
Se wull geern mit up Hochtietsbild.


28.5.2021


na baven