In so manche Naberschaff
geiht wat af, dor is man baff.
Aber öberall
is dat nich de Fall.
Besunners nich to Huus bi us.
Bi us geiht dat gemütlich her,
dor stellt sick selten mol een quer.
Bi us dinkt jeder bloß dor an,
wo een den annern helpen kann.
Mit goden Raat is man dorbi.
De mehrsten Raatschläg kaamt vun mi.
Doch faken gifft dat mol so'n Fall,
den dat gor nich geben schall.
Wi sünd hier naberlich befrünnt,
doch hier harr bald wat scheev gahn künnt.

Een schönen Morgen schien de Sünn,
as Lena vör de Huusdör stünn,
den Dag, as ehr Geburtsdag wör.
To'n Graliern keum Fidi her,
un Hans-Leo, de dat süht,
kummt uck mit ran, he wahnt nich wiet.
Lena ehr Theo wull den Morgen
mit Auto schnell mol wat besorgen.
Dat schien doch tämlich lang to duern.
Se stünnen to drütt hier nu to luern.
Se hebbt tohop ganz lustig schnackt,
un up eenmol seggt dat "klack".
Lena ehr Huusdöör fallt in't Schlott.
Eenfach so, dat güng ganz flott.
För Lena wör dat mit Schreck verbunnen
mit veele lange Schrecksekunnen.
Lena, de nu buten stünn,
künn nu in ehr Huus nich rin.

Fidi har för ehr so'n Troost:
"Du bliffst nich lang mehr obdachlos,
denn is dien Theo woller dor.
Mit'n Schlötel, is doch klor.
Wenn nich, sünd wi för di doch dor."
Doch Lena hört dor nich na hin.
"Nee, nee! Nu glieks mutt ick dor rin,
wiel dor up'n Herd wat steiht,
wat all länger brutzeln deit.
Allergröttst Gefohr is dor!"

Langsam kummt mol wat so wiet,
denn ward dat allerhöchste Tiet.
Lena un Fidi in't Auto rin:
"Wi föhrt gau na Theo hin!
Man to, man to! Sünst brukt wi bald
ne Breckstang hier mit Schlötelgewalt."
Bloß se hebbt Theo gor nich funnen.
Eenfach nich dor, total verswunnen.

Wat hett Hans-Leo nu woll daan?
He is dor rund üm't Huus rümgahn,
hett söcht un hett bloß dor na keken,
wo is hier günstig intobreken,
dat he denn so as Füerwehrmann
'n groten Brand verhinnern kann.
Wo baben en Fenster apen stünn,
stellt he sien lange Ledder hin
un stiggt dor inne Schlapstuuv rin.

Theo kummt na Huus jüst trüch
un söcht sien Fro un finnt se nich.
Dat qualmt, he ritt den Putt vun'n Herd.
De Inhalt is al nix mehr wert.
Ob villicht sien Lena schlöppt?

He nu na baben up de Trepp.
As he na Lena röppt ganz luut,
kummt Leo ut de Schlaapstuuv rut.
As Theo vör em steiht dor baben,
geiht he Hans-Leo glieks an Kragen.
"Rut mit de Spraak, wo is mien Fro?
Sünst hau ick di de Ogen to!"
Hans-Leo stöter ganz verlegen:
"De is mit Fidi ünnerwegen."
So kummst mitünner in Verdacht.
Dor ward hüüt noch öber lacht.

Gifft Heemlichkeiten inne Welt,
de ward ganz liesen bloß vertellt.
Man vertellt doch nich so luut,
wat süht dat ünnern Sofa ut?
Ünnern Sofa is dat leer.
Up't Sofa süht man faken mehr.
Naber Müller hett mol beten
mit Naber Schmidt tohopen säten.
Wat Müller den Schmidt vertellen müch,
dat wör mol wat, dat schickt sick nich.
"Vör länger Tiet, dor wör mol wat,
dor heff ick mit dien Fro wat hatt.
Ick föhl keene grote Schuld,
heff dat gor nich richtig wullt.
Dat is us eenfach so passiert
un is intwüschen uck vörbi.
Wat mi nu bloß mol intressiert:
Wat is nu twüschen mi un di?
Ick meen mit us Familienstand,
sünd wi dordörch nu verwandt?"

"Nee, dat nich", sä Naber Schmidt,
"nich verwandt, nu sünd wi quitt."