In us Hus hefft wi uck Döhrn.
Achtern, an de Siet, un vörn.
Döhren hefft wi öberall,
in Kök un Kammern, Stuv un Stall.
An Auto, an de Schränk, an Aben,
in Schwienstall een an jeden Kaben.
An de Schün hefft wi so'n Döhrn ton Rulln,
de eenlich lang al schmeert warrn schulln.
Kipp- un Falldöhrn hefft wi, son Hokuspokus,
un eene Döhr hefft wi an Lokus.
Een ganz besondere is datt,
dor baben in, dar is so'n Hatt.
Oft geiht se nich recht to, de Döhr,
denn weiht de Wind ehr hin un her.
He speelt dormit mit veel Pläsier
un uck dar binnen mit dat Papier.
In Stall heftt wi so'n Rumpeleck,
dar hangt vör't Döhrlock bloß paar Säck.
Mien ganzes Leben, datt is gediegen,
heff ick all mit de Döhrn to kriegen.
As Lütt un in de Schooltied,
solang ick denken kann, uck hüt.
As Lütt keek ick dört Schlötellock,
un bumms kreeg ick de Döhr vör'n Kopp.
Da kunn ick mi de Tranen wischen,
mal kreeg us Katt den Steert dortwüschen.
Mol har ick Eier in de Tasch,
schupps an de Döhr, bumms wörn se Matsch.
Letzt een Stäh schnack ick vörquer,
bumms setten de mi vör de Döhr.
Ick wör jüst dorbi, so ruttofleegen,
do kömen pohr Froonslüer, de datt seegen.
Se zaustern un tuscheln öber mi
un harn datt bannig hili dorbi.
Do heff ick dacht, ji ollen Zegen
hefft genog vör de eegene Döhr to fegen.
Ick wull datt al seggen, ober dor schall'n
jo nich mit de Döhr in't Hus rinfalln.
Een jedes Ding, datt hett twee Sieden,
un de sünd meistens noch verschieden.
Dat kannst uck bi de Döhrn finnen,
von eene Siet gaht se na buten rut,
un von anner Siet na binnen.
In de Wirtschaft, datt mutt'n verstahn,
dor möt de Döhrn na buten gahn.
In de Wirtschaft gifft ja manchmol Striet,
dat se welke ut de Döhr rutschmiet.
Manchmal reckt de Döhrn nich ut,
denn fleegt uck welk to'n Finster rut.
Wenn man so'n Döhrn betrachten deit,
finnt man uck Menschenähnlichkeit.
Dat gifft jo so väl Döhrentypen!
Jüst so as Minschen, nich to begriepen.
Man süht Minschen un uck Döhrn nich an,
wat dor al achtersteken kann.
Datt gifft ja Döhrn, de sünd ganz licht,
un Düppeldöhrn mit veel Gewicht,
un welke sünd uck nich ganz dicht.
Ick seet up'n Feld up'n Treckersitz,
do wör mi wat nich inne Mütz.
Datt keum ganz anners as bestellt,
Minsch, watt wöer ick do vergrellt.
Ick heff flucht, up't Feld is't wiet to hörn,
to Hus, dor bruk ick nich to schimpen,
dor knall ick mit de Döhrn.
De Kökendöhr un de Blangendöhr buten
sünd dorför prima to gebruken.
Dat markt man jo von Fall to Fall,
de hefft een ganz besunnern Knall.
Ins keum ick abends von de Straat,
wör woll al tämlich, tämlich laat,
un ick har son Lütten faat.
Do heft ick anne Döhr dor stahn,
dat Apensluten wull nich gahn.
In Hus dor klingel al de Wecker,
un ick seeg dor twee Schlötellöcker,
un bruken dä ick een,
ober dräpen künn ick keen.
Up düsse Döhr grad höl ick grote Stücken,
ober jede hett woll ehre Nücken.
Vör Tiedlang wör ick inne Stadt,
do bruk ick uck so'n Döhr mit Hatt.
Ober dat wör alles Plünn,
son Döhr mit Hatt künn ick nich finn.
Toletzt, do wiesen se mi hin,
wo so Gentlemen an stünn.
Ick dach: So'n Döhr mit Gentleman,
Minsch, datt fangt ja lustig an.
Lustig schüll sick datt uck finn!
Links in den Ruum, dor wör so'n Rünn,
un rechts, dor wörn so söben, acht Döhrn,
de alle fast verslaaten wörn.
Un all harrn se ne blanke Klink,
un unner de Klink, dar seet so'n Ding,
dat töv up runne Gröschenstücken,
ohne kann man dar nich drücken.
Büst nich bi Groschen bi so'n Saken,
denn is dar keen Geschäft to maken.
Ober in den blanken Kassen,
dor wull mien Groschen gor nich passen!
Ick bög em her un bög em hin,
toletzt, dor pass he doch so rin.
Da künn ick endlich rinnegahn
un bruk dar nich mehr vörtostahn,
dat wör uck höchste Iesenbahn.
Na, ick harr mien Büx wedder hoch,
denn förn Gröschen wört woll genog.
Man will denn uck ja ehrlich blieben
un den Kraam nich överdrieben.
Ober dat wör ganz gediegen,
de Döhr künn ick nich wedder openkriegen.
Da wüß' ick al, nu ist passiert,
mien Groschen hett nich funktioniert.
Datt olle Stück hett sick bestimmt
in den Automat verklemmt.
Ick drück un schüttel an de Klink,
bloß se rög sick nich, dat Ding.
Nu seet ick dar denn ganz verlassen
as so'n Kalv in Kalverkassen.
Denn kreeg ick ober bald de Wut,
ick wull doch endlich wedder rut.
Doch dar künnst noch so kräftig schreen,
hören dä een, schient dat, keen.
Toletzt heff ick de Lösung funn',
dar von de Brill ut hochgesprungen.
Mit Schwung un Kraft kreeg ick dat torecht
un kletter baben öber weg.
Hochtokomen wör ne Qual;
vun sülbst güng't naher wedder dahl.
Wi ick nu so in Frieheit stah,
da föhl ick so mien Taschen nah,
denn mitünner, kannst nich weeten,
hett man uck ja wat vergeeten.
Heff ick wahrhaftig bi dat Turn
mien schöne Portmonee verlorn!
Da heft ick schimpt: "So'n Deubelschiet!"
Dat leeg nu noch up anner Siet.
Ick heff flucht un schimpt, hülp alles nich,
ich müß noch eenmol wedder torüch.
"So", dach ick, "wo ick hier jüst wedder bün,
nu sett di man noch eenmol hin." —
Gah mi weg mit Döhren inne Stadt,
geiht doch nix vörn ländliche mit Hatt.
De
Döhr