Vun Ohren un Näsen

vun Friedrich Ehlbeck

Sofort fünn he denn Fehler dor.
Schwarzhörer wör he up rechte Ohr.
Dor heft ick düchtig över lacht,
dat har ick doch von Jan nich dacht.
He meen, ick schüll mien Lachen laten
un sülben an de Näs anfaten.
Dor har he uck jo recht,
mit de Näs har ick so'n Pech.

Manche Blomen rükt ganz seut,
wenn se bleuht.
Üm dor den Honig ruttofummeln,
kamt de Immen un de Hummeln.
Ick heff wat makt, dat schall man nich maken,
ick heff mol an so'n Blomen raken
un vörher nich genau bekeeken,
do hett mi glieks ne Imme steken.
Dor up de Näs, dat mök bloß piek,
un ick dach denn ok jo gliek
an' ganze Bienenstichfabrik.
De Näs wör tämlich dick.

Ick frög mal eene Fro no'n Weg,
un do hett se to mi seggt:
"Wo dien Näs hinkiekt, dor geiht dat lang."
"Is goot", sä ick, "un välen Dank."
So bin ick denn mien Näs nagahn,
un ick mutt ehrlich ingestahn,
dat man sick nich verbiestern deit,
wenn de Näs man richtig steiht.
De Näs is jüstso as de Ohrn
kostenlos mit angeborn.
Näsen gifft' up veele Oort,
de welken staht up Himmelfohrt.
De een hett an de Näs son Pickel,
de anner een as so'n Karnickel.
De Näsenlöcker sünd na ünnen,
ick nehm an, dat hett sien Grünnen.
Welk Lüe drägt inne Näs 'n Ring
oder sonst so'n blankes Ding.
Manch Kinner hefft an ne Näs so'n Tappen,
dat is — dor will ick nich von schnacken.
Un se sünd uck aff un an
dor mit'n Finger in togang.

So'n Näs brukt extra 'n Dokter

Ick heff mol lesen,
dat gifft nu Dokters extra för Näsen.
He kuriert so vele Lüer,
un dat wör uck beten düür.
So kreeg de Dokter ne goldene Näs
un drög ne Brill mit Goldrandgläs.
Ick heff dat so leest un uck vertellt,
dor wör denn eener bös vergrellt.
Ick mark, dat hee't nich glöben wull,
he krüsel siene Näs so dull.
He leet sick nich an de Näs rumföhrn,
he wör mi glieks de Näs poleern.
"Dann wirste leise,
du Naseweise."
Ober da kreeg ick de Wut,
ick haal eenmal kräftig ut —
he wör ne Näsenläng vörut.
Do much ick nix mehr seggen,
ick leet mien Näs denn hängen.
"Erzähl nie wieder solchen Käse,
de Keerl, de wör von Blankenese!"
Nu hol ick miene Näs dor rut
un hol mien Schnut.

Sien Näs brukt uck ja jedermann,
wiel man dor mit rüken kann.
Na veelen Kram brukst gor nich kieken,
wat dat is: dat kannst uck rüken.
Man rükt Silo, Suhrkohl oder Mest,
manches stinkt uck as de Pest.
Een Mann rükt suhr, de anner seut,
un bi den nächsten rükt de Feut.
Een rükt luut, de anner lies,
een jeder rükt up siene Wies.

Ick füll mol von de Tripp,
wör bloß beten öberglippt.
Solang du fallst, kannst gornix maken.
Ick heff mien Näsenbein denn braken.
Dar wör mien Näs denn beten scheev.
Ick wull nich, dat dat so bleev,
stünn al no Siet so'n ganzes Stück.
No'n Dokter hin, de Näs un ick.
De Dokter wull dar garnich bi.
"Ich würd's so lassen", sä he to mi.
Scheeve Näs wör doch 'n goodes Teken,
man künn uck üm de Ecken reken.
"Das wär doch wirklich was zum Lachen,
'nen kleinen Witz darf ich wohl machen."
Ick wull al fragen, hest du Feber?
Öber Jan sien Ohrn, dar lach ick leber.