Wind

vun Friedrich Ehlbeck


To'n Anhören hier klicken:

Lesen deit Friedrich Ehlbeck in holsteiner Platt.

,,O Menschenskind, is dat en Wind."
So ward up'n Wind jo faken schimpt.
Mit Wind kann man ümmer wat Nees beleven,
Wind hett dat uck jo ümmer geben.
Wenn mol de Hoot nich richtig sitt,
denn kummt de Wind un nimmt em mit.
Oft kummt Wind jo uck gelegen,
ick denk dorbi an Wäschedrögen.
Een künn dor nie genog vun kriegen,
de brukt den Wind to'n Windmöhldrieben.
Mancheener uck to'n Drachenstiegen...

Mancheener hett an Wind sien Freud,
wenn he bloß weet, woher he weiht.
Eenmool keum he so verdreiht
dörch so'n Gemüsegohrn neiht.
Eene Froh
keek dorbi to,
se schlög de Hannen öbernanner,
un denn stünn se dor un jammer:
"De schönen Beete mit all de Saat
weiht dorhin, wo de Erdbeern staht!
Wat von Jammer is dat doch,
un de Wind weiht jümmer noch."
Ick weet nu een Deel ganz gewiß,
ick weet nu, wat en Windjammer is.

Düchtig Wind gifft' vör de Wahl,
dat is eenlich ganz normal.

To'n Gewitterstorm hört Wind mit to,
as to'n Ehekrach de Fro.
Ganz poor klooke Lüer, de sä'n,
so'n Schneegestöber ohne Wind
schüll uk nich recht wat wän.

Wenn een so dücht, datt eener veel lücht,
denn is datt uck nich mehr wi recht,
dat man Windbüdel to em secht.
Manchmol ward dor uck von snackt,
dat de Bäcker Windbüdels backt.
Ick kenn so'n dullen Windsack,
de Windhund driggt 'n Windjack.

Manchmol geiht man jo na Bett,
dormit man siene Ruhe hett.
Ünner de grote Decken
kann man sick good verstecken.
Kiekt denn uck wieder nix mehr rut
as ünnen de Feut un baben de Snut.
Krisst denn koole Töhn,
denn is dat nich mehr schön.
Denn kriggt man dat tomeist in Sinn
un treckt jüm denn so langsam in.
Den Kopp ünner de Deek,
wie manche datt doht,
dat finn ick eenlich gor nich good.
Will di in Schlaap mol eener stören,
denn kannst womöglich gornix hören.
Na, ick verknipps dat Licht
un klapp de Oogen dicht.
Datt hett sich so ganz good bewährt,
denn dat man een Oog apen lätt,
heff'k selten wat von hört.

Nu mutt ick noch so wat verkloorn,
vörd'n Hus hefft wi so'n Blomengohrn
mit so'n Tuhn anne Siet un uck vör quer,
un in den Gohrn wör gräsig We'er.
Dat wör keen Storm, dat wör Orkan —
dubbelt schön, na Bett go gahn!
Dat We'er wör gor nich to beschrieben,
dat klöter an de Finsterschieben.
Regen, Wind un Hagelkluten,
ick har de Töhn ja alle binn
un de Ohren buten.
Mann, Mann, dar klöter wat hendol,
na, mi in't Bett wör't ja egal.
Ick dach, de Petrus kann mi mol.
He kann mi mol, dat heff ick dacht:
nu denn so mitten in de Nacht
füng dat an in't Bett to drapen.
Da wör't natürlich ut mit Schlaapen.
Ick kreeg en groten Schreck:
Hett de Wind dat Hus affdeckt?
S0 kreup ick na de Siet so'n Stück,
wör sonst ja keen in Bett as ick.
Dar wo ick kott vörher noch schleup,
dar drap dat nu nich mehr, dat leup.
Wat dat doch för'n Geföhl so is,
as wenn dar eener stünn un ...

Gewiß, dach ick, 0 Vadder, Vadder,
un dat Bett wör ümmer natter.
(Is ja modern, wenn man in Bett
uck all fließend Water hett.)
Wör dat erste Mal in mienen Leben,
dat anners een mien Beet natt makt,
dat harr't noch nie nich geben.
Na, nu müß ick denn ja rut,
wenn een de Wind so komisch kummt,
höllst dat sülvst in Bett nich ut.

Dat gifft uck Wind, de dann un wann
een uck richtig quälen kann.
Dar hett man denn sien Arger mit,
wenn man in Gesellschaft sitt.
Is dat uck bloß beten Luft,
ohne dat dat richtig pufft,
denkt man uck glieks, 0 Menschenskind,
dat is denn ganz privaten Wind.
Nu will ick man schwiegen as Gentleman,
privaten Wind geiht keen wat an.


Foto Windjammer: Antje Heßler

28.12.2014


na baven