"Wat kann ik för Se doon?"

Een Geduldspeel

vun Heinz Tiekötter

Alle dree Moond mutt miene Fro 'n Dokter, sik 'n Rezept aftoholen. Sowat geiht normolerwies fix, denn uns Fründin Antje steiht dor as Arzt-Helpersche achtern Tresen. En poor Doog vörher röppt miene Fro uns Antje obends to Huus an un froogt, wann ehr dat passt, dat se vörbikümmt.

Denn klöönt de beiden noch 'n beten öber düt un dat un wat se un ehr Mann wull Lust un Tiet op'n Eten bien Griechen harrn. Un wenn Antje an neegsten Morgen in de grote Praxis mit de fief Doktors an ehr'n Tresen sitt, stellt se dat Rezept ut un leggt dat een vun de Dokters för de Ünnerschrift hen. Wenn miene Fro denn kümmt, nehmt de beiden sik in'n Arm, tuuscht Krankenschien gegen Rezept ut un allens is kloor. Dat löppt all siet Johren so af. De Praxis kriggt elkeen Quartool den Krankenschien, de Arzt mutt keen grote Leistung erbringen un verdeent liekers Geld, un miene Fro hett'n Rezept för de Pillen, de se brukt.

Annerlest leep allens anners. Antje weer op Oorloff. De fründliche junge Fro, de dütmol alleen achtern Tresen stunn, hett glieks dat Rezept utstellt. Nu hett blots noch de Ünnerschrift vun'n Dokter fehlt. De Hölpersche keem nich vun Tresen weg un vun de fief Dokters leet sik man blots een seh'n. Un düsse Keerl, dat weer'n groten Gniet. He kunn nichmol Goden Dag seggen un keek dörch de Lüüd gelangwielt hendörch. Jüst so, as wull he elkeen kloormoken, dat se ohn Bedüden för em weern. Nee ober ok, wat'n blasierten Kerl. Een kunn düütlich marken, dat de junge Tresenfru bang vör em weer. Dat Rezept hett se em wull henleggt, man se harr keen Traute, em üm en Ünnerschrift to beden. Wi harrn vun Antje all heurt, dat sik dat Klima in de Praxis beus verslechtert harr, sietdem de beiden olen Dokters in Ruhestand un de Praxis nu in de Hann' vun Nofolgers weern.

No'n dreeveddel Stünn Teuben weer miene Fro dat leed. Se verkloor de junge Deern, dat se nu nich wieder teuben wöör. Se wöör nu inkeupen gohn. De Deern tock mit ehr Schullern, wat wull heten sull, dat se dat seker verstohn, liekers ober nich ännern kunn. Se hett dorüm beden, dat miene Fro loterhen nochmool rinkieken wöör. Bit dorhen wull se sik üm de Ünnerschrift bemeuhen.

As miene Fro 'n Stünn loter in de Praxis keem, harr de Helpersche noch keen Ünnerschrift. So hett mien Fro wiederteuvt. Mehrmools leep desülbige Dokter an miene Fro vörbi. He nehm er goornich to Kenntnis. Em full ok nich op, dat he se tominds fief bit soss mol all an düssen Dag seh'n harr. Denn hett he de nette Hölpersche vör alle Lüüd anbellt, wiel dat he keen Papier in sienen Computerdrucker harr. As se nu mit dat swore Paket achter düssen Dokter Wichtig ranjachter, dor kunn se vördem fix dat Rezept boben op dat Druckpapier-Paket packen un em denn doch de Ünnerschrift afluxen. Miene Fro, de sik an düssen Dag nich goot feuhlt harr, weer dull in Brass, as se no Huus keem.

Twee Dinge fallt mi dorto in: Erstens, wat'n Glück, dat wi uns Antje hebbt; un tweetens, dat een düssen Dokter in de Piep smeuken or to'n Moond scheten sall. Vörher müsst em noch verkloorn, wenn he denn öberhaupt toheurn kann, dat Patienten Kunnen sünd un dat he vun jem leben deit. Perseunlich gläuv ik ober, dat dat keen Praxis för mi weer. Een Minsch mit solk Manieren kann keen goden Arzt sien.