Dat slechte Geweten

vun Antje Heßler


Dat weer in de Wintertied, twischen Wiehnachten un Niejohr. Un jedereen weet, wo hild man dat dor hett. Ick harr Besöök un den müß ik na Huus bringen; de weem slecht to Foot. Dat Auto stünn vör de Döör. Buten weer dat bannig koolt. Bi't Instiegen mark ik, dat de Heckschiev ni ganz kloor weer. Dach avers, dat geiht woll ok so. Sett den Wagen langsam trüch, un mark achtern so'n beten en Geräusch. Weer ik irgendwo gegen föhrt? Dat weer seker de Boom, de güstern in de Nacht von den Sturm ümweiht weer. Rangier dat Auto n'beten hin un her un föhr los. Mien Besöök heff ik goot aflevert.


Vör de Huusdör

Up den Weg trüch na Huus geiht mi dat Geräusch noch jünnner dör'n Kopp. Weer dat würklich de Boom? lk föhr den Wagen in de Garasch un kiek mi buten noch en beten üm. Wat is dat? De Wegwieser steiht ganz scheef! Dat weers du doch hoffentlich nich! Nee, dat harr ik doch seker markt. Un an't Auto weer in'n Halfdüstern ok nix uttomaken west. Aver vun den umweihten Boom weer nix mehr to seh'n.


Oh, oh!

In de Nacht harr ik n slechten Droom. De Wegwieser güng mi nich ut mien Kopp.

Den nächsten Dag keek ik mi allens noch mal genau an, un keern to den Schluss: Dat büst du ween! Am leevsten weer ik klieks hingahn, üm den Wegwieser wedder uptorichten. Awer dat güng jo nich, dor kunn bi Dag jeder tokieken. Also müß ik noch töben, bit dat düster weer.

Endlich weer dat si wiet, de Straten weer'n leer. lk keek noch mal na recht un na links, aver de Luft weer rein. Nu güng dat an't Waark. Gau harr ik den Wegwieser upricht, dat güng lichter, as ik dacht harr. Denn pett ik noch n'beten de Eer fast, un dach, de Saak is ut de Welt.

Düsse Nacht sleep ik goot. An annern Morgen, bi't Zeitungrinhalen, güng mien ersten Blick na mien Wegwieser. Un wat sall ik seggen, he harr wedder sien Scheeglaag innahmen. Wo kunn dat blots angahn?

Den ganzen Dag güng mien Gedanken üm denn Wegwieser. As dat düster weer, güng ik wedder an't Wark. Ditmal nehm ik en poor Steen tohelp, stütz ein goot af, smeet noch Sand ropp un pett allens goot fast. Rüttel denn noch mal n'beten an ein un dach: düttmal hölt he. Un ik güng ganz tofreden in't Huus.


So müss dat richtig utsehn

N'beten later haar ik noch wat för'n Müllemmer, de steiht vör de Döör. Un natürlich güng mien Blick glieks wedder na mien Wegwieser. Un wat sall ik seggen: Dor keem doch en Naver mit sein Hund vörbi, keek mien Wegwieser an, rüttel an am, un he nehm wedder sein Schreeglaag in.

Düsse Nacht weer grässlich. Mien Gedanken gingen krüz und quer. Wull he mi rinleggen? Harr he mi beobacht? Nun hüng mien Geweten scheef Intwischen weer Oltjohrsavend dor. Eenmal wull ik dat noch versöken. Un zwar so, dat de Wegwieser över Dag stünn.


Beten Slagsiet hett he noch

Morgens, vör Dau un Dag, alle Welt schleep noch, moog ik mi an de Arbeit. Un wat sall ik vertellen, den ganzen Dag, wenn ik vörbi keeni, stünn mien Wegwieser stramm as en Soldat. Sülbst as ik Avends von Besöök na Huus keem. Aver an annern Morgen harr he wedder sein Schreeglaag innahm'n.

Nu weer dat mit mien Geweten to en'n. Kort entschloten reep ik bi dat Stratenbuamt an, un bröch mien Anliggen vör. De hebbt mi weder na mien Naam noch no mien Adress fragt, lachen blots över mi, un menen, dat wöör up de Reeg bröcht. Nu steiht mien Wegwieser wedder un mien Geweten is rein.

Annerdags, as ik mal wedder ganz verleevt mien Wegwieser bekiek, geiht mien Oog tofällig in de Nebenstraat. Dor hüng doch dor en Wegwieser scheef! Müch blots mal weten, wer dor nu en slecht Geweten hett!


23.12.2016


na baven