Fernweh?

Ünnerwegens in Hamborg

vun Katja Renfert

Mennig een Minsch meent ja, ünnerwegens, dat mutt wiet weg ween. Villicht, dormit he angeven kann. Un denn kiekt he di entgeistert an: „Wat, du büst noch nie in Kenia west?“ Oder wo de ganzen Länner heeten doon. Ik mutt, as woll een groot Deel hüüttodaags, miene Euro tosamenholen, un ik heff uk gor nich den Drang, so wiet wegtofohren. Aver ünnerwegens, dat bün ik jümmer.

Vör poor Johren hett mi en Naver 'n gebruktes Postfohrrad besörgt. Vorn in'n Korff heff ik mien lüttje Rauhaarteckel-Madame rinsett, achtern in'n Korff beten watt to eten un to drinken för uns beid, un denn gung dat los. — Minsch, nu wahn ik al över fiefuntwinnig Johren in Hamborg, un denn harr ik noch nie den olen Bismarck besöcht. Ik weet ja, de preußische Ministerpräsident un eerste Kanzler vun dat Düütsche Riek is al 1898 doot gahn. Aver de Bildhauer Hugo Lederer, de vun 1871 bit 1940 levt hett, hett uns „Otto vun“ ut Granitquadern konzipiert, un nu steiht he al siet 1906 middenmang op'n Olen Elvpark. De is vun Millerntordamm rünner to de Helgoländer Allee.

As ik dor ankeem, weer ik richtig beindrückt. So groot is Otto. Veerundörtig Meters hooch, un in'ne Hand höllt he een tein (!) Meters lang Sweert. In middelöllersch Rüstung kiekt he röver na Westen, na de Elv. As en Teken, dat Hamborgs Welthannel un Seefohrt dörch dat düütsche Riek schult ward. Un kloor, uk as een Symbol för Hamborg as dat „Tor to de Welt“.

Ik gung 'n beten mit mien Tiff dörch'n Park spazeren, un denn dach ik, wenn al binah an Haven büst: nix wi hen.

Kannst du di vörstellen, wat för'n Vergnögen dat för dien Seel is, wenn de Sünn över dat Water schient, wenn de Wellen sik krüseln? Un de lüttjen un grooten Scheep dorop?

De Weg baven lang, wo du to de Landungsbrücken rünnerkieken kannst, heet „Bi de Erholung“ — un dat weer dat würklich. Keen Auto-Stau un verpest Luft, as ik dor op de Bank seet. Ik weer ganz stolt, in so'ne schöne Stadt as Hamborg to wahnen.

Ik segg jümmer, wi hebbt allens vör de Dör – de Elv, de Alster, de veelen Parks. Dor bruk ik gor nich in de wiede Welt.

Ünnerwegens un doch to Huus ween – wat een godes Geföhl. Dor kann di dat Hart bi opgahn.