Dat Mobilfon

vun Günter Schiller


Is al lang her, as dat mit de "Handy" anfungen hett — good 30 Johr oder noch länger. Vun Dag is dat afsluut normal, sogor de lütten Göörn hebbt so'n Ding, wo se mit rümspeelt. De reinst Volkssüük is dat worrn. Jo, de modern Technik, de kannst nienich utwieken. Jo, ik heff ok so'n Snackknoken in mien Büx dorbi.

Mien Grootdochter hett seggt: "Opa, man mutt di jümmers footkriegen, un wenn di wat passeert ünnerwegens, is dat lebenswichtig, ok um Hölp to ropen." Se mag jo recht hebben, so sehn, ober ik stoh mit düsse dammigen Handys op Kriegsfoot — al siet de Fröhtied vun de Dinger.

Dat weer Fierobendverkehr, de Pendlers ströömt na den Bohnhoff un de Busstatschoon hen, üm no Huus to föhrn. Is nu al de twete Runn, so üm halv söven, de Iesenbohn is vull vun düsse Pendler. En junge Fru drängt sik dör de Gang unkiekt no 'n freen Platz. Se hett Glück, dor is noch en Platz. Se froogt höflich, ob de Platz noch free is: Jo, seggt de Mann, is nich besett. — So kümmt se an de de Siet vun en öllerhaftigen Mann to sitten.

De Mannsminsch dööst so vör sik hen, freit sik op sien Fierobend un stellt sik vör, wat sien Fru Godes kookt hett. He smuustergrient mit sloten Ogen tofreden vör sik hen. De jung Deern kroomt fohrig in ehre Tasch rüm un denn hett se ehr Handy in de Hannen, nu geiht eerstmol dat Tippen los. De Chats un Blogs un allens dat mööt bedeent warrn — de "sozialen Medien", de de Minschen so asoziaal maakt: keeneen kiekt den annern mehr an, keen weet noch, wat üm em los is, bloots noch op Twitter un Instagram. Aver nu pingelt dat Handy vun de Deern melodisch, tipptipp, un denn geiht de Snaterie mal so richtig los. As en Maschinengewehr, ohn Punkt un Komma. In en Luutststärke, ik dink, dat weer wohl en Ferngespräch west, dor mutt een luder snacken. Un nu geiht dat los un dat höört sik so an:
"Moin, mien Schatzi, jo, ik bün dat, dien Marie — Jo, jo, ik weet, ik bün loot dran, jo mien Söten — loot mi utspreken — du muttst weten, wi hebbt noch en Sitzung in de Firma mit en wichtigen Kunnen hatt. — Jooo, ik bün denn glieks to Huus — wat hest du seggt? — Nee, nee, de Roger vun de Finanzabteilung weer nich dorbi — Och, mien Schnucki, wat du al wedder hest, du büst doch nich etwa ieversüchtig? — Naja, ik heff noch en Shirttop in de Boutique funnen, sooo toll, segg ik di — un dorbi heff ik en poor totaal söte Schoh sehn, de müss ik doch ok hebben — shoppen?! Nee, shoppen weer ik nich! Dat weer Tofall — bloots in't Vörbigahn — wat, een Stünn to laat? Kann doch nich ween — Nee, ehrlich, du büst de eenzig in mien Hart, ik leev di doch, Hand op't Hart!" — un dorbi leggt se ehre Hand op ehre Bost. Un so snackt se ohn Ünnerlass un raspelt Söötholt as blöd.

De Mann, de blangbi sitt, mutt sik dat allns anhören, un mit de Tiet geiht em dat op de Nerven. Vörbi is dat mit sien Entspannen. De Odern an sien Hals swellen so langsom an, he kriggt en dicken Hals, un he argert sik jümmer mehr över dat Gesülze.

Denn överleggt he, woans he de Deern in ehren Redeswall stoppen kann. Op eenmol hett he en Idee, he rückelt sik op ut sien Sessel, böögt sik so in de Hööcht vun de Deern ehr Handy un seggt luut un düütlich: "Marie, legg nu endlich op un koom trüch in de Puuch!"

Marie hett nu förwiss en Problem, dat tohuus to verkloorn. Neegst Mal warrt se lieser snacken, wenn se ehrn Lex lehrt hett. — Jo, Jo, so is dat mit dat maledeite Handy.


9.10.2020


na baven