Uns Teckeldaam in „Karwendelwahn“

En erleefte Verteller vun Addi Kahl

Grote Vörfreid op ’n poor Urlaubsdaag in Mittenwald, düsse schööne Billerbookstadt samt dat bannige „Karwendel-Massiv“. Wi harrn uns beten wat an Geller tosammen spoort un fohrn nu vull Vörfreid un Neeschier mit uns klapprigen VW-Käfer dorhen. Op de Trüchbank drusel uns swatte Hunnendaam „Topsi“ in’t Körbchen, de mit ehr’n sprickwöörtlichen „Teckelblick“ tomeerst över uns Familienleven bestimm.

De grauen Karwendel-Felsen warken bedrohlich op uns un dögen bestimmt ni nich sünnerlich to ’n Ropkladdern för so ’n noordüütsche „Flachland-Tirolers“ as uns. Mit ’n echten Gamsboort an ’n Hoot un typische Trachtenbüx geev een Mannsminsch uns den Raatslaag, dat man de Höögde vun 2200 Meter mit de „Karwendelbahn“ in poor Minuten överwinnen kunn.

Mittenwald in'n Winter, achtern dat Karwendel-Massiv

Seilbahn fohren un mien Mieke? — Ni nich in ’t Leven! — Lüttje beten Schuckelie un
glieks weer ’t vörbi: „Du, dat gifft interessante Saken in Mittenwald“, smuuster se
trööstlich. „To ’n Bispill, över ’t Geigenbu-Museum, dor heff ick mi künnig maakt, wo vun den berühmten Mittenwalder Violinmoker Matthias Klotz oolte Fideln utstellt sünd. — Daag mit Volksdäns un Blasmusik schall dat ok geven, stünn dor in ’n den Huusprospekt, un ok een „Jodeldiplom“ kannst du villicht as Muskant maken?“…
„Nu laat uns man eerst maal beten de Been verpedden“, sääh ick, swoor beindruckt
vun dat anmödige Panorama överall. „Laat uns de bunten Wischen geneten, villicht ok maal na ’t Ufer vun de Isar wannern un dor schöön sinnig in ’t Gras sitten, de Fööt in ’t Water! — Tohuus all hest du mi vörswärmt vun all de smucken Blomenkassens un de Malerie vun berühmte Künstlers an de Giebels vun de Hüüs hier!

Uns Teckeldaam „Topsi“ jieper duurhaftig un klei an uns Stuvendöör ’rüm. — „Komm, se mutt bestimmt maal rut!“ meen Mieke. — Un so spazeern wi, den Hund an de Lien, in de Mittenwalder Natuur Richtung Isarfloor. Leven, wat wullt du mehr?!

De warmen Sünnstrahlen vun wolkenlose Heven — de Immen summen överall rüm, wieldess uns pikkenswatte „Topsi“ jedeen Grashalm un all de Büüsch besnüffel un ehre Duftmarken achterlööt. So kömen wi mit veel Gedüür an de witte Isarbrüüch an. — Wi drögen bloots korte Büxen, T-Shirts un dünne Turnschooh, wullen ja ok balden weller torüüch! Nich so uns „Topsi“, de wild un mit lute Bellerie ahn Enn baven op de Brüüchplanken an de Hunnenlien tröck.

„Topsi, aus!“ schimp ick luuthals. — Keen Reaktschoon! — „Topsi, aus, Sluss!" … Teckelstarrsinn? — Mieke meen: „Nehm ehr hier in de Natuur doch eenfach maal de Lien af, hier stöört se doch nüms!“ — Ne, stöört harr sik „Topsi“ in ’t Wischengras an so ’n langohrigen Mümmelmann, den se utfunnen harr, un wull nu instinktiv ehr Jagdfever utleven. — Ick hör mi noch schrien: „Topsi, Platz! Komm her, Topsi, — komm fuurts torüüch!“ — Avers gottsleider to laat!
Se birs as ’n wild wurrn Ossen achter ’n Hasen ran, luut an bellen, un jechter hechelnd dörch dat hooche Gras un nipp un nau in Richtung Karwendel-Anstieg. — De Haas harr sik all langen in Sekerheit brööcht.

Wi nu avers vull gröötste Bang achterran un ick luut an bölken: „Tooooopsi, kümmst
du fuurts hierher!“… (Weer dat villicht de bekannte „Egensinn“ vun de Teckelraaß?)

De Isarwischen ennen middewiel un güngen in de eersten flachen Karwendel-Utlöpers mit Steenschutt, Dannbööm un Latschenkiefern över. „Topsi“ snüffel, all wiet vörut in de Hööchde, dreih sik af un an üm, as wull se uns verkloorn: „Nu man wieter, wo blievt ji denn bloots?“
Mieke bleev, all beten maddelig, en ganze Streck trüüch. Poor vun de Bargstiegers
mit Seiltüüch üm de Schullern un derbes Schoohwark queren in ’t Geröll unsen Opstieg.

Iesige Küll nöhm op’nmaal ahn Barmen to, wieldat hier un dor noch oolte Firn, also Snee vun letzte Johr, in schützte Bargregionen leeg. Un denn, ut de Lameng, kömen noch dicke Nevelswadens op. Vun Topsi weer all langen nich mehr to sehn un de korten Büxen un T-Shirts rächen sik nu. — Mieke füng vertwiefelt an to blarrn: „Hoffentlich geiht uns de Hund nich verloren un wi find em noch weller?!“… Ni nich ward wi düssen „Karwendeltöörn“ un uns Malesche un Bang weller vergeten!

Na langen Opstieg un grote Sorg üm Topsi kömen wi dörchfroren op den hööchsten Punkt an, wo denn op den First vun ’t „Karwendelhuus“ uns mit lutes Schrakeln swatte Raven begröten. Veele Bargstiegers nutzen dor ’n korte Rast, avers — middenmang de veelen Lüüd duck sik mit dat slechtst Geweten in Teckelblick uns „Topsi“! Vull Freid över uns Weddersehn winseln un jieper se bloots, kunn sik gor nich weller inkriegen un achterlööt ok noch ’n lüttje Pinkelpütz….

Vertellen will ick noch: Op de Traaß buten överall wunnerboor Duft vun Bradkantüffeln mit Speck as vun ’n annern Steern, un de wi woll ni nich op de Tung kregen harrn, weer „Topsi“ in ’t Isartal nich vun de Lien laten wurrn. Harr se villicht mit ehr fiene Spöörnees düssen Bratkantüffeldroom ünnern an de Isar all snuppert!?…

Ni nich weller in ’t Leven harrn wi jedenfalls so ’n slimmen Muskelkater un ok ni nich in de „Karwendel-Hööchde“ düsse knusprigsten Bradkantüüffeln konsumeert. — Un noch wat: Uns kommodig Platt miteenanner hebben de Bargstiegers dor woll för ’n Fröömspraak halen.