De verflixte Kegelavend

vun Martin Ripp

Se weer leddig in'n Kopp un harr dat Geföhl vun Eensamkeit. Ehr Dochter weer verleden Johr ünner de Huuv kamen, un ehr Söhn harr sik mit twee annern Studenten vör'n Veerdeljohr ene Wahnung nahmen.

Se harr nu männich Tiet, wiel nich mehr so veel in'n Huusholt to doon weer. Aver dat weer keen Winn, denn se wüss nix mit de wunnen Stünnen antofangen. Se harr Langewiel un denn keem de Infall, wedder in'n Sozialamt to arbeiden. Aver foorts keem de Twiefel. De harrn ok Lüüd rutsmeten un warrt se nich instelln, wiel se vör dreeuntwintig Johren dor arbeidet hett. Mit tweeunföfftig hört se al so to'n ollen Iesen.

As de Jung noch in't Huus weer, kunnen se sik ünnerholen, un se harr de Opgaav, em to betüdeln. Aver se harr dat ok geern daan. Ehr Mann gung morgens to Arbeit un keem avends mööd torüch. Bi'n Avendbroot harrn se sik nich veel to vertellen. Üm Klock acht gung de Kiekkasten an un üm ölven woor dat Tiet to'n Slapen. Af un to hebbt se över ehr Kinner spraken oder he hett vun de Arbeit vertellt. Se maken sik all tohoop Sorgen üm de Arbeitsplätz. Den vermoden Opdrag för dat grote Containerschipp kreeg ene Warft in Korea. För de nahst Tokunft hebben se blot Flickarbeit.

Aver nich blot dat maakt ehr Angst, se weer ok bang, dat sik siene Leev afköhlt hett. Jeedeen leeg boomstill in sien Bett. Villicht weer dat ümmer so na veeruntwintig Ehjohren. Aver villicht ok nich! Männichmal, wenn se nich slapen kunn un stünnenlang waak leeg, kemen benaute Gedanken. Geev dat ene annere Fro? Aver egentlich harr he gar keene Mööglichkeit. Daagsöver mutt he sik afrackern op de Warft. Avends un Sünnavend un Sünndag weern se tosamen. Bleev blot de Dunnersdagavend, an'e he mit siene Mackers siet Johren to'n Kegeln geiht. Aver dat harr sik ännern kunnt. Villicht weer dat al lang to Enn un blots noch ene tücksch Utreed, üm heemlich siene Fründin to drapen? De Gedank keem ümmer torüch un maakt se ganz fimmelig in'n Kopp. Se will endlich Kloorheit hebben! Se mutt dat afsluut rutkregen!

Midden in de Nacht schree se: „Dat du di nich schamst!“

„Worüm?“, fraag he ahnweten.


Allens dalfulln?

„Liggst dor as en öller Mann an de büterst Bettkant un hest dat fuustdick achter de Ohren!“

„Ik weet nich, wat du meenst.“

„Dunnersdagavend hett en Kegelfründ vun de anropen. Se maken sik Sorgen üm di. Du weerst al twee Maanden nich mehr dorbi!“

He sweeg still. Nu keem se richtig in Brass: „Wokeen is de Hoor?“, reep se bramstig.

„Nich as du denkst”, antert he lies. „Dat is ganz anners! Ehr Eh is kaputt. Se hebbt nix mehr gemeen. Aver du muttst keen Angst hebben! We hebbt uns blot ünnerholen.“

Se lachte höhnsch. „Ünnerholen seggst du dorto? Bi ehr büst du de Seeltrööster, un woans dat bi mi utsüht, is di schietegal!“

„Du hest ok Schuld!“, see he nu forsch. „Johrenlang hest du di üm uns Kinner kümmert. Un nu wo se beid ut'n Huus sünd, büst du trorig. Du hest aver noch mi! Ik bün ümmer noch hier! Üm mi harrst du di ok en beten bemöhen kunnt! Wenn man so lang tosamen is as wi, kummt jichenswo de Alldag. De Neeschier is storven un man hett sik nix mehr to seggen!“

„Du hest wat vergeten: De Leev is ok storven! Twee Maanden weerst du nich mehr in mien Bett. Dat is akkerat de Tiet, wo du nich mehr op de Kegelbahn weerst. – Segg mi ehr Naam! Wokeen is de Slamp? Wo hest du se drapen?”

He müss en Ogenblick nadenken un see tögerig: “Nadem wi — Na dat Kegeln sünd wi all tohoop an de Theek gahn. Se seet tofällig neven mi un ——“

Se füng an to krieschen. „Wat en Tofall!“

„Ja, wat en Tofall! Ik weer de richtige Mann för dat Gespreek. Wi hebbt nagraad datsülve Problem!“

„Un wo gung dat wieder?”

„Bi't Afscheed an den doren Avend harr se mi en Zedel mit ehr Telefonnummer in de Hand drückt.“

„Un du harrst nix ieliger to doon as antoropen!“

„Ik weer neeschierig. Aver ik heff di doch al seggt, dat wi blot snackt hebbt!“

„Dat ik nich lachen do! Du büst so driest, siet acht Weken heemlich dit Wief to besöken, un wullt mi övertügen, dat ji blot sabbelt hefft?!“ Se toog ehr Been to'n Lief un pedd gegen siene Bettdeek un reep: „Giff dat to! Du bedrüggst mi, du Lögenbuck!“

De Pedd harr ok sien Scheen drapen. Luuthals schree he op un weer op de Steed hellwaak. “Wat is los?”, reep he verdattert. “Worüm hest du mi peddt?”


Allens noch in't Lot!

Sien Schree harr ehr verschraken, un se weer in'n glieken Ogenblick waak worrn as he. Noch teemlich rammdösig see se behott: „Ik heff mi verdoon. Ik dacht, wi harrn Striet. Dat deit mi Leed!“

He müss smuustern un kreep in ehr Bett un nehm se in Arm. Na en Poos see se leeftallig: „Ik bün ja so glücklich, dat wi keen Problem hebbt. Dat weer blot mien Droom!“


27.2.2011


na baven