He wull em mitnehm

Geschicht för een lütten Engel. Vun Angela Ehlers

De Kinner stoht vör de rotwitten Bänners op'n Hoff vun dat groode Mietshuus un beluert sik den Oploop in't Dörp. De Krankenwaag un de Dokter sünn all weller wechjaagt, de Polizei ist bleeven. Un de Polizei ward jümmers mehr un mehr. Na een Tied kümmt en Auto mit quietschende Reifens anjaagen. Rut springt twee Mannslüüd, een mit'n Kamera ünnern Arm. De ward an de Huusdöör affungen un diskereert luud mit den Polizisten.
De Kinner weet nich, wat passeert is, se hört blots Wörd as dood, ümbröcht, wo kann angohn, ni mehr normal, un dat hier bi uns un jümmers so wieder.
Een vun de Jungs secht:"Niklas is gor ni dor. De speelt doch sünst jümmers mit uns!" "Wohnt de nich dor boben?" "Ob Niklas wat passeert is?" "Nee, de is doch ierst söss. De schall doch nu ierst to School." "Hest du em hüüt all sehn?" "Sünst is he jümmers buten." "Ik fraag mol mien Mudder. De weet dat bestimmt." De Jung will int Huus rin, aber de Polizist fangt em af. He will nüms dörchlaaten. De lütte Jung fangt an to schnuckern, he kriecht dat bi lütten mit de Angst to don. "Ik will na mien Mudder. De is dor boben!" De Polizist nimmt em bi de Hand un bringt em na sien Huusdöör. Sien Mudder schlütt em furts in de Arms, da hett se all lang ni mehr don. "Mama, wat is passeert? Du musst mi dat vertelln. Du weest dat doch. Is wat mit Niklas?" "Wie kümmst du dorop?" fraagt se heel entsetzt. "He is nich buten, he speelt nich mit uns un he is ok nicht rutkomen." "Niklas leevt ni mehr," seh de Mudder un fung an to ween. "Wat ist mit em?" "Dat kann ik di nich vertelln, dat is to schreckli!" "Du musst mi dat vertelln, sünst kiek ik in't Fernsehn un hör in't Radio, wat passeert is!"
Sien Mudder vertell em, dat de lütte Niklas von sien eegen Vadder ümbröcht worn is un dat nüms dat verstohn kunn. Se wüsst blots, dat de junge Fru vörhen tohuus komen is un ehrn Fründ un den lütten Niklas funn hett. Se hal furts den Notarzt ropen. Den Mann haln se int Krankenhuus bröcht, he hal noch levt. Aber den lütten Niklas hal nüms mehr hölpen kunnt.
"Mama, worüm hett he dat don? He weer doch jümmers leev to uns. Un Niklas hett jümmers secht, sien Vadder is klasse. Un sien Vadder hal em doch all'n Ranzen un nieget Tüch to School köfft. Un he weer doch mit em in'n Tierpark. Un güstern hett he mit Niklas so'n scheune Radtour mokt. Un Niklas hett mit uns buten speelt, bit dat düster wor." Sien Mudder ween un schüttköppt. Se kunn gornix mehr schnacken.

De Jung suust rut, he wull na de annern Kinner un ehr vertelln, wat he rutkreegen hal. Glöven kunn he dat sölm ni. De Polizist weer jümmers noch dor — nu schull he weller nich na buten. "Ik mutt dor aber hen, mien Mudder hett mi rutschickt. De weent un weent un kann gorni mehr schnacken!" De Polizist bröcht em an de Hand na buten vör de rotwitten Bänner.
De annern Kinner sünd jümmers noch dor un kiekt un kiekt. Nu sünd dor noch veel mehr Kameras un Reporters un Nieschierige. Op de Straat stoht de Autos — de Lüüd gafft.
De Kinner beschnackt, wat se rutkreegen hebbt. De Grötteren wüssen all'n ganzen Barg mehr. De vertelln, dat de junge Fru wechwullt hal, se weer all halv uttrocken ween. De Mann hal ehr nich loswarn wullt, he hal jümmers secht, he wull sik ümbringen, wenn se wechleep. Un nu weer se noch mol trüchkom un hal Niklas un sein Vadder funn.
"Mensch, aber Niklas, de hal doch bi uns blieven kunnt. Den hal he doch in Ruh laaten kummt!" "Wat hett de em denn don, dat he ok dootblieven müsst?" "De hal doch bi de Mudder blieven kunnt." "Oder bi uns, wi haln em bestimmt nohm. Mien lütte Schwester kümmt ja ok jüst to School." "De Öllern haln doch fraagen kunnt, wer em hem wull?" Een groode Deern, de jümmers ganz vernünfti dech, seh: "Man fraagt doch nich, ob eener'n Kind övernehm well." Een anner Deern wüsst noch wat: "Dat weer doch gorni sien Mudder. Sien Mudder is ok all dood. All lang. De hett hier gor ni wohnt."
De Grooten stoht all üm de Kameras un de Schrieverslüüd rüm un resonneert un rappelt un schnackt sik in Raasch. Jeder weet wat Nieget un de Geschicht ward jümmers grusliger. Blots de Drift Kinners, de steiht afsiets un lett de Köpp hangen. Een lütten Jung secht miteens: "Wenn de Mudder all dood is un de Vadder nu na ehr in Himmel wull, denn hett he Niklas wohl nich alleen laaten wullt. Denn hett he em mitnehmen wullt." "Denn haln se den Vadder doch nich retten dörfst. Villicht ward he ja ok noch doodblieven. Sünst geit dat doch ni. Niklas is nu in Heben bi sien Mudder un de Vadder is ni achterankom." "Dat geit sowieso allns ni," seh een Deern mit kruse Haar, de bitherto noch gornix secht hal, "de anner Fru, de wechloopen wull un ehr nu funn hett, de is ja ok jümmers noch dor!"

Miteens küümt Bewegung in de Gaffers vör de Huusdöör. Twee Mannslüüd in schwatt komt rut un dreecht een lütte Kist. "Dor is Niklas in," flüster een Deern. Paar Kinner fangt an to ween, da annern kiekt blots. "Nu is Niklas een Engel," secht ganz iernsthaft een lütten Jung in kotte Büx. Sünstdaagen haln de annern nu lacht, hüüt lacht keeneen. Se kiekt em all an un nickt ganz iernst.

Obends ward dat rotwitte Band vör de Huusdöör wechnohm. Dat Leben geit wieder in't Dörp. De Lüüd hebt sik ok noch'n Barg anneret to vertelln un dor is ja ok nix mehr an to ännern. Hüüt Obend kümmt Football in'n Kiekkasten. Man kunn ok meis nochmol Grillen, wer weet, wo lang dat noch geiht in düssen Sommer.

De Kinner beschnacken den annern Dach, wosünst dat wiedergeit mit den lütten Niklas. Wenn een doodbleeven is, denn steit dat jümmers int Blatt op de vörletzte Siet. Man wer schull dat för ehrn Fründ dor rinsetten? De Vadder weer int Krankenhuus un de Mudder weer all in'n Heben. De junge Fru weer afsuust mit ehr Weeswark, de haln se nich weller to sehn kreegen. Ehre Öllern seen, dor schulln se sik man keen Kopp üm maken, dat güng nüms wat an. Un de Vadder keem in'n Knast, wenn he weller gesund weer.

Nu schull denn keeneen mehr an Niklas denken. Dorbi weer de nu so'n lütten Engel un keek op ehr dahl un beluer, ob se wohl ünnen an em dachten.
Een vun de Jungs beschnackt dat tohuus mit sien Mudder un de hett'n Idee. Sünnobend is in de ole Schüün vun de Gemeen Konzert mit'n grootet Orchester un so'n ganz berühmten Dirigenten. De komt ni wegen dat Dörp, man wegen dat Musikfestival, as dat nömt ward.
Dat Programm steiht, dor is nix mehr an to ännern, un'n Kinnerleed, as wo Niklas sik to freuen düng, wenn he dor boben luster, dat worn de Muskanten sowieso ni speelen. Man liekers een vun ehr Stücken kunn se ja för Niklas speelen, denn dacht jedeen an em, meis so, as wenn he in't Blatt stohn hal.

An den Sünnobendobend wimmel dat int Dörp man blots so vun optakelt Minschen. De Mudder un ehrn lütten Jung sitt ganz achter un holt sik bi de Hand. Dat Konzert nimmt sienen Loop un de lütte Jung is bilütten langwieli tomood. "He hett dat all lang weller vergeeten, dat du em fraagt hest!" fluster he truuri. Mutter nickköppt un wiest mit den Finger op de Lippen.

Na de groote Paus kümmt der Meister mit gewaltigen Applaus op de Bühn. He tövt, bit dat muusenstill is: "Wir haben heute einen kleinen Zuhörer, der bis vor kurzem hier in diesem Ort gelebt hat. Vor drei Tagen ist er gestorben und ist jetzt ein Engel namens Niklas, und er hört uns vermutlich von weither zu. Wir spielen nur für Niklas heute abend ‚Valse triste' von Jean Sibelius."