Is dat nich herrlich, wenn in'n Sommer de pralle Sünn an 'n Himmel steiht un dorto blååst een fiene Wind vun Oosten röver, dee denn ok noch dat warme Wåter an denn Strand drifft? Wat åvers passeert, wenn ut denn Wind 'n lütte beten mehr warrt? Dat höört wi in Klås sien lütt Gedicht, sotoseggen as 'hommage' an de lütt schöne Fischerstadt Eckernför ...

Oostwind över 'n Eekenfjoord

vun Klaus-Dieter Tüxen

Oostwind seilt mit fief bit söss
Windstärken över 't Meer.
Den Eekenfjoord dåål, lang de Küst,
bit rin nå Eckernför.

De Wellen mit ehr witten Köpp
pietscht drohend op den Strand,
dat Wåter denn am Enn utlöppt,
över den fienen Sand.

De Minschen sünd nu all versöcht,
sik in de Floot to störten!
Man, Wohrschon vun de Küst her bröch,
dat Båden aftokörten.

Nu liegt se all, as so'n Sardien',
tohoop an 'n Oostseestrand,
un sünd meist root, as so'n Rubin,
dat nennt sik Sünnenbrand!

De Seilscheep blievt meist all in 'n Håven,
tominnst de Lütten höllt dat trüch.
Wenn Storm kümmt ut de Oost vun båven,
mååkt fast se an de Brüüch.

De Groten åvers warrt nu munter,
setten Seils un Spinnakers vörut,
dat Bild op See, warrt jümmers bunter,
de Besten sik denn ok rut truet.

Cross-Seil'n is nu eerste Plicht,
anners kümmt een nich vöran,
dat Boot de Mannschaft seker driggt,
see steiht ehr Fru un Mann.

Låter flaut dat meistdeels af,
denn stevelt's all nå Huus.
Denn geiht't ok männichmal in Draff,
in de Puuch rin — mit Gesuus!