He kann nich vergeten vun Heinz Rehn |
De Karkenklock schloog tweemol; de vulle Mond lüch in dat Finster
vun de Slaapstuuv op dat Ehebett. Korl lääg op den Rüüg,
de Hann'n op de Bettdeek, den Kopp deep in dat Kissen drückt.
Sien witt Haar küsel sik wat struvelig över de Stirn. Martha
dreih sik langsam in Slaap op de Siet, na dat Finster to. Martha ward waak, schreckt tohoop un richt sik op. Korl
kikkt willern üm sik. Sweet steiht op sien Stirn. Entsetzen spegelt
sik in sien Ogen. Korl kikkt noch ümmer verbiestert, denn schimpt he: "De
verdammte Krieg!" Martha straakt em över den sweetnatten Kopp: "Aver Korl,
dor sünd nu mehr as föfftig Johr vergohn; mehr as föfftig
Johr hebbt wi Freden. Du mußt doch mol to Roh kamen." Korl starrt in dat Mondlicht: "Richtig, aver dörf de Mensch sik dorum ok disse Gesetze to eegen maken? Africht as een Hund, kopplos as een Maschien?" Martha kikkt wat fraagwies wat hölplos vör sik hendaal:
"Ik weet dat nich. Alls, wat ik weet, is, dat du een anständigen
Kerl büst. Wer di kennt, weet, dat du keen Fleeg wat toleed doon
kannst. Du mußt doch mol vergeten!" Martha grippt na sien Hand: "Aver worum, um alls in de Welt, fritts du all dat Lege ümmer wedder in di rinn? Snack doch mol doröver. Dorna kann dat doch blots beter warrn." Korl bewegt de Lippen, alleen he kriggt keen Wort över de Tung. Denn sackt sien Kopp vöröver: "Ik kann nich, Martha, ik kann nich, dat weer so gräsig. Komm, dreih di um un slaap wieder. Bi mi duert dat doch noch een beten, bit ik wedder to Rooh kam'n do." Korl smitt sik op de Siet, knippt de Oogen dicht un süht Oogen vun een jungen Menschen vör sik, de em bang un verwunnert ankieken doot, Oogen, de nich gläuben köönt, dat se den Obend nich mehr beleben ward. |