Wat sünd se all an't Sabbeln!

vun Meike Balzer-Fraun

Mal wedder mit'n Tog na Bremen hen. Veertelstünn duert dat för mi. Namiddaags Klock dree sünd nich veel Lüüd ünnerwegens. Kann ik fein an't Fenster sitten gahn.
Man wat'n Dörchenanner vun Spraken rund ümto! De Lüüd snackt aver nich mitenanner — ne, se all snackt mit jichtenseen mit ehr Handys. Wat krieg ik in de neegste Veertelstünn nich allens to weten:

"Heinrich weer nich bi dat Klassendrapen. … Ne, afmellt hett he sik nich. … Wat schall denn passeert sien? … Ne, he hett dat woll vergeten. Is ja al lang 'n beten tüdelig."

"Moin, ik wull di blots mal even vertellen, dat ik jüst an'n Bahnhoff in Walle bün."

"Mien Süster is nu al de drütte Fru, de he anlagen un rinleggt hett! Heff ik ja glieks seggt!"

"Sylvia weer letzte Week in Singapur. … Hett blots 'n poor Biller in ehren Status. … Keen Tiet nich to'n Schrieven."

"Opa hett wedder sien Linsensalat maakt - mit dree Sorten Linsen - root, geel un gröön - he mutt dat ja weten, ik harr dor keen Tiet nich to."

"Murkens? … Wo de sünd? De fohrt ja jümmers mal för'n poor Daag weg, wenn dat Wedder schöön is. … Dor seggst du wat! Mi weer dat ok noch veel to koolt."

"Hei, Mann, wat geiht? … Ik fohr jüst mit'n Tog na Bremen un haal dor mien Schoh af. … Jo, bet annermal."

"Liesen snacken? Bi den Achtergrundkrach? Wo schall dat denn gahn?"

"Jo! … Ne! … Morgen denn, … is goot! … Wenn du meenst, … dat geiht ok. … Ik heff blots dacht … ! Jo, tschüss denn."

Acht Lüüd hefft bannig wat to vertellen, denn noch all de frömmen Spraken in'n Achtergrund — un keeneen snackt liesen.

Op de Torüchfohrt höör ik tominnst fief Jungs un Deerns in en frömme Spraak in enen Gang weg luuthals un hibbelig plappern: in en Eck vun'n Tog sitt veer junge Lüüd mit blots een Handy, dat aver mit'n asigen Luutspreker — de annern sünd ja woll jichtenswo op düsse Eer to Huus — oder sitt glieks an'n neegsten Bahnhoff un töövt op ehr Frünnen.

Vör de Coronamaskeraad heff ik faken mit en Sittnaversche oder mien Gegenöver so'n beten ‚Small-Talk' maakt. Dor hett nu keeneen mehr Tiet to — sünd all jümmers an't Sabbeln oder an't Daddeln. Un ok ünnerwegens sünd se meist in ehr sotschalen Nettwarken togang.

An un för sik heff ik wat to Lesen inne Tasch, dor harr ik mi aver hüüt överhaupt nich op konzentreren könen.

Wat ik mi doch mal Kopphörers köpen schall?