Seekrank

vun Heinz Tiekötter


Kann en Koptein seekrank warrn? He kann! Ulli is sien Leben lang to See fohrt, he hett nienich wat anners mookt. As he in Pension güng un an Land bleev, drepen wi uns oftens no Fierobend an unsen Stammdisch. Ik leeg in Hilligenhoben mit en lütt Seilschipp un heff em jümmers mol froogt, wat he nich mol mit op Tuur wull. Jedetmol hett Ulli mi denn 'n Korf geben un afwunken: Een, de Teindusendtünner fohrt hett, feuhlt sik op son lütte Balje vun ölben Meter nich seker.

In een Sommer harrn wi 'n stabilet Hooch un siet Dogen wunnerboret Wedder. Ik heff mi an'n Stammdisch afmellt un wull ne Woch seilen. "Nimmst mi mit?", froog miteens Ulli. Nu müss ik mi ober wunnern. Un ik heff mi freit, denn Ulli weer 'n netten Keerl. Un ik weer ok neeschierig, op welk Ort sik so'n utwussen Koptein mit miene lütte "Antina" torecht findt.

As de Ostküst vun Fehmarn achter uns leeg, Staberhuk weer grod noch to sehn, kregen wi bi stüttigen Wind vun achtern ne scheune lange Dünung. Ik harr an Seils sett, wat "Antina" to beden harr. De Genua un de grote Fock weern utstellt un dat Grootseil harr ik mit'n Bullenstander no vürn hoolt. "Antina" leep wunnerbor groodut un dat Schippern weer 'n Hoochgenuss. As ik Ulli froog, wat em dat ok so'n Spooß mookt, nickköppt he still. Denn full mi siene lichtgreune Gesichtsfarv op. Ulli weer seekrank! — Ik kunn dat meist nich gleuben. Nu bün ik ok nich free vun düsse Ploog un mutt jeedeen Johr bi Saisonbeginn Neptun mienen Tribut zollen. Meist langt dat denn för 'n Johr.


En gode Fründ gifft den annern de Mööglichkeit, sien Gesicht
to wohren, un kiekt weg...

"Öbernehm doch mol dat Roer", heff ik Ulli beden. He wull nich recht. "Du, Ulli, ik mutt no vürn un de Genua klarieren — or wullt du dat moken?", leet ik nich locker. Ulli öbernehm dat Stüerrad un ik klatter no vürn. Dor leet ik mi veel, veel Tiet un däe so, as müss ik dor richtig arbeiten. Mienen Fründ Ulli und den Kurs leet ik dorbi nich ut de Ogen.

No gode tein Minuten güng ik wedder no achtern. Ulli siene Gesichtsfarv weer trüchkehrt, dat lichte Greun weer weg. Un he kunn good stüern. "Bliev man noch 'n beten dran, ik mutt mi eerst verpusten." Denn bün ik no ünnen gohn, heff twee Buddeln Beer opmookt un mit Ulli anstött. Ulli keem vun ganz alleen: "Du hest dat markt, dat wat mit mi nich stimmt?" Un denn vertell he, dat he in sien hele Fohrenstiet Probleme mit de Seekrankheit harr.

As Matroos un as Stüermann is em dat männichmol hatt ankomen. Weer he längere Tiet an Land, to'n Bispeel dörch Urlauf, denn hett em dat jümmers to fix to schaffen mookt, wenn he mit'n Schipp ut'n Hoben keem un de hoge See nehm em in Empfang. Düsse Anfangstiet kunn Ulli blots mit Pillen öberstohn. Man de Pillen harrn Nebenwirkungen un mokten em meud.

As Ulli denn Koptein weer, harr sik siene Loog verbetert. Nu kunn he sik trüchtrecken, wenn em dat nich goot güng. Kreeg he 'n neen eersten Offizier un de stell sik bi sien Koptein vör, hett Ulli em jümmers eerstmol op'n Buddl Beer in siene Komer inlood. Dor hett he em froogt, wat he denn ok seefast weer. "Wat ne Froog, Koptein, kloor bünn ik seefast!", hett de nee Stüermann denn antwort. "Denn is man good", kreeg he vun Ulli to heurn, "ik bün dat leider nich. Denn öbernehmt Se den Deenst, bit dat wi ut den Ingelschen Kanol rut sünd."

Nu wüss ik ok, worüm ik so oftens 'n Korf vun Ulli kregen heff, wenn ik mit em to'n Seilen wull.


29.9.2019


na baven