Op de Straat

vun Günter Schiller


Annerletzt in Harvst weer ik ünnerwegens mit mien Drahtesel. Vundaag harrn wi düchtig Wind un jümmers vun vörn. So mutt ik as dull in de Pedalen pedden. De Sweet lööp mi vun de Stirn in de Ogen un de Tung hüng mi rut. "Pass blots op", segg ik to mi sülven, "pass op, dat du dien Tung nich in de Keed kriggst! Is nich wiel dat Wehdaag maakt, nee, du kriggst dat Swatte so slecht wedder rut, un denn, rums bums, liggst du op de Straat."
Ik weer alleen, de Bläder vun de Bööm un Strüker maakt een Danz op den Weg. Jo, nun is Harvst, nu geiht all'ns to Enn vör düt Johr.

Teihn Kilometer liggt noch vör mi. Ik studeer so'n beten vör mi hen. Is dat Leven vun uns Minschen nich ok so wat as en langen Weg? Op un dal, mal glatt as en Kinnermoors, denn hulperig as en Bääk-Bedd. Een Daag Sünnschien, denn wedder Storm, Snee un Regen, denn blaast di de Wind, so as nu, in dien Gesicht un üm de Nees. Jo, so is dat, glieks as en Minschenleven. Af un an bruust en Auto an mi vörbi, dat dat man so suust, un de Bläder küseln op. Mit eenmal mutt ik anhoolen, de Natur meldt sik, ik mutt en Beer rutlaten. Ik stieg af vun mien Rad un stell dat an den nächsten Boom.

Op eens hör ik wat, vun de linke Siet koomt dat, ik luer un luster, wat kann dat wohl sien? Dat hör sik an, so as en Baby huult. Ik bün en lütt beten an wunnerwarken, is do en Kind in Graven to liggen? Dat kann ja wohl nich angohn! Nu hör ik dat düütlich, ik söök un kiek, woans dat herkümmt. De Puttgraven blangenbi de Straat is vull mit Water un dichtes Struukwark an sien Rand. Dor, da reegt sik wat ünner en Hasselstruuk. Vörsichtig striek ik dat Ünnerholt op de Siet, ik riet mien Ogen op, dor liggt en olen tobunnen Jutesack, un dor binnen zappelt wat. Ik maak den Bindfaden af, en hoorigen Kopp kümmt rut — en lütte Katt kiekt mi mit verbaaste Ogen an un blarrt so as en lütt Kind.

"Jungedi, wat maakst du denn dor, du lütten Bartputzer", seggt ik to em. Dat Fell is natt un struppig. Vörsichtig streck ik mien Hand na ehr hen. Se haalt op to blarrn un kiekt mi mit grote Ogen an, so as mi dat deep in mien Hart geiht. Nu barg ik de lütt Katt un haal se an mien Bost; denn sehg ik opmal no twee annere Babykatten, avers de sünd dootbleven. "O Mannomann, welkeen maakt sowat!" Nu güng ik trüch na mien Rad. "Wat maakt wi nu mit di?", segg ik. Ik unnersöök se toeerst vörsichtig, ob se verletzt is, schien mi avers allns in de Reeg. Denn steck ik se ünner mien warme Jack un pedal wieter na Huus hen.

To Huus ankomen söök ik de Nummer vun Deertendoktor rut un roop em an. "Bring se man för en Ünnersöken glieks vörbi", seggt he. Nu denn, ik mook mi op'n Padd. In de Töövstuuv is Bedrief, en poor Lüüd sitten al dor mit ehre Deerten un töövt. En groten Hund smeckt, dat ik en Katt bi mi heff, un is heel gnadderig un will ehr an Kragen. Sien Meester kann em kuum hooln. "Harras, lat dat na", un "Platz!" seggt he. Mien lütt Katt is heel bang un smiegt sik fast an mi.

"Nu man keen Angst nich", segg ik to mien lüttes Finnelkind. De grote Hund jiffelt as unklook, vörsichtig wies ik em de Katt. As ob he dat markt hett, dat de Lütt in Gefohr ween is; denn nu kiekt he mit grote Ogen de Katt an un haal de Kopp scheef; denn sabbert he mit sien Tung ehr över den Kopp. "Nee aver ok!", seggt een vun de Fruunslüdd heel verbaast. "Nee, wo kann dat angahn, toeerst wull he de Katt bieten un nu slappert he se af!"
Nu vertell ik de Geschicht vun mien Finnelkatt, de Lüüd sünd heel in Brass över düsse Minschen, de sowat maakt. "Nee, nee, wo slecht is de Welt", seggt een Fru. "Vör nix hebbt se Respekt." All tohoop sünd de Lüüd empöört över so'n gräsig Elend.
"De Nächste!" röppt de Deern vun den Doktor, "goh man toeerst", seggt de Meester vun den Hund, "de Katt bruukt den Doktor seker nödiger as mien Harras."

Nu vertell ik den Wittkittel vun mien Finnelkatt, woans ik ehr in Straatengraven in Jutesack an de Straat funnen harr un dat se as eenzig överleevt harr. De Wittkittel unnersöcht se un meent: "Dat weer knapp ween, noch en Nacht dor in de Küll harr se seker nich överleevt." Denn gifft he ehr en lütt Vitaminsprütt un en anner Medizin un mi en paar gode Ratslääg mit op'n Weg.

Mien Fru weer heel ut de Tüüt, as se dat Kattenkind süht. "Oh, wat sööt!", seggt se un snudelt ehr. Furts maakt se en Korv trech, warmt den Korv mit en Wärmflasch op un denn leggt se dat Lütt rin.

En poor Daag later weer de Finnelkatt mopsfidel un ünnersöcht nu ehr nieges Tohuus. Nu harrn wi en niegen Mitbewohner un all tosomen harrn wi en grote Freid. Uns Enkelkinner besöökt uns nu öfters as sünst. Wo dat wohl an liggt? — Mit de Tiet is de Katt to en smucken Kater ranwussen un harr den schönen Noom Carlo kregen. De meiste Tiet is he avers nie nich to Huus, he kümmt meist to'n Slapen un wenn dat wat Godes to Eten gifft, denn kümmt he an de Burg. He is meist ünnerwegens.

Nu denn, segg ik een Daags to mien Fru, so kann dat nienich wiedergohn, de mutt kastriert warrn, denn blivt he ok to Huus. Af na'n Wittkittel un zack, weer Carlo en "Wallach". Dree Daag achteran weer Carlo krank, denn is he op eenmal weg — wie kann dat angohn?, wunnerwarken wi. Dor harr ik en Idee, ik glöv, nu is he ünnerwegens un seggt sien Verafredungen mit all de Kattendeerns af.

Süh, so is dat wehn, de Krink harr sik sloten. Vun de Straat na de Straat.



Bild 2 un 6: Antje Heßler

19.9.2020


na baven