Heini de Strahlenfänger

vun Henning Eggers

Dat is ja woll so, wenn eenen dat so drapen schall, as wenn man Pick an de Finger hett! Denn kannst Gold anfaten un dor wart Schiet ut! Wenn de lüttje Geschicht, de nu kömmt, ok all vör dörtig Johr passeert is, so is se doch wohr un würklich vergnöögt to vertellen.

Also, Heini harr de Lehr nu achter sick un een "Prinzipal", so as dat fröher heeten hett, de harr em en godes Tüüchnis mit op'n Weg geven. He wär flink un anstellig, so stünn dat dor in, he kunn nu gröne Seep vun gode Bodder ünnerscheeden. Un mang de "fiensten Delikatessen" wär he goot bewannert, as dat in dat Tüchnis schreven stünn.

De Broder vun sienen Lehrmeester harr nu in de neestgelegene Kreisstadt enen groten Laden opmaakt, wo denn ja ok alles, vun'n Hering bit to'n Kinnerwaogen, to hebben wär. As dat inne Lüttstadt, wo de meesten Kunnen vun't Land kaamt, ok nödig is. Dor schull uns Heini nu sien niege Stellung anfangen! Veer Weeken wär he nu all dor un harr sik all ganz good inleevt. Mit teihn Mann bedeenten se in düssen Laden, den Chef un de Lehrlinge nich anreekent. De Ladendör stünn den heelen Dag nich eenen Moment still.

Na düsse veer Weeken käm Heini, orrer veelmehr "Herr Heini", as he nu ropen wör, in de Afdeelung Porzellan un Steengood. Un hier nehm dat Schicksal denn sienen Gang! Hier schull Heini nu sienen Nomen kriegen, den he för de nächsten teihn Johr nich wedder loswarrn kunn! — Dat wär üm de Middagstied, een jungen Mann schull em bi de Inarbeed toeerst bistahn, wenn dat üm Porzellan un Steengood verköpen güng. Jüst güng he avers to Disch. Dor käm dat Verhängnis, dat wär Fru Paster Swatt.

Kuum harr se de Döör achter sick tomaakt, dor schööt uns Heini op eer daal, maakte een deepen Bückling un frög mit'n liesen Zittern in de Stimm: "Was steht zu Diensten, Frau Pastor?"
"Ich möchte gern einen Strahlenfänger kaufen, junger Mann!"
"Jawoll, Frau Pastor, sofort Frau Pastor! Einen Augenblick bitte, sie werden sofort bedient, Frau Pastor!"
Un dormit verdrückt sick Heini na achtern in't Lager. Dor stünn he nu, uns Heini, un kleih sik in sien Hoor. Jungedi, jungedi, wat meent de Olsch blots mit "Strahlenfänger"?!?! He kunn un kunn dor nich op komen! Hebben mööt wi doch so een Ding, dach he, denn so wär em dat doch inbleut worrn! Wenn en Kunn käm un sowat verlangen dee, denn is dat ok dor!

Mit eenmal güng em een Licht op; nee aver ok doch, wat de gode Fru sick dor so ümständlich utdrücken möss! Harr se doch man glieks seggen kuunt, dat se en Nachtpott meent! Man he wär doch keen lütt Kind mehr! Also, en Nachtpott schull dat woll sien! Na, dor harrn se jo ene grote Utwahl! — Toeerst greep Heini sk denn so'n lütten Witten. Aver denn dacht he an Fru Paster eern ümmerhen staatschen Korpusümfang, un wieldat he en godes Oogenmaat harr, klemm he sik ok noch enen groten, schön blaumusterten Pott ünnern Arm. Denn suust he wedder na vörn un stell de beiden Pött ton Utsööken vör Fru Paster op de Tonbank.

Wat nu kääm, harr sik uns Heini allerdings nich drömen laten.— Heini keek Fru Paster gespannt an, welk se sik denn woll vun de beiden Pött utsööken wörr. Aver wat wär dat? Fru Paster käämen de Oogen woll vullens ut eeren Kopp! Eerst wörr se rot as ene riepe Tomaat, denn blau un denn kriedwitt! Denn holl se deep Luft un nu güng dat op den armen Heini daal! "Infamer Mensch, unanständige Person, ungezogener Bursche, werde den Laden nie wieder betreten, werde mich beim Prinzipal beschweren!" Dat wär noch dat Sanfteste, wat Heini to höörn kreeg. Un dorbi möökt se enen Krach, dat de ganze Laden tohooploopen dee.

Petroleumlampe mit Strahlenfänger

Un dor kääm ok all Heinis Brotgever anweiht! Nadem he nu de gode Frau begööscht harr un sick veelmals entschulligt harr, nehm he de beiden unutspreklichen Dinger wedder mit na achtern, wo Heini mit groot Zittern op den Ollen töwen dee. He dach nich anners, as dat he nu rutflögen schull.

Aver de Ool kunn sick vör Lachen kuum hollen. "Minsch Heini", pruust he los , "wat hest du di egentlich dorbi dacht, wat een Strahlenfänger sien kunn?" Un dormit langt he in en Bord un bröcht een Porzellantöller ton Vörschien, de man to dormolige Tied bi de Petroleumlüstern harr. De wörrn denn övern Zylinder anbröcht, dormit de Hitt nich an de Deek strahlen kunn. — Also, dat wär de Strahlenfänger!

Uns Heini aver harr sienen Namen wech. De Saak mit de Fru Paster wär bald in de Stadt rüm. Un Heini hett vun düsse Tied nich anners heeten as "Heini, de Strahlenfänger!"