Vergäten

vun Ewald Eden


De Schossee van Sandhörst noa Dornum. Fröher wee dat man blods en hukeligen Steenstroat. Särgen de Lüü vandoach. Nu is dat en breedet Betonband, up dat de Autos as een Strääk hensuusen.

Well an de Stroat steit, de sücht hör blods solaang as tweemoal Oogenblenkern düürt. Un netsoveel worden de Minschen gewoahr, de in de blikkern Kisten sitten.

Wenn man van Auerk andoal kummt, denn stoahn up de halve Höächt noa Willmsfeld to twee hünenhafte oole Böken. Een Pieplängt noa d’ Silbersee – sää Krischoan ok woll, wenn he Visit de Padd beliekteeken muß.


Bild Antje Heßler

Sömmerdachs, wenn de Bööm vull in Blööä sünd, denn wiest see de Klöör van oole Tichelsteen – düsterrod. Mit so’n bäten Wischen van de Rook, de in d’ Ticheleeoaben bi d’ Brennen över de Steenen trekkt.

Krischoans Voader hett de beiden Bööm dor plannt. Achteinhunnerdeenunsömzich stunn in de Tied, as he ut de Preussenkreech tägen de Franzosen noa Huus koamen is. As Uloan is he dor mirdenmanken wäst. Van de keunichliche Moorverwaltung hett he för sien Famili domoals een Stükkji Land krägen – as hör Eegens. Een veerkantich Stück van d’ Meerhuser Moor – tein Minüten to Foot van d’ Schossee ov. Dat wee net Bott genooch föör een lütji Koat.

Dor sünd Krischans Ollen anfungen. See mussen up hör Stää düchtich knoien – solaang as see lääven.

Mit fiefuntwintich hett Krischoan hör freet. See wee man jüüst achtein. Sietdem wee see hier. Leev Gott nochmoal – dat sünd nu all nägenunzäßtich Joahr. Wo de Tied vergeit. Foaken is hör dat, as wenn dat eers güstern wäst is. Sünners denn, wenn de Dach to Ennen geit un dat Lucht all half is.

Krischoans oole Sörch steit – solaang as see dat weet – up rechter Kant an d’ Koamerfinster. Nu sitt see dor foaken in. Hör is dat denn bold so, as wenn Krischoan hör in sien starke Aarms hett.

Tomoal föölt see sükk denn nich mehr so alleen.

See mutt een lütt Settji de Oogen schluuten – see meent de Damp van Krischoan sien Tabakk to rüüken. Hett he nich jüüst wat to hör sächt?

See mutt gau wäär noa buten kieken – dat hör dat nich överkummt. So’n bäten blengerich in d’ Oogen is hör dat all.

Wenn dor nu een seet – de kunn dat sehn. Dor sitt oaber nümms.

As see noch bäter to Foot wee, dor is see foaken dör de Koamers goahn un hett de Tied lääven loaten. De Tied, as dat noch Rummel in d’ Huus wee – de Tied, as see noch brukt wuur. Moder hier un Moder dor, har dat denn jümmers heeten. Dat geev ok Tieden, dor wee hör dat säker to veel. Tohaupts in de Joahren noa Krischan sien Dod – oabers brukt hett see dat ok.


Teknen: Hannelore Hinz. Klick op to'n Vergröttern!

Dat maakt see vandoach – wor dor anners niks mehr is as Tied.

De leev Gott hett de Joahren veergedeelt. Vöörjoahr, Sömmer, Haarst un Winter. Hör Joahren sünd anners – hör Joahren de hevvt blossich dree Deelen. Een Postkoart van de Kinner to Winachen un Neejoahr, een Koart wenner see in Urlaub sünd – dat see ok weet, wo moi dat in de Welt togeit – un een Koart to hör Geburtsdach. Dat see de Grööten noch mit d’ Hand schrieven, dat is all en groodet Togeständnis. Schall see dat oaber as Stroaf ankieken? See weet nich worföär – de Herrgott hett dat nu moal so inricht.

Vöör tein Joahr – joa man – dor har see noch de groode Tuun ünner d’ Spitt. Van mörgens bit oabends wee dat hör Pleesär. Spieskoamer un Keller weesen alltieds vull mit Frücht. Elker Sönndach ween de Kinner un Enkels bi hör to Äten. Wee dat een Freud, wenn dat Jungvolk sükk hööcht hett! Up noa Huus to wee dat Auto denn jümmers vullpakkt mit Grööntüüchs vöör de nächste särß Doagen.

Sied een poar Joahren mooken hör Knoaken de Tuunwööleree nich mehr mit – un so laang hett see hör Kinner ok nich mehr sehn. Wat hett see verkeert moakt? Disse Froach quält hör mennichmoal – disse Froach drifft hör stilkens üm.


Bild Gertrud Everding

See kikt wäär över de Sandpadd hen – gröön is he wuurden. Man sücht blossich noch twee schmoale geele Spoarstriepens in d’ Mirden. De Wäch geit dat netso as hör ok. He word ok hoast nich mehr bruukt.

As dat Läven dor noch up langs gung, dor leep he as so’n geelen Sünnenstriepen noa de beiden roden Bööken hen. He har Huus un Bööm tosoamenbunnen. As see noch bruukt wuur, dor hett see ok lücht as so’n grooden Süän.

Nu sünd see beid över – see un de Padd.

See düken elker Dach so’n bäten mehr in dat Schummerdüster van d’ Vergääten in. Nümms dreit mehr noa hör to – tüschen de Tichelsteenbööken rin – een Pieplängt noa d’ Silbersee.

Eenzich Wilmoa mit hör trillernd Lachen kummt Dach för Dach mit hör oled Rad ansuust. Wilmoa is de jüngste Dochter van de näächst Noabers – see is noch bi de Ollen in d’ Huus. Veertich word see token Haarst. En Mannsbild hett see nich ovkräägen – wiel see in d’ Kopp woll ‘n bääten eenfach strikkt is. In d’ Haart is see en Kind blääven un bringt stilkens vöör en körte Tied Sünnenblenkern in de düster Koamer.

Dat Luuren dorup, dat see kummt, dat is all meist, as wenn en warmen Wind dör dat Huus weiht.

Noa Krischoan sien Dod hett see Elektrisch in d’ Huus krägen. Ok so’n Stromheizung. In d’ Köäken steit oaber noch de oole Koakoaben – wor veer Potten toglieks up koaken kunnen. De Teekädel up de busterke iisterne Ploat wee stoadich an singen – dat is nu ok vöörbi. Nu brengt Wilmoa, wenn see kummt, Middachs dat Füür togaang. Denn rükt dat in d’ Huus wäär so as domoals – noa Törf un Rökerkoamer.

Wenn de Teetassen up d’ Toafel stoaht, de Kluntje kniddelt in de Tassen un de Room moalt sien Bild boaben up – denn is de Hääven oapen. Oapen för ole Geschichten un oapen för eensoame Haarten.

Wilmoa un see sitten sükk tägenöver un sünd beid reschkoapen blied. Oahn dat een wat sächt, schnakken see denn mit de leeve Gott. Ov un to mischt sükk Krischoan in de Ünnerhollung in – wenn he jüüst in d’ Herrgott sien Nööchte wat to doon hett.

Dat givt nich blods hör wat – nä, ok Wilmoa näämt woll, wenn see wär noa Huus andoahl suust, een goden Handvull dorvan mit.

Dat Doachlucht is all laang vergoahn – see sitt jümmers noch in de ole Sörch vöör dat Koamerfinster.

See hett in d’ Hörn woll een neemodschen Kiekkassen stoahn – lopen hett he över twee Joahr all nich mehr. Wat de dor wiesen, is so nich mehr hör Welt – fröher har man sükk för sowat schkoamt.

Hör Oogen goahn noa buten – in de unendliche Wiede van dat dunkelklöärige Herrgottsland. Wenn hör Oogen en Stern to foaten kriecht, de hör kniepoogen deit, denn weet see – see hett Krischoan funnen – un see is de Nachten nich alleen.

See luurt eelich blossich up de Dach, dat man hör ok as so’n Stern dor boaben sehn kann – in Krischoan siene Nööchte.


Bild Gertrud Everding


20.9.2015


na baven