"Direkt an der Wakenitz" Ik heet Ole Nissen, un arbeiten do ik in Lübeck an't Theater. Wenn ik mal frie heff dat kümmt meist nich so oft vör , denn gah ik geern in mien lütt Boot to'n Angeln. So keem dat denn, dat ik an enen Sünndag in't Blatt lees: "Zwei Zimmer-Wohnung mit Küche und Bad zu vermieten. Direkt an der Wakenitz."
Ik stünn von mienen Sünndag-Morgen-Koffi up de Klock
weer bald 12.00 un güng na dat Telefon. Ik reep bi de
Nummer vun't Inserat an. En Fru vertell mi, dat dor al en Barg von
Interessenten weern. För mi, meen se, wörr sik dat meist
nich mehr lohnen, ok noch to kamen. Man ik weer so wüppsch up
disse Wahnung un geev As ik ankeem, weer jüst en Ehepoor "mittleren Alters"
dor und keek sik de Wahnung an; Twee Stuven, Köök, Bad,
de Finster na de Straat rut. Dat sehg nich goot ut för mi un miene nie Wahnung. As denn noch
dat honorige Ehepoor un de lütte Vermietersch dorto kemen, harr
ik wohl meist nix mehr to mellen. Woso schullen se mi denn woll de
Wohnung geven, mi, enen jungen Spund, de villicht de Miete nich betahlt
un nachts an'n Enn noch Krach maken deit? Und wo doch so akkurate
Lüüd parat stünnen. Man as se all bi't Vertellen weren, kreeg ik spitz, wo Hermann sik
swoor dee mit de hochdüütsche Snackerie. Dor sä ik
to em: Un wenn ik frie heff und de Sünn schient, denn gah ik in den
Goorn, sett mi in mien Boot un föhr angeln. Un männichmal
is Hermann mit dorbi. |
|