Dezembermorgen — regenblank de Stroot,
Wischerbläder fächelt de Regendruppen bisied.
Dör Bööm blinkert de Finster vun de Park-Klinik.
Ümdreihn — nu noch?: Dor is also doch Bangnis.

De Schuuwdöör geiht vun sülben open.
Een poor Lüüd stoht al vör den Tresen:
Du büst also nich alleen!
En Doktersch kiekt op dien Kardiogramm,
kiekt op de Tabell mit de Bloodweerten:
Sett Se sick dol, Se ward opropen!
Den Gang hendol, den Lift noh boben.
Sick mit de Komer dreehunnert.fief.un.föftig bekannt moken:
Hell, fründlich — hier kunnst du Urlaub moken, wenn nich...
Operationskittel antrecken, dien Naam'n üm dat Handgelenk,
een lütte Beker mit dree verschieden Pillen:
Se ward gliek afhoolt! — De Süster lacht di to. — Töben...
De Bett-Wogen rullt dör en Labyrinth.
Grelle Lampen, Rullbetten, Geräätschaften, Döör'n.
Personal in Kittel un mit Hoor-Netten, Stimmen.
Wannehr kümmt de Sprütt, vör de du Schiss hest?

De Been sünd doof, du hest de Sprütt nich markt.
Op den Bildschirm kannst du in dien egen Knee rinkieken.
Dor ward glattfrääst, wat di Beschweer mookt hett.
Un dat Been is al ünner Verband — wat, so gau?
Dien Komer — hell, fründlich. Tohuus anropen...
Un in veer Stünnen de eersten Stapp mit Stütz-Stöcker,
un Wiehnachten lopen ohn Wehdoog. Wat een Geschenk!