Wat so'n Wiehnachsboom vertellt

vun Heinz Tiekötter

Buten vun Woold her kümm ik nich,
sünst weer mien Nodelkleed jo nich so dicht
un nich so rund mit Evenmaat.
Ik weer villicht ok nich so graad.
So, as ik bün, bün ik 'ne Wucht.
Ik kumm direktemang ut en Tucht.
Dor ward wi Fichten rutiniert
för'n Christboomhannel utsortiert,
dat wi dorna in'n Lichterglanz
bestückt mit bunten Firlefanz
un Engelshoor fien putzt un tiert
vun Wiehnachsleeder malletriert,
dor eensom in de Ecken stoht
un allns röppt: Mann, is de goot.

An sik hett een jo nix dorgegen.
Man blifft verschoont vun suern Regen
un hett dat dreug un wohlig warm.
De Lüüd sünd fründlich un vull Scharm,
bloots Eentracht gifft un Harmonie
un Freden bit to Idijotie.
Dannbööm maakt Minschen braav un bräver,
dat förcht wi mehr as Borkenkäfer.
Denn duert dat so bit in't nee Johr,
denn krüselt sik dat Engelshoor
un een schöön'n Dags, dor ward wi todelt,
dat wi all vör Dreekeunig nodelt.

Denn warst du ut de Eck rutrückt,
mit ruge Hannen glieks afsmückt,
vör't Huus henstellt, wo't frostig nieselt.
Ok Hunnen kaamt, de op di pieselt.
Du warrst dor slicht as Müll behannelt,
warrst bünnelwies tosamenbannelt
un denn to'n Häckseln afkutscheert.
Dorna sünd wi meist gornix weert.
Drum wünsch ik mi för't neegste Leben,
mi würr dat denn as Bonsai geben.
Dor warrst dat ganze Johr lang pleegt
un later nich in Häckseln legt.