De Oosterbott 2013

vun Pastor Hans-Eberhard Schulz

Sünnenupgang in Jerusalem. Foto Rudi Witzke

As Jesus frühmorgens an 'n eersten Dag nah 'n Sabbat operstahn weer, do wies he sik eerstto de Maria, de ut Magdala, vun de he söben böse Geister utdreeben harr.

De dore trock denn los un möök dat de künnig, de mal mit em tohoop weern, nu truurn un klagen dään. Un äs de doren to höörn kreegen, he leevt un is vun ehr sehn worrn, do wulln se dat nich glööben.

Nahdör wannern twee vun jem över Land, un he wies sik jem in anner Gestalt.

De doren güngen denn los un möken dat de annern künnig, man, de glööben jem ok nich. Wat later, äs de Ölben sik to 'n Eten dallaten harrn, do wies he sik jem un smeet jem ehrn Unglooben vor un dat se so dickköppsch weern un de nich glööben wulln, de em doch operstahn sehn harrn. He sprook denn to jem: „Treckt los in de heele Welt un predigt de Frohbott an de heele Schöpfung! Een de glööben deit un döfft ward, so een ward rett. Keen avers nich glööben deit, de ward verdammt. Disse Teeken folgt achter de ran, de glööben doot. In mienen Naam ward se böse Geister utdrieben; mit niee Tungen ward se reden; böört se Slangen op or drinkt se, wat eegentlich to 'n Dood föhrn deit, dennso schall jem dat nix anhebben; op Kranke leggt se de Hannen, un dat ward beter."

Nahdör de Herr Jesus to jem reedt harr, do worr he hoochnahmen in 'n Himmel, un he sett sik rechterhand vun Gott hen. De doren avers trocken los un predigen allerwegens. De Herr stünn jem to Siet un möök dat Woort stark dörch de Teeken, de dorto kemen.

Markus 16, 9-20

Anner Sluss vun de Versen 9-20:

Allns avers, wat jem opdragen weer, dat möken se de künnig, de mit Petrus weern. Nahdör hett Jesus sülm dörch ehr vun Oost bit West de hillig un duurhaftig Verkünnigung vun 't ewig Heil utschickt.

In't Plattdüütsche bröcht vun Karl-Emil Schade

Jesu Grab in der anglikanischen Anlage des Gartengrabes
vor dem Damaskustor. Wikimedia Commons

Leev Gemeind,

dat is nau so as vör tweidusend Johrn. De Mannslüüd glöven de Fruuns nich. De Mannslüüd sünd "nüchtern". Se glöven bloots, wat se seihn un wat se begriepen köönt. — Operstahn vun de Doden? — Dor sünd Fruuns anners. Se seiht miehr as de Kierls. De kriegt dat Wesentliche mit. Se leevt miehr na ehr Geföhle un am Enn praktischer. Se daut ehr Plicht: Ehrung von den doden leivsten Meister.

De deep vun't Leven un sik sülven överdüvelte Mannslüüd sünd klamm in ehr Truur. Se mööt ierst in ehr Höhl vun Jesus sülven upsöcht warden. Un wat maakt Jesus? He seggt jüm nicht, dat dat wohr is, wat die Fruun seggt hebbt, sünnern he schickt se ruut in de Welt.

Operstahn. Bild Meister von Hochfurth/wikimedia commons

Kloor, kannst di över strieden, wat dat Graff leddig weer, wat Jesus na sien Doot seihn wöör, ja hüüt noch seihn ward. Aver dat is allens ahn Bedüden. Vun Bedüden is dat Evangelium, dat Jeus as Söhn vun den Timmermann ut Nazareth verkünnigt hett. Jesus will keen Verehren vun Helden, sünnern Baden, de dat Evangelium in de Welt dregen.

Dat Evangelium is en siehr "unmannshafte Bott". Uns Junglüüd wöörn in ehr Spraak seggen "Weikei"-Bott: "Juuch Gott wees de Leiv!" Nich Stämmigsien, Machtvullsien un Geld! — Keen Wettstried, wokeen woll de Stämmiger sien kunn, wokeen Recht hett un wokeen dat Seggen. För vele is dat hüüt noch mannsminschlicher, de Swacken to minnachten. Dat is nich christlich!

Heff dienen Negsten leev. Dat is de Swacke, dat is de Elennige. Dortau höört hüüt noch weltwiet de Fruuns un de Kinner. Üm ehr Willen schickt Jesus sien Jüngers un uns in de Welt. Dat hett Jesus in sien Glieknisse de Welt verkloort un vörlevt:

• So hebbt de Fruuns en Recht, wat to weiten, hört to warden un to liernen.
• Besünners de, de schriegen Kinner, "Quarrbüdels" an'n Hals hebbt!
• Scheedte un Wittfruuns willn leven, soziaal afsekert as ok in Freuden vun den Lief.
• Wokeen arbeiden deit, schall ok dorvun leven könen.
• Wokeen en "Nieger" orrer "Frömde", en "Utlänner" orrer Annersglövige is, is ok en Minsch mit Mitgefäuhl, Sülvstachten un en eigen Geschicht.

De Uproop to Leev is dat Överkamen, dat Daalringen vun Hatt. — Hatt predigt de Verleerer ok hüüt noch na tweidusend Johrn. Mit ehr Gewalt drapen se de Schuullosen, de Armen, de Olen.

Swiemhaud, Raasch un Gewalt sünd de Samen för Wraak un niege Gewalt. Dorüm is dat Vergeven en Hauptsaak vun dat Evangelium. Alleen dat Vergeven vun dat, wat west is, maakt en Nieanfang möglich.

Höödt juuch vör den Iefer, de Minschen erwecken, de ut dat Nix kaamt, wenn de to'n Upstand gegen dat Ole und dat Establishment upropen. De Franzöösch Revulotioon. Lenin, Hitler, Mao, de araavsche Fröhling! Se ennten all in't Chaos.

Ok Jesus wöör verkehrt verstahn. Dat Volk jöhlte, wieldat dat glövte, Gott wörr vun'n Heven kamen un "reinen Disch maken". So lööt dat Volk Jesus fallen, as dat sehg, dat Jesus ok bloots en Minsch weer, grepen un den Doot utlevert.

Leiv ist en möhvull Deinst. Dor geiht dat nich üm Trüüchstahn un leevlich Gaven, sünnern um Deilnehmen, Mitmaken un Deilen.

Wi nöömt solk Minschen, de so wat daun, "feine Menschen". En fiene Minsch bimööt sien Mitminschen fründlich, iehrlich, hülpsbereit un toverlässig. Kiekt juuch üm, dat gifft ok solk Minschen in juuch Naverschop. Un denn kiekt juuch sülvst an — in'n Speigel —: Wi sünd vun Jesus opföddert, "fiene Minschen" to sien. Dat is de Bott to Ostern!

Amen.