vun Gertrud Everding

Christus seggt: Ik bün doot west, un kiek, ik bün lebennig un heff de Schlötel von den Doot un von de Höll.
Apenbaarn 1, Vers 18

Morrns, dat is noch balkendüüster, da gah ik wedder na buten. Jesus is storven. He is doot un liggt nu in't Graff. Johannes hett mi dat vertellt. De Römer passt düchtig op, dat se Jesus nich dor weghoolt.

De Tranen loopt mi över dat Gesicht. Ik heff dat nich schafft, mit mien Rollator dorhen gahn. Heff Jesus nich nochmaal sehn. Johannes weer natüürlich dorbi un Petrus ok. Maria Magdalena weer gor nich mehr to bruken, so fardig is se west.
Aver hölpt nix, ik mutt doch nu maal ruut an de Luft. De Vagels fangt al an to singen: So ganz liesen hör ik dat: tirili tirili! De Rootbost singt! — De Rootbost — wat denn? in Jerusalem?

Mann — wo bün ik? Ik bün jo gor nich in Israel! Kümmt do nich een op mien' Weg lang? Sien Stimm klingt so warm, as he in de Düsternis to mi seggt: "Frohe Oostern! Christus is operstahn!"
Ik kiek em an un wunner mi — operstahn? — un de Mann snackt Plattdüütsch? Dat is doch Jürgen, mien Naver! Wat deit de hier?

Mann, ik bün in Hamborg un nix is mit Jerusalem! Dat is hier de Bramfelder Chaussee — un dor achtern seh ik al den Torm von de Oosterkark in Düüstern. Ik schüddel mien Kopp — bün ik denn mall?

Graad noch to rechte Tiet kümm ik mit Jürgen vör de Kark an. Se staht alltosamen üm dat grote Füer achter de Kark. Ganz still is dat — blots de Rootbost singt, un denn fangt 'ne Amsel an to tereleern. Ganz düütlich verstah ik, wat se singen deit: Christus is op — op — operstahn, dat Graff is lerrig! Ler-r-rig! Chri—stus —

De Paster hett dat dicke Oosterlicht in de Hannen un hölt den Docht in de Flammen. "Christus, das Licht", röppt he. "Gelobt sei Gott", antert de Lüüt, de üm dat Füer staht. Dree Maal röppt de Paster na Christus, denn sett sik de Koppel in Bewegen un geiht in de düüstere Kark. Un denn kriggt een na'n annern sien lütt Licht ingang. Dat Licht — ja, dat Leven — is Sieger bleven. Christus is an dat Krüüz storven, un nu kiek doch — he leevt! Gott will, dat Jesus leevt — un dat wi ok leevt.

De Doot hett nix mehr to mellen. As de Sünn övern Horizont kümmt, do fangt de Orgel an to spelen, de Klocken lüüdt, un wi all singt dorto. Dat is as en Jubelchor: Christ ist erstanden von der Marter alle … des woll'n wir alle froh sein… Christ will unser Trost sein… Kyrieleis…

Ik bün woll gor nich in Jerusalem west — glööv ik. Ik bün tohuus in Hamborg. Leve Gott, heff ik dat Ganze denn blots dröömt? Jesus — ik heff em doch sülven kennenlehrt! Ik dank di, mien Gott, för düssen lebennigen Droom. Aver ik bün nu ok nich alleen. Se staht all blangenbi mi — över Johrhunnerte hefft de Minschen so nu al Oostern fiert.

Jesus is operstahn — un wi wi warrt ok leven. Mien Hart is vull von Glück un Oosterjubel.

Segente Oostern!