Dei Ostergeschicht in't Niege Testament

vun Behrend Böckmann

In't "Niege Testament" finnen wi dei Schriften von Matthäus, Markus, Lukas un Johannes, dei uns ok as dei vier Evangelisten bekannt sünd. Un von Lukas sall ok noch dei Apostelgeschicht sien. In all disse Schriften ward œwer't Läben von Jesus Christ, von sien Geburt an in't Johr Null, wo dei Tieträknung mit dei Angaf "vör orrer nå Christus" anfüng, bet hen tau't Johr 31 nå J.C., as hei in Golgatha den Krüzdod starwen mösst.

Wo authentisch sünd dei Evangelien?

Bibelforscher gåhn ok dorvon ut, dat Markus ünner Ümstänn dei einzigst is, dei Jesus sülben kennt hett un einer von dei Grünner vonne allerierste Christengemeind' in Jerusalem is. Ok wenn ein Johannes, dei Leiflingsjünger von Jesus wier, ünner't Krüz bi em wåkt un nå sienen Dod as Trecksœhn von Jesus sien Mudder Maria upnåhmen wür, so is hei nich dei Johannes, wecker 100 Johr nå Christi Geburt sien Evangelium in Ephesus/Türkei schräben hett. Von Matthäus ward annåhmen, dat hei 'n Schäuler von einen Jesusjünger sien künn, dei üm 80 nå J.C. dei Geschicht nå dat, wat em tau Uhren keem, upschräben hett. Lukas schrifft in sien un ok inne Apostelgeschicht all dat up, wat anner em taudrågen hemm', un hei glöwt, dat hei dit inne Welt utposaunen mœt, dormit dei Globen sik utbreiden kann.

In Jerusalem

All vier Evangelisten vertellen, dat Jesus, dei ut Galiläa stammt un nu in Judäa läwt, sik sülben för den Heiland un Judenkönig utgifft un as Gott sien Sœhn Wunner up Ierden vollbringen deit. An Palmsünndag treckt hei mit sien Anhängers ünner groot Opsehn un Juchhein von dei Bevölkern in Jerusalem in — dat Zentrum von dei weltlich un geistlich Macht dunntomålen in't römisch besett'te Hillige Land.

Jesu Intoog in Jerusalem. Rechts dei Hogenpreisters. Ikone

Dei Hogenpreister un dei Öllernrat von Jerusalem harrn wat gägen dissen Wunner-Jesus un hemm' em denn por Dåch vör't Passahfest upgräpen, un hei ward wägen Œwelräden œwer Gott vör't Gericht tohrt un mit den Krüzdod afstråft. Dat künnen's œwer nich allein, dortau wier dei Genähmigung von den römschen Stattholler Pontius Pilatus nödig. Hei möt Jesus ok verhürn, kann nix Leget an em finnen, lött em blot utpietschen un will em lopen låten. Pilatus befråcht sogor noch sienen Statthollerkollegen Herodes ut Galiläa, dei sik tau disse Tiet in Jerusalem uphöllt. Ok hei kann nix gägen Jesus finnen. Œwer dei Hogenpreister gäben kein Rauh. Un dor dat tau't Passahfest Brukwies is, dat ein Verbräker achter Trallen friekümmt, kriegen's Pilatus denn so wiet, dat hei dat Volk frågen deit, ob hei Jesus orrer Barabas frielåten sall. Un dat Volk — dat Jesus poor Dåg tovör, as hei nå Jerusalem keem, noch huldigt un taujubelt harr! — brüllt as narrsch "Barrabas"; un dunn güng't los.

Folter, Dood un Uperstahn

Man drifft mit Jesus sienen Spijök, veräppelt em as den "Judenkönig", treckt em 'n roden Matäng an un sett em 'n Durnenkron up, lött em dat Krüz sülben drågen un någelt em un noch twei würkliche Verbräkers an'n Friedachvörmeddach vör't Fest up'n Golgather "Köppenbarch" an't Krüz. Un dei Evangelisten vertellen, dat von Klock twölf bet Klock drei 'n Düsternis œwer't Land keem un Jesus denn gliek dornå den Geist upgeef.

Trurig Frünn' nähmen em von't Krüz af, wickeln dei Liek in Linnendäuker un bringen's in't Graff, dat nå den einen Evangelisten in'n Felsen un nå'n annern in einen Gorn licht. Un dormit sik keinein anne Liek vergåhn künn, trudeln's 'n groten Stein vör den Utgang.

Felsengraff in en Goorn in Jerusalem. Foto Rudi Witzke

Un an'n Sünndachmorgen, as dei Frünn' kieken wullen, dat allens in Ordnung is, dor seeten bi einen Evangelisten ein un bi'n annern twei Engel dor up'n Stein un säden blot, dat dei Herr wedder upwåkt un verschwunnen is. Kum tau glöben, œwer wohr. Hei sitt up eins mit sien Jünger tau Disch, dei ümmer noch nich glöben willen, dat hei dat is. Un denn brök hei dat Brot un sprök dat Gebett — un dunn wier all Jüngers klor: dei Herr is upwåkt von dei Doden!