Caravaggio: Aobendmahl in Emmaus (üm 1601)

Noch an den süftigen Dag güngen twei Jüngers nao ein Dörp, dat Emmaus heet un seßtig Staodien van Jerusalem af leeg. Sei vertellden sik wat äöver aals, wat passeiert was. As dei so an't Schnacken wörn äöver ehr Meenen, kööm Jesus sülvs dortau un güng mit ehr hendaol. Aover ehre Sicht was nich kloar, so dat sei ümm nich in'ne Künne kreegen. Hei sä ehr tau: "Äöver wat schnackt gi dor up jauen Weg, den gi gaoht?" Don bleeven sei truurig staohn. Dei eine, Kleophas heet dei, fröög: "Büs du dei einzigste Frömde in Jerusalem, dei nich weit, wat dor in dei leßten Daoge passeiert is?" Hei fröög ehr: "Wat denn?" Sei säen tau üm: "Dat mit Jesus ut Nazaret! Hei was ein Prophet, mächtig in Woort un Daun vör Gott un aal dat Volk. Üm hebbt use Hoogenpreesters un Vörstaohers utlävert, so dat man üm tau'n Dood verurdeilen un an't Krüz näögeln schull. Wi aover dön haopen, dat hei dat is, dei Israel erlösen kunn. Un nu is vandaoge all dei darde Dag, sietdem dit passeiert is. Aover uk wekke van use Fraulüe harrn för us wat tau'n Uprägen. Sei wörn s'morgens freuh an't Graff wän, un as sei sienen Lieknaom nich finnen kunnden, köömen sei un säen, sei harrn uk eine Woahrschau van Engels hatt, dei wisse wörn, dat hei läben dö. Van us güngen don wekke nao dat Graff un fünnen et so, as dei Fraulüe dat seggt harrn, üm sülves aover sehgen sei nich!" Don sä hei ehr tau: "O, wat sünd gi unkünnig! Wat fallt jau dat schwoor, wat dei Prophenten ankünnigt hebbet,mit jau Haarte tau glööven! Möß dei Messias denn nich Leid beläven un so in siene Herrlichkeit ingaohn?" Un hei füng an mit Mose un aal dei annern Propheten un wiesde ehr, wat in aale Schriften äöver üm stünd. So köömen sei sinnig bi dat Dörp an, wo sei hen wullden. Hei dö so, as wull hei wiedergaohn. Aover sei bedrängden üm un säen: "Bliev bi us. Et will Aobend wern. Dei Dag is all vörbi." Don kehrde hei in, dat hei bi ehr blieven kunn. As hei mit ehr an'n Dischk seet, nöhm hei dat Brot, sägnde et, brök et und geev ehr dat. Don güngen ehr dei Oogen aopen un sei kreegen üm in dei Künne; hei aover verschwünd ut ehre Sicht. Un sei säen tau'nanner: "Brennde nich use Haarte in us, as hei unnerwägens mit us schnackde un us dei Schrift verklorde?" Noch in dei süftige Stünn güngen sei los, köömen wedder in Jerusalem an un fünnen dei Ölven mit ehre Maaten bie'nanner. Dei rööpen:"Dei Herr is woahrhaft upwaoket worn. Bi den Simon hett hei sik wieset." Nu vertellden sei uk, wat sei unnerwägens belävet harrn un wo sei üm an dat Bräken van dat Brot in dei Künne kreegen.

Dat Lukas-Evangelium 24, 13-35